+ عزیزان شبهاتی که تو ذهنتونه و بیان می‌کنید، یه سریشونو قبلاً کار کردیم و سنجاق شدن. لطفاً از اینجا به پایین رو چک کنید🍃

مرغ (شایدم خروس) زردِ رنشایی>>>>>> 😔😂 دویست تومن ناقابل! 🦧 از مرغ واقعی پنجاه تومن بیش‌تره!

وقتی ملحد مجازی، خودشم اعتراف می‌کنه (به فرض صحت) که منتقد شدنش و برگشتش از اسلام، آروم آروم نبوده و یهویی و یه روزه و با صحبتای یه دوست بوده و تمام! :) می‌دونی ناخوادگاه داره به مخاطبش چی می‌گه؟ اینکه تمام اون ۱۰۰ هزار و خورده‌ای که این آدم تو اسلام شده مرجع فکریشون و کلی ویو و لایک می‌گیره، آدمیه که بدون کتاب و تحقیق، بدون تأمل، بدون گفت‌و‌گو با موافقین اسلام و... یه روزه به صرف شنیده‌های دوستش، برگشته و منتقد شده! (بی‌راه نیست که کلیپاشم شدیداً سطحی و آبدوخیاریه) آیا همچین شخصی، که واکنشش احساسی و سریع بوده و بدون تفکر عمیق، منتقد خوبیه؟ تازه مدعیه که خیلی‌ها رو هم نجات داده!🚶‍♀

آرایشگاه زنونه اینطوریه که وقتی می‌ری تو، چشماتو که باز و بسته کنی، دیگه تشخیص نمی‌دی این خانوم جلویی، همونه یا یکی دیگه‌ست. مگر اینکه با تفاوت رنگ مو متوجه شی‌، بسکه همه شکل هم شدن و مصنوعی. انگار که یه قالب گذاشتن که ابروها همه تاتو و نقاشی آبرنگی، مژه‌هایی پر حجم و بلند که قابلیت پرواز کردن رو دارن و لب‌هایی با حجم زیاد و بینی‌هایی که قد یه نخود شده و موهایی که طبق قانون نانوشته باید زرد قناری شه و انقدر رنگ شده که سوخته و خشک شده و کرم پودری که حتماً باید اونو سفید و بی روح کنه و پوستش اون زیر عذاب بکشه... قلبم درد می‌گیره واقعاً چرا آخه؟ تمام هم و غم یه زن باید بشه اینا؟ باید اینجوری باشه تا خودشو شاید قبول داشته باشه و با خودش کنار بیاد؟ حتماً باید طبق قالبی که رسانه و... به نفع خودشون ساختن دربیان تا حس زیبایی داشته باشن؟ آرایشگاه زنونه جَوش برام سنگینه و هر دفعه حالمو می‌گیره. کاش همه‌، چهره‌ها و بدن‌های طبیعی خودشونو داشتن و در حد آراستگی و تمیزی و مرتبی بودن. کاش همه در حد نیاز مدام لباس و... می‌خریدن و زندگی‌ها سادگی خودشو حفظ می‌کرد، همین...

