هویت‌بخشی فرهنگ بخش 3️⃣ 🧩بازی‌ها، میدان‌هایی کوچک اما قدرتمند برای تمرین نقش‌آفرینی هستند که به کمک نقش‌های تعریف شده در زندگی واقعی آمده‌اند تا محدودیت‌های نقش‌آفرینی در زندگی واقعی را جبران کنند. 🎮 بازی‌ها را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد: 1️⃣ بازی‌هایی که در حاشیه‌ی زندگی می‌مانند: این بازی‌ها با به کارگیری مهارت‌ها، به دنبال ایجاد سرگرمی و یا تقویت مهارت‌ها هستند (مانند بسیاری از بازی‌های رایانه‌ای). این بازی‌ها نقشی در متن زندگی برای خود تعریف نمی‌کنند، اما با این حال، برخی افراد با زیاده‌روی در سرگرم شدن به این بازی‌ها، زندگی خود را به این حاشیه‌ها منتقل می‌کنند و در دنیای مجازی آن بازی‌ها هویت می‌یابند. 2️⃣ بازی‌هایی که برای راهیابی به متن زندگی بازیگر تلاش میکنند: این بازی ها با ایجاد نقش، سپردن مسئولیت و تعریف مأموریت، به متن زندگی نزدیک می‌شوند و تلاش می‌کنند تا علاوه بر آموزش مهارت‌ها، هویت‌بخشی کنند (مانند بازی‌های نقش‌آفرینی گروهی یا شبیه‌سازی‌های اجتماعی). «نهنگ آبی» بازی معروف و شناخته شده این دسته بازی‌ها در سال‌های گذشته بود. 🔒 هویت‌بخشی به کمک ایجاد نقش در بازی‌ها محدودیت‌های جدی دارد: 1. هر بازی می‌تواند فقط به تعداد شرکت‌کنندگان نقش ایجاد کند 2. نقش‌های بازی معمولاً توسط خود بازیکنان و دیگران جدی گرفته نمی‌شوند، خصوصا در بازی‌های دسته اول. 🔍 اما چگونه می‌توان از این محدودیت‌ها عبور کرد؟ چطور می‌توان کاری کرد که نقش‌ها (چه در بازی و چه در زندگی واقعی)، تأثیر عمیق‌تر و هویت‌بخشی بیشتری داشته باشد؟ 🗝 پاسخ را در مفهومی به نام #جاذبه_نقش‌ها خواهیم یافت. ان‌شاءالله در مطلب بعدی به آن می‌پردازم. #تربیت_هویتی مِـنّـــا؛ تلاشی برای یافتن خویش در #هویت فراگیر امام 【فَمَن تَبِعَني فإِنّهُ مِنِّي】