جز یک نسب که از تو به خود بسته چیستم من آنچنان که آل علی هست نیستم اما مرا هم ای علی از خود مران که من تا چشم داشتم به حسینت گریستم.. -شهریار

عرفت الله سبحانه بفسخ العزائم و حل العقود و نقض الهمم! -حکمت ۲۵۰ نهج‌البلاغه

یکی پرسید از آن بیچاره مجنون که ای از عشق لیلی گشته دل خون به شب میلت فزون تر هست یا روز؟ بگفتا گرچه روز است عالم افروز، و لیکن با شبم میل است خیلی که لیل است و بود همنام لیلی همه عالم حسن را همچو لیلی است که لیلی آفرینش در تجلی است همه رسم نگار نازنینش همه همنام لیلی آفرینش همه سر تا به پا غنج و دلالند همه در دلبری حد کمالند همه افرشته حسن و بهایند همه آئینه ایزد نمایند نگارستان عالم با جلالش حکایت می نماید از جمالش چو حسن ذات خود حسن آفرین است جمیل است و جمال او چنین است به سرّ من بسی راز نهفته است ولیکن قوت نطقم بخفته است اگر مجنون حسن را دیده بودی به عقل خویشتن خندیده بودی -علامه حسن‌زاده رضوان الله علیه

در روایت داریم: آخِرَ طَعْمٍ يَجِدُهُ الْإِنْسَانُ عِنْدَ مَوْتِهِ طَعْمُ الْعِنَبِ «آخرین طعمی که انسان زمان مرگش می‌چشد طعم انگور است.» دله دیگه، دوست داره این روایت رو اینطوری بفهمه که ما رو دم آخر می‌چسبونن به ضریح اون آقایی که فرمود: مَنْ یمُتْ یرَنِی! @m_a_tavallaie | #ترنمات

در بهخوان بخوانید: https://behkhaan.ir/quote/afcd0cf0-97ff-4ece-b005-edcbf5106170?inviteCode=7gFK2I18mE1V #قطره 📚 داستان فراموشی ✍وحید یامین‌پور #آوینی‌خوانی

این توانایی شگفت‌آورِ تفکر تکنیکی مدرن است که حتی معنویت و دین را در خدمت خود می‌گیرد و با قلب حقیقتشٔ آن را در حاشیهٔ اصالت لذت و تمتع به کار می‌گمارد. بنابراین، تفکر تکنیکیِ مدرن در ظاهر مخالف و دشمن دین نیست، بلکه غرض‌ورزانه برای آن شغلی دست و پا می‌کند و آن را در حاشیهٔ جهان خود زمین‌گیر می‌کند. سرّ اینکه انبوهی از صفحات شبکه‌های اجتماعی به رمزگشایی از آثار سوره‌های قرآن یا اذکار می پردازند و میلیون‌ها نفر از سر درماندگی در دین‌داری نسخه‌های معنوی زودبازده و تکنیک‌ها و مهارت‌های معنوی آنها را به کار می‌گیرند، همین «دین‌داری غرض ورزانه» است. در جهان تکنیک که اصالت با تمتع و ارادهٔ بشری است، سوره های قرآن و اذکار باید بتوانند باری از دوش بشر خسته بردارند. غرض این بشر از رجوع به این نسخه‌ها، دفع یک بلا یا بیماری یا افزایش سود و مال یا قبولی در یک آزمون یا به‌دست‌آوردن چیزی است. تصاویر عرفا و اهل معنا در شبکه‌های اجتماعی، همانند جوکی‌ها و مرتاض‌های هندی، دست به دست می شود تا از آنها که با توانایی‌های رازآلود، کلیدهای پنهان خوشبختی را در جیب دارند، برای کشف و به دست آوردن سود احتمالی بیشتر یا دفعِ خطرات بهره‌ای گرفته شود. #قطره 📚 داستان فراموشی ✍وحید یامین‌پور #آوینی‌خوانی

