. . ‌ ‌‌ می‌گویند از دوست و آشنا تا شاگرد و هم‌رزمت دوست داشتند شبیه تو باشند. شبیه تو، لب خط مقدم، بی‌هراس و تمام‌قد راه بروند، شبیه تو ساده و آراسته بپوشند، شبیه تو مؤدب نماز بخوانند، شبیه تو نیمه‌شب‌ها به مناجات برخیزند، شبیه تو جانانه بجنگند، حتیٰ شبیه تو واژه‌ای را اشتباه تلفظ کنند! شبیه تو "زندگی" کنند... ‌و من فکر می‌کنم: خب، اصلا چطور می‌شود کسی نخواهد که شبیه تو باشد؟ مگر می‌شود مصطفای مهربانِ صبورِ دانشمندِ نویسنده‌ی نقاشِ عکاسِ خلاقِ قهرمانِ شگفت‌انگیز را با تمام قلب دوست نداشت و با دیدن عکسش از ته دل لبخند نزد؟ ‌آن‌وقت، صدای آسمانی تو در ذهنم طنین می‌اندازد؛ لحنِ عاشقانه‌ی محزونِ راز و نیازهایت، صلابتِ شکوهمندِ سخنرانی و مصاحبه‌هایت... و حرفم را پس می‌گیرم. آن صفت‌ها که گفتم را، و هزار زیباییِ دیگرت را که نگفتم. به قول رفیقت، این‌ها، همه، تو هستی و این‌ها، همه‌ی تو نیست... همه‌ی تو، عشق است... عشق بود که مثل خون در رگ‌های پیکره‌ی خوبی‌هایت به راه افتاد، حیاتِ حقیقی بخشید و از تو شهید دکتر مصطفیٰ چمران ساخت... #‌شهید_چمران