می‌کند آشفته‌ام، همهمه‌ی خویشتن کاش برون می‌شدم از همه‌ی خویشتن می‌کشد از هر طرف، چون پر کاهی مرا وسوسه‌ی این و آن، دمدمه‌ی خویشتن پنجه درافکنده‌ام، در دل خونین خویش گرگ‌وش افتاده‌ام در رمه‌ی خویشتن باده‌ی نابم گهی، زهر هلاهل گهی خود به فغانم از این، ملقمه‌ی خویشتن طفلم و بنهاده سر، بر سر دامان عشق تا کندم بیخود از زمزمه‌ی خویشتن مست و خرابم امین! بی‌خبر از بود و هست از که ستانم؟ بگو! مظلمه‌ی خویشتن -امین؛ سیدعلی خامنه‌ای حفظه الله

دفتر حق است دل، به حق بنگارش نیست روا پر نقوش باطله باشد -علامه حسن‌زاده آملی رضوان الله علیه

ذات تفکر مدرن، شکّاک و سخت‌باور است. انسان مدرن، معنای تقدس و رمز و راز غیبی را درک نمی‌کند و روش «تجربه» را به جای آن نشانده است. در حقیقت، او خود را داور نگرش‌ها می‌داند. در بینش او، ارزش‌ها با هم می‌جنگند و او از میان آنها برای خود حق انتخاب قائل است. طبیعی است که تجربه همه‌جا پاسخ‌گو نیست. این عدم پاسخ‌گویی، انسان مدرن را دچار اضطراب می‌کند. وقتی انسان «غیب» را انکار کند دچار ترس و واهمه می‌شود. دلهره و ترس ناشی از خلأ در پشتوانهٔ فکری است. کسی که برای سؤالاتش پاسخی نیابد، ناچار است سوالاتش را به فراموشی بسپارد. بسیاری از شئون اجتماعی در غرب مدرن، به جهت همین فراموشی تولید شده‌اند. 📚ماجرای فکر آوینی؛ ص۱۹ ✍وحید یامین‌پور #قطره #طعم_شیرین_خدا ادامه دارد.. #آوینی‌خوانی

💌رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌و‌آله: «موسی در آن چهل‌ روز [اول ذی‌القعده تا دهم ذی‌الحجة] نه چیزی خورد و نه چیزی نوشید، و نه خوابید و نه به چیزی از این امور در این رفت و برگشت چهل روزه میل پیدا کرد؛ به خاطر شوقی که به پروردگار خود داشت» اربعین کلیمی 📚بحارالانوار، ج۷۰، ص۲۴ @m_a_tavallaie | #ریاض

ای دل مباش یک دم خالی ز عشق و مستی وان گه برو که رستی از نیستی و هستی گر جان به تن ببینی مشغول کار او شو هر قبله‌ای که بینی بهتر ز خودپرستی با ضعف و ناتوانی همچون نسیم خوش باش بیماری اندر این ره بهتر ز تندرستی در مذهب طریقت خامی نشان کفر است آری طریق دولت چالاکی است و چستی تا فضل و عقل بینی بی‌معرفت نشینی یک نکته‌ات بگویم خود را مبین که رستی در آستان جانان از آسمان میندیش کز اوج سربلندی افتی به خاک پستی خار ار چه جان بکاهد گل عذر آن بخواهد سهل است تلخی می در جنب ذوق مستی صوفی پیاله پیما حافظ قرابه پرهیز ای کوته‌آستینان تا کی درازدستی؟ -حضرت حافظ رضوان الله علیه

صلی الله علیک یا امیرالمومنین او راست قامت است و همه خلق مایلش سوی کدام بنده کند میل تا دلش در ساحتی که عرض نیاز است نیستی مقتول تو چرا که ننازد به قاتلش؟! -محمد سهرابی #مولانا_علی

الهی، از نماز و روزه‌ام توبه کردم. به حق اهل نماز و روزه‌ات توبه این نااهل را بپذیر! 📚الهی‌نامه ✍ علامه حسن‌زاده آملی رضوان الله علیه #قطره #مناجات

یکی از پسربچه‌های کوچه‌مون خیلی بلند داد زد «روزت مبارک!» امیدوارم منظورش خواهر کوچولوش بوده باشه:)

نقطه مقابل فراموشی «یادآوری» است که مفهوم دینی آن «ذکر» است و ذکر همان است که به انسان یادآوری کرده و متذکر حقایق میشود؛ چه بودن و چگونه بودن را یادآوری می‌کند. در مفاهیم دینی انسان حقیقی کسی است که اهل ذکر است. حتی در فقه هر چیزی که ارمغانش فراموشی باشد، مورد مذمت قرار گرفته و یا حتی حرام دانسته شده است؛ از مسکرات (مست کننده‌ها) گرفته تا موسیقی‌هایی که حالت تفکر و وقار انسان را خدشه‌دار کنند. مفهوم «خلوت» که نزدیکترین مفاهیم به «ذکر» است در مدرنیته حذف می‌شود. چون خلوت برای انسان مدرن دلهره می‌آورد و موجب یادآوری می‌شود. 📚ماجرای فکر آوینی؛ ص۲۰ ✍وحید یامین‌پور #قطره #طعم_شیرین_خدا ادامه دارد.. #آوینی‌خوانی

الهی، اگر گلم و یا خارم، از آن بوستان یارم. 📚الهی‌نامه ✍ علامه حسن‌زاده آملی رضوان الله علیه #قطره #مناجات

_تا به کِی باید رفت؟ _زمان، مُقدّر نکرده‌ییم؛ اما این را می‌دانم که تا می‌رویم، بیشْ سال‌تر نخواهیم شد. زمانِ فرسوده‌ساز، بیرونِ ما در حرکت است. زمان، برای آنها که با شتابِ زمان، و سرشار از ایمانْ حرکت می‌کنند، تا لحظه‌ی وصل از حرکتْ می‌ماند. پیش از ما گفته‌اند... 📚 سه دیدار با مردی که از فراسوی باور ما می‌آمد؛ جلد دوم، در میانه‌ی میدان ✍نادر ابراهیمی #قطره #امام_شناسی

الهی! کلمات و کلامت که اینقدر شیرین و دل‌نشینند، خودت چونی؟ 📚الهی‌نامه ✍ علامه حسن‌زاده آملی رضوان الله علیه #قطره #مناجات