اهل عادت، اهل ذکر و به تبع آن، اهل فکر نخواهند بود. تفکر، نسبت پیداکردن با حقیقت وجود و با سرچشمه‌هاست. کسی که به سردی عادت مبتلا می‌شود از سرچشمه نخواهد نوشید و چیزی از باطن زلال مناسک نصیبش نمی‌شود. انسان باید دور از عادت، مدام در غلیان باشد. در جهان ما که جهان عادت و جهان سردی‌هاست و جهان مناسک منقطع از سرچشمه‌ها و سرآغاز‌هاست و بیگانگی و بی‌خانمانی همه‌گیر شده، چگونه می‌توان به سرآغاز راهی یافت؟ بیگانگی ما با عالم تَشرُّف و انس، به دلیل زندگی ما در عالمِ عادات است و گزاف نیست اگر بگوییم عادت، همراه با نسیان و کفران انس است؛ به تعبیر دیگر، وقتی به انس کافر می‌شویم، عادت می‌کنیم. در مرحلهٔ عادت هیچ انس و قربی نیست. 📚 داستان فراموشی ص۴۴ ✍وحید یامین‌پور #قطره #آوینی‌خوانی

منظور نگاه آوینی از «نگاه ابژکتیو» این است که دانش خود بنیاد جدید در عین حال که با غروری اغواکننده، انسان را از داشتن توانایی شناخت همه چیز مطمئن می‌کند، در واقع آغاز نامرئی‌شدن حقایق و نابیناشدن انسان است و کوتاه‌شدن دست انسان از حقیقت را در پی دارد. هایدگر از این موقعیت تاریخی که بشر جدید به آن گرفتار آمده به «موجودبینی» و به توجه به فعلیت‌ها در مقابل «وجودبینی» و توجه و امکان‌ها تعبیر می‌کند. از نظر او اندیشیدنی‌ترین چیز خودِ وجود است که به ورطهٔ فراموشی سپرده شده است. 📚 داستان فراموشی ص۴۶ ✍وحید یامین‌پور #قطره #آوینی‌خوانی

زمینه- نه اینکه بو خرابلر حاج محمد پرورش @alamdarinfo133

«هر كس كه عشق را تعريف كند، آن را نشناخته است و هر كس كه آن را ننوشيده و نچشيده باشد، عشق را نشناخته است. آن كس كه بگويد: من از عشق سيراب شدم، آن را نشناخته است. عشق، نوشيدنِ بى سيراب شدن است.»  ✍محیی‌الدین‌ابن‌عربی 📚فتوحات‌مکیه، ج۲، ص۱۱۱ @m_a_tavallaie | #جرعه

📚کتاب داستان فراموشی واقعاً در حدی نیستم بخوام راجع به این کتاب و تلاشی که نویسنده‌ی محترم برای التفات و توجه و ذکر به حق از دریچه‌ی حکمت و فلسفه کرده، نظری بدم. ولی در همین حد می‌تونم بگم کتاب فوق‌العاده‌ای بود برای یادآوری آنچه که همیشه با ماست و ما با او نیستیم. به قول علامه حسن‌زاده فقید: الهی هرکه را دیدم با خود است؛ مرا با خودت دار..! فقط یه کلمه می‌تونم بگم که عالی بود! آقای یامین‌پور عالی بود! و این تلنگری بود برای خود من که مدعی غرب‌ستیزی و دوری از فرهنگ غرب می‌کردم. و حالا تلنگری بزرگتر از اون تو خودم می‌بینم که چه حیف که معارف والای ما انقدر مهجور شدن و به فراموشی سپرده شده‌ن..این داستانیه که وقتی به فراموشی بره، حقیقت هم ما رو به فراموشی می‌بره و این آغازگرِ مرگ حقیقت بشر و انسان کامله. و چه بسیارند عبرت‌ها و چه کمند عبرت‌گیرندگان.. امید که ما از اوناش نباشیم:) اگر دوست دارید این کتاب رو بخونید، حتما لازمه یه مقدار کمی کلام و فلسفه بلد باشید..ولی نخونده باشید هم مشکل خاصی ایجاد نمی‌کنه. و اینکه کتاب ماجرای فکر آوینی رو قبل این کتاب شروع کرده باشید انس‌تون با مطالب کمی راحت‌تر خواهد بود. یاعلی:) #یادداشت #تصویرنوشت #معرفی_کتاب #آوینی‌خوانی