یه مسئله‌‌ی حل نشده، ته ذهنم بود که مسیرم به اون وابسته بود. تو اوج ناامیدی (به تمام معنا)، چشمام رو به ماه دوخته بودم و نسیم خنکی از زمین‌های خشک و وسیع، به صورتم می‌خورد. ته قلبم دوست داشتم یه جایی، یه نور ریزی، به حد کوچولوی خودم، داشته باشم که برسه به مسیر افرادی شبیه قبلاً خودم. و تو اوج سردرگمی که می‌شه یا نمی‌شه ادامه‌ش بدم یا نه، کانال ایتا و تلگرام رو زدم و هیچ فعالیت اصلیی تا روز غدیر نبود. اما، اینجا یه کم قوت که گرفت، کسایی با فرسنگ‌ها فاصله از هم، از دل اعضای همینجا، تو نوجوونی و جوونی، از گوشه‌ گوشه‌ی این آب و خاک مجازی اومدن کنارم و یکی از یکی خالص‌تر، پاکارتر، گمنام‌تر، دغدغه‌مند‌تر، دلسوزتر، بدون ریالی گرفتن و چشم‌داشتی داشتن. هیچِ هیچ. اینجارو با همین کوچیک بودنش دوست دارم، چون باعث رشد خودم و اعضای تیم شده و بالاخره دوتا گره ذهنی از دو نفر وا کرده‌ و دلشون آروم شده. دور هم شاید کم‌ِکم ۶۰۰ نفر باشیم ایتا و تلگرام، رسما یه مدرسه. محتوایی که می‌سازیم حتی اگه از همین ۶۰۰ نفر ۱۰۰ نفرش ببینن و دلشون آروم شه و یه گره از ذهنشون وا شه، کافیه‌، بی‌خیال حرص و جوشای فیکی که از سمت شیطون میاد تا ناامیدت کنه و متوقف. (یه عدد زخم خورده) پس اینجا، برای همون صد نفر، ولو ۵۰ نفر، داره کار می‌کنه و خدا بده برکت :) یه امشبی رنشا برای انجام وظیفه‌ش و دلِ شبهه‌زده‌ها یادتون نره‌ها... ارادت💛 #تولد‌سه‌سالگی‌رنشا‌در‌شب‌میلاد‌

بالاخره طلسم اینستا هم شکسته شد و پیج جدید بعد چند مرحله مشکل درست شد و یه پست برای شروع گذاشتیم. لطفاً اونجا در اوج غربت یه دستی برسونید یکم قوت بگیره، دمتون گرم.✨ https://www.instagram.com/p/DJaJtVOo9_O/?igsh=b3FyNXhiYThtbGs5

پیج از تعلیق با هزارتا سند و مدرک دادن دراومد، مونده بالا آوردنش، که خلاصه اگه کسی مایل بود می‌تونه فردا باهامون بیاد، دوشواری نداریم🫴 یا اینه، یا تهش یه عبای زرد رنشایی می‌پوشیم و با شبهه بلاگری می‌کنیم پ.ن: البته انگار متاسفانه انقد نیست

جواب یه سوال به‌شدت پر تکرار: یه بنده‌ خدایی بهم گفت چطوری با همه ارتباط می‌گیری، خوب جواب می‌دی، خوب حرف می‌زنی! بهش گفتم چرا فکر می‌کنی من با همه می‌تونم ارتباط بگیرم، همیشه می‌تونم جواب همه رو بدم و قانعشون کنم، همیشه هم عالی حرف بزنم؟ چی از من تو ذهنت ساختی؟ یا چون تو یه موقعیت اینطوری دیدیم، یعنی همیشه‌ همینم و هیچ نقصی نیست؟ نه جانم. اتفاقاً زیاد پیش اومده که با خیلیا نتونم و بلد نباشم ارتباط بگیرم یا ادامه بدم، بلد نباشم قانع کنم و جوابی در خور بدم، کلی تپق بزنم و جمله بندیم درست نباشه. حتی ناراحت می‌شم از عملکرد ضعیفم، یه وقتایی پر ناامیدی می‌شم، ولی خودمو یه جوری نگه می‌دارم، چون می‌دونم قرار نیست کامل باشم، بلکه باید تلاش کنم یه ذره شرایطم بهتر شه، همین. مثل همون موقعی که با یه مناظره سطحی به وجود خدا شکاک شدم و معنای ساده‌ترین کلمات فلسفه و انسانی رو نمی‌دونستم، یا اون موقعی که کل ارتباطم با آدما در حد دوتا دوست دبیرستانم بود و کفترم پیویم پر نمی‌زد و الان سرسام می‌گیرم، یا اون موقعی که نمی‌تونستم یه جمله تو جمعی که آقا باشه بگم ولی الان دیگه واسم فرقی نداره کی با چه منصبی و چندتا تو‌ جمعه یا جلومه. می‌دونی می‌خوام چی بگم؟ می‌خوام بگم هیچ کس از اول همه چیو بلد نیست و کامل نیست و نخواهد بود و همیشه بهترین عملکردشو نداره. فقط مهمه تو مدار پیشرفت باشیم نه توقف. چطوری تو مدار پیشرفت باشیم؟ هیچی، با ترسمون مقابله کنیم. مثلا ذهنم می‌گه حرف نزن، اتفاقاً با هر شرایطی حرف می‌زنم. ذهنم می‌گه نرو، می‌رم، ذهنم می‌گه نمی‌تونم، به زور خودمو نگه می‌دارم تا یکمش حداقل انجام شه. هیچ راز و فرمول خاصی نداره فقط زمان می‌بره. همین :) همون جمله همیشگی و اول مخاطبش خودم: از هیچکس بت نسازیم💛

