!

تو جان میگیری از شعری که مرا بار ها کشته !

کاش میگفتی چیست ! آنچہ‌ از چشم تو تا عمق وجودم جاریست . -فریدون مشیری

مثل ابری سپید بود در آسمان آبی . نمی‌شد لمسش کنی ، یا او را به آغوشت بکشانی ، یا او را ببوسی . تنها می‌شد نگاهش کنی ، دوستش بداری ، و اجازه بدهی عبور آرام او از روز ، جهانت را کمی زیبا کند ! - حمید سلیمی

می‌برَد از هوش پیش از آمدن ، بویش مرا . . - صائب تبریزی

‹ آدمیزاد به اندازه‌ی ، لطافت قلبش درد می‌کشد ! ›

_

غمم گین شد .

مرا در گلدانی دفن کنید ! میدانم شعری از دلم جوانه میزند و جهان به اندازه شاخه گلی زیبا می شود . . - معین دهاز

‏تنهاییِ من تنهاییِ غنچه‌ای‌ست که زمستان باز شد …!

-در اندک من؛ تویی فراوان.

_