📹 لحظه ورود رهبر انقلاب به حسینیه امام خمینی(ره) در مراسم عزاداری شب عاشورای حسینی 💻 Farsi.Khamenei.ir

📢 رهبر انقلاب، امشب: آقای کریمی! «ای ایران» بخوان... 📝 رهبر انقلاب امشب، خطاب به آقای محمود کریمی فرمودند: اگر خسته نمی‌شوی «ای ایران» بخوان! 👈 لحظاتی از نوای «ای ایران خدایی» حاج محمود کریمی در مراسم عزادارای شب عاشورا با حضور رهبر انقلاب در حسینیه امام خمینی(ره) 💻 Farsi.Khamenei.ir

📹 فیلم لحظه‌ای که رهبر انقلاب به حاج محمود کریمی گفتند: 📢 #ای_ایران بخوان... 💻 Farsi.Khamenei.ir

چیزی نمانده بگذرد آب از سرم حسین ای کشتی نجات! مرا هم سوار کن 💔🙏 🆔 @Smh_Doaei

این دو جمله عصارۀ مکتب ماست: آخر مطلب #شهادت است و وصول به #لقاء_الله و حضور در محضر حضرت #سیدالشهداء؛ و این غایت آمال اشخاصی است که #عشق به خدا دارند. 🆔 @Smh_Doaei

از غرب‌گرایی تا واقع‌گرایی؛ فاصله‌ای که فقط با #جنگ پُر می‌شود. اگر بشود ... 🌻 @Smh_Doaei

🔰 یک سوزن به خود! ▪️ نگاهی انتقادی به کنشگری برخی از حوزویان در روزهای جنگ با رژیم صهیونیستی ✍️ سید محمدحسین دعائی [بخش ۱ از ۲] یک. بسیاری از ما اغلب غافلگیر شده و اقداماتمان در بسیاری از موارد، واکنشی و ضربتی است. در حالی که باید از قبل آمادگی داشت؛ علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد؛ پیش‌نیازها و زمینه‌ها را از قبل باید مهیا ساخت؛ از قبل باید دانش‌ها و مهارت‌های لازم را به نیروها آموزش داد؛ از قبل باید بستر ارتباط با مردم را فراهم و خط ارتباط با مردم را فعال کرد. همچنین نمی‌توان طلبه را در یک گلدان یا گلخانه رشد داد و یک‌دفعه او را انداخت وسط یک جنگل یا بیابان. یکی از تبعات دور ماندن طلاب از فضای جامعه و غرق‌شدن در ذهنیات، انتزاعیات و علمیات، همین ناکارآمدی‌ها در شرائط بحرانی است. دو. به‌طور کلی از حوادث عقبیم؛ از تحولات جا مانده‌ایم؛ فرزند زمانۀ خود نیستیم؛ و در یک دنیای دیگری زندگی می‌کنیم. مثلا هنوز دغدغه و مسئلۀ بعضی از ما این است که با تداخل تحصیل و تبلیغ چه باید کرد؟ یا تکلیف موسیقی در فضای تبلیغ چیست؟ یا با پدیدۀ ملّیّت و وطن‌دوستی چه برخوردی باید داشت؟ یا در تعاملات اجتماعی، با زنان بدحجاب یا بی‌حجاب چگونه باید مواجه شد؟ این‌ها دغدغه‌ها و مسئله‌های محترمی هستند و حتما باید در پی پاسخی موجه به آن‌ها بود؛ اما تراکم و تداومشان در طول این سال‌ها و بازخوانی‌شان در مثل این روزها، به‌هیچ‌وجه قابل توجیه نیست. سه. ما سال‌هاست که در جنگیم؛ سال‌هاست که به ارتباط با مردم نیاز داریم؛ سال‌هاست که باید به مباحث اجتماعی دین و ارتباط آن‌ها با مسئله‌های روز اولویت بدهیم؛ سال‌هاست که به کاربردی‌سازی تاریخ محتاجیم؛ سال‌هاست که باید در منبرها و مرثیه‌های دهۀ اول ماه محرم، از کربلای امروز سخن گفته و به شمر زمان بپردازیم. این‌که حالا و در محرم امسال، برخی تازه به یاد این نکته افتاده‌اند، یکی دیگر از نشانه‌های عقب‌افتادگی است. چهار. این جنگ به ما نشان داد که جامعه‌شناسی و مردم‌شناسی‌مان ضعیف است. به‌راستی تا پیش از این، چنددرصد از حوزویان باور داشتند که بسیاری از همین بدحجاب‌ها یا نوجوان‌های امروزی، حاضر نیستند ایران عزیز و نظام اسلامی را به رژیم صهیونیستی بفروشند؟ با این‌که مثلا رهبر حکیم و دوراندیش انقلاب، بارها بر این واقعیت و ضرورت لحاظ آن در قضاوت‌ها، برنامه‌ریزی‌ها و مقابله‌ها تأکید کرده بودند. پنج. نباید کارویژه‌های خود را فراموش کنیم. اظهارنظرهای قطعی در حوزۀ مباحث تخصصی، غلط است. باید عادت کنیم به درست‌گویی، نه درشت‌گویی. توهم همه‌چیزدانی و خودمعصوم‌پنداری یکی از مهم‌ترین آفات کنشگری‌های حوزوی است. واقعا این همه تعجیل در اظهارنظر، آن هم راجع به موضوعات پیچیده و مجهول، نه معقول است، نه مشروع و نه مقبول. اصلا نیازی به این همه حرف‌زدن نیست. متأسفانه بعضی از کنشگران حوزوی، جهاد تبیین را با پُرگویی اشتباه گرفته‌اند. آن‌چه از ما توقع می‌رود و از دیگران ساخته نیست، عبارت است از: تبیین معادلات عالم تکوین و قواعد تشریعی مبتنی بر آن، دمیدن روح توحید، توکل و توسل در جامعه، تلاش برای معنویت‌افزایی، زمینه‌سازی برای رشد عقلانیت انقلابی و بصیرت سیاسی در میان مردم، روشنگری‌های انگیزشی، مشاوره‌های روحیه‌بخش و امیدافزا، ترویج منظومۀ فکری رهبر انقلاب، تشریح منطق مقاومت، کاربردی‌سازی تاریخ صدر اسلام، امتداد دادن به آموزه‌های اسلام در مقیاس تمدن و مواردی از این قبیل؛ نه پیشگویی‌های سیاسی و تحلیل‌های نظامی یا خبرپراکنی‌های حقیقی و مجازی. شش. نمی‌شود برای مردم فقط از حرزها و ذکرهای نافع در وقت خطر گفت. یعنی علاوه بر این، باید به دیگر نیازهای آن‌ها هم توجه کرد؛ این‌که با چه منطقی تحلیل کنند، از چه زاویه‌ای نگاه کنند و چگونه رفتار کنند را هم باید برایشان توضیح داد؛ به سؤالات و شبهاتشان هم باید پاسخ گفت؛ واقعیت‌های جامعه و جهان را هم باید برایشان روایت کرد؛ و در کنار همۀ این‌ها، به گرفتاری‌های روحی، روانی، خانوادگی، کاری و معیشتی آنان در روزهای جنگ هم باید توجه داشت. هفت. زنده‌کردن یاد حضرت ولی‌عصر ارواحنا فداه در ذهن و ضمیر مردم و تشویق جامعه برای استغاثه به امام زمان علیه‌السلام، یکی از ضرورت‌هاست. اما نباید به‌سمت تطبیق‌ها و توقیت‌های ممنوعه رفت؛ تطبیق‌ها و توقیت‌هایی که بر استحسان‌ها و گمانه‌زنی‌های شخصی استوارند، مخاطب را به بی‌عملی سوق می‌دهند و می‌توانند اساس باورهای دینی را خدشه‌دار کنند. ادامه دارد ... 🌻 @Smh_Doaei

[بخش ۲ از ۲] هشت. سال‌هاست که رهبر حکیم انقلاب بر وجوب فوری جهاد تبیین و اولویت تبلیغ تأکید می‌کنند، اما اقدام مؤثر و منسجمی در راستای تحقق آن‌ها مشاهده نمی‌شود. نتیجۀ این بی‌توجهی و بی‌عملی، در مثل این روزهاست که خودش را نشان می‌دهد؛ نتیجه‌ای که با اقدامات سطحی و اورژانسی نمی‌توان با آن مقابله کرد. نه. این‌که نسبت به ولی‌فقیه غیرت داشته و بیانیه‌های مراجع در حمایت از ایشان راضی‌مان نمی‌کند خوب است؛ اما حواسمان باشد که دفاع از ولی‌فقیه، یک وظیفۀ همگانی و همیشگی است؛ وظیفه‌ای که جز با تلاش برای تحقق مطالبه‌ها و ترجیح تشخیص‌های او، به انجام نمی‌رسد. ده. هیچ شکی در ضرورت مطالبه‌گری‌های آرمان‌خواهانه و مطلوبیت کمک به ارتقاء وضع موجود در همۀ سطوح نیست؛ اما حفظ حدود و ملاحظۀ شئون هم لازم است. نباید طوری رفتار کرد که باب هتک حرمت مراجع و تعیین تکلیف برای آنان باز شود. این، شعری است که در قافیه‌اش خواهیم ماند. یازده. از بی‌عملی و سکوت عده‌ای از نخبگان و مشاهیر حوزوی که بگذریم، این را هم باید توجه داشت که دیگر دورۀ بیانیه‌نویسی و سخنرانیِ صِرف گذشته است. باید از کلی‌گویی عبور کرد و به مصادیق رسید؛ باید به تطبیق کلیات بر جزئیات پرداخت؛ باید برنامه‌های عملیاتی داشت؛ باید راهکارهای اجرائی داد؛ و باید در کف میدان حاضر بود. دوازده. علی‌رغم زحمات زیاد مسئولان و مدیران حوزوی، همچنان می‌توان از ناکارآمدی ساختارهای رسمی حوزه، خصوصا در شرائط بحرانی، گلایه کرد. به‌راستی چرا باید با وجود این همه سازمان علمی و تبلیغی، نیروهای دغدغه‌مند و فعال حوزوی، از آن‌ها ناامید بوده و به‌دنبال ایجاد قرارگاه‌ها، کانون‌ها و گروه‌های خودجوش و خودبنیاد باشند؟ بخشی از این ماجرا، طبیعی و بلکه مطلوب است؛ اما بخشی از آن نیز قطعا چیزی جز یک درد مزمن، زخم کهنه و آسیب جدی نیست. سیزده. تکثر مرجعیت‌های خودخوانده در میان کنشگران حوزوی، آفت دیگری است که هرچند از قبل وجود داشت، اما در این روزها بیشتر به چشم آمد؛ همان آفتی که نشأت‌گرفته از حس «استغناء معرفتی» در مبلغان و البته «اقبال‌های هیجانی» به آن‌ها ـ خصوصا در «فضای مجازی» ـ است و نتیجه‌ای جز «انشقاق اجتماعی» و «سردرگمی مخاطبان» ندارد. به‌علاوه آن‌که عموما جلوی «پذیرش اشتباه» و «فعالیت‌های گروهی» را هم می‌گیرد. همچنین تا دیرنشده باید فکری به حال «نوانقلابی‌های تندمزاج» کرد؛ کسانی‌که به اسم انقلابی‌گری و بعضا با نیت‌های پاک، عملکردی جز تضعیف عقلانیت انقلابی و تحریف مکتب انقلاب ندارند. چهارده. این روزها باید عمیقا به این فکر کنیم که فارغ از شخصیت استثنائی رهبر حکیم انقلاب، چرا دشمن، فقط سرداران نظامی و دانشمندان هسته‌ای ما را هدف قرار می‌دهد؟ آیا این به آن معنا نیست که در شرائط فعلی، بیشتر این دو گروهند که تأمین‌کنندۀ مؤلفه‌های قدرت در ایران اسلامی‌اند؟ آیا نتیجۀ تلاش‌ها و کنشگری‌های همین دو گروه نبود که توانست اعتماد بخشی از مردم به نظام را بازسازی کرده و شکاف میان آنان و حاکمیت را از بین ببرد؟ آیا جای اندیشمندان و کنشگران حوزوی در این میان خالی نیست؟ آیا حوزه‌های علمیه نباید یکی از بازیگران اصلی و مؤثر در معادلات اجتماعی باشند؟ آیا نباید بود و نبود آن‌ها در بحران‌های اجتماعی تفاوت داشته باشد؟ آیا می‌توان امید داشت که واقعیت‌های جنگ، حرکت ما به‌سمت «حوزۀ پیشرو و سرآمد» را سرعت بدهد؟ که اگر چنین شود، قاعدتا اندیشمندان و کنشگران حوزوی هم به فهرست ترور رژیم صهیونیستی اضافه خواهند شد. پانزده. این‌که بابت شرائط پیش‌آمده ناراحت باشیم و به‌خاطر خسارات جنگ غصه بخوریم، از این جهت که نشان‌دهندۀ دغدغه‌مندی و اهتمام ما به امور جامعۀ اسلامی است مطلوب است و مأجور. اما باید توجه داشته باشیم که غصه‌خوردن کافی نیست. با حرف‌زدن و انتقادکردن هم مشکلی حل نمی‌شود. باید کار کرد؛ باید دردها را شناخت و به سهم خود برای درمان آن‌ها کوشید؛ باید یک گوشۀ کار را گرفت و جلو رفت؛ باید در میدان حاضر بود؛ باید به تبلیغ میدانی و مردمی اولویت داد؛ باید غم و خشم خود را به انگیزه‌ای برای مجاهدت علمی و عملی تبدیل کرد. انقلابی‌بودن به شعاردادن نیست؛ به عمل است. 🌻 @Smh_Doaei

«کل یوم عاشوراء و کل ارض کربلاء» یعنی تا دنیا دنیاست، حسینی‌ها و یزیدی‌ها در نبردند و در این نبرد باید پای پرچم حسین ایستاد. راستی! ترور‌آلارم اسرائیلی برایمان #امان‌نامه آورده: «اسرائیل نشان داده است که می‌تواند هر کسی را بخواهد، ردیابی کند. اما این پیشنهادی است برای ایرانیان: خامنه‌ای را تسلیم کنید تا شانسی برای صلح، لغو دائمی تحریم‌ها، کیفیت زندگی در سطح اروپا و اتحاد با ناتو داشته باشید. پیوستن به جهان آزاد را انتخاب کنید.» و به لطف خدا، پاسخ ما همان پاسخ قمر بنی‌هاشم است: «لعنک الله و لعن أمانک» ... اولا کیفیت زندگی در سطح اروپا ارزانی خودتان! ثانیا این وعده‌ها دروغی بیش نیست. ثالثا سقف پرواز ما و چشم‌انداز آرمانی ما، بسیار بلندتر و فراتر از این حرف‌هاست. رابعا ما دنیای بدون رهبرمان را می‌خواهیم چه کار؟! أ نبقی بعده؟! لا طیّب الله العیش بعده لا خیر فی الحیاة بعده و خامسا به‌لطف خدای انقلاب، به‌برکت هدایت‌های رهبر انقلاب، به‌همت جوانان انقلاب و به‌کوری چشم دشمنان حسود و عنود انقلاب، ان‌شاءالله در آینده‌ای نزدیک، به پیشرفت‌های بیشتر مادی و دنیوی هم خواهیم رسید. #ما_ملت_امام_حسینیم 🌻 @Smh_Doaei

🔅 هو الباقی 🔸 کلُّ مَن عَلَیها فانٍ وَ یَبقی وَجهُ رَبِّکَ ذو الجَلالِ وَ الإکرامِ. 🔰 بدین‌وسیله به اطلاع می‌رسد همزمان با ایام عزای سیدالشهداء علیه‌السلام و اولاد و اصحاب آن حضرت، روح پاک مرحومه مغفوره حاجیه‌خانم نظام‌الدینی، مادر محترم مدیر مؤسسه مطالعات راهبردی، حجة الاسلام و المسلمین دعائی، پس از سال‌ها حرکت در مسیر عبادت، محبت و خدمت، دعوت حق را لبیک گفته و به عالم باقی سفر کرد. ▪️ به همین مناسبت، مجلس ترحیم و بزرگداشت آن بانوی مؤمنه، با حضور برادران و خواهران اهل ایمان برگزار می‌گردد. 🗓 زمان: چهارشنبه، ۲۵ تیر ۱۴۰۴، ساعت ۱۶ تا ۱۸ 📍 مکان: مشهد مقدس، خیابان سنایی، میدان صاحب‌الزمان، مسجد صاحب‌الزمان عجل الله فرجه الشریف .ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ 🕌 تمدن نوین اسلامی|موسسه مطالعات راهبردی|طراحی سیستم های دینی 📥 ایتا | آپارات | تارنما | صوت

قبلا از «معجزه اسلام سیاسی» و «فتح‌الفتوح انقلاب اسلامی» سخن گفته‌ام؛ همان‌که در مثل شهید طهرانی‌مقدم و شهید آوینی جلوه کرد و در مثل شهید ابراهیم عقیل مصداق یافت؛ همان پدیده‌ای که در دفاع‌مقدس اوج گرفت و در تعداد زیادی از