کلیپ شخص شیعه رو که داره درباره موضوعی (مثلاً) روشنگری می‌کنه باز می‌کنم، کامنتی مخالفش باشه و با لحنی بد، یه جوری جوابشو می‌ده که من شرم نیابتی می‌گیرم. جدی چه خبره؟ چرا اینجوری باید جواب کامنت و فرد مخالفو داد و بهش افتخار کرد و اون رفتار رو الگو قرار داد؟ و بعد استوری هم می‌شه که ای مردم ببینید من چقدر جسور و بی‌پروا و رک و کلکل کننده‌ام و خدای مناظره و مباحثه. (بی‌ادبی بیش‌ نیست) مخالف لحن جدی و محکم نیستم چون در جای خودش کاملاً نیازه، مخالف توهین در مقابل توهین، تندی در مقابل تندیم. این روش بدترین روش ممکنه و فقط منِ منو تقویت می‌کنه. درسته اونجا ممکنه آتیش بگیرم که وای چرا فلانی این حرفو زد، ولی اگه واقعاً نیتم کمک کردن بهش باشه، دیگه توهین نمی‌کنم، درسته؟ توهین آدمو جذب می‌کنه یا دفع؟ خلاصه که قاطع باشیم و اینو مد کنیم، نه توهین و بی‌ادبی رو. مخصوصاً اونایی که پیج و کانال بزرگی دارن و شدیداً الگو هستن، و بقیه ازشون یاد می‌گیرن و می‌گن آره دیگه روش گفت‌و‌گو همینه.

یادمه چند سال پیش، یکی از هم‌مباحثه‌ای های ما، جذب یه آدم خداناباور شده بود که عجیب دروغ و مغلطه تو حرفاش موج می‌زد. بهش گفتم چی باعث شده از حرفای این آدم خوشت بیاد؟ گفت تو نمی‌دونی چقدر مودبه و با احترام با مسلمین برخورد می‌کنه. (برخلاف خیلیاشون که خیلی بد دهنن, این یکی استثناء بود) بازم می‌گم و اول به خودم: قاطع بودن با بی‌ادب بودن فرق داره.

الله الله از این صوت...

عجیب منتظرم غدیر شه و شبهاتی که روح و روانمو چند سال پیش آتیش زد، تک به تکشو چاپ کنم بدم دست نوجوون و جوونی که تو مراسمات می‌بینم... نوجوونی که شاید الان درگیر باشه با همون شبهه یا بعداً درگیر شه. بزرگترین کاری که به ذهنم می‌رسه برای غدیر، همینه. شاید نجات روح و روان و ذهن یه بچه شیعه. نمی‌دونم چند نفر اینجا برای اینکار پایه‌ن چون خیلیا تو فاز هدیه فیزیکی و.. ان ولی یه آسیب‌دیده کسایی مثل قبلاً خودشو خوب درک می‌کنه... پس یه نفره هم شده، یه نیمچه دارویی رو می‌رسونم، به اونی که شاید و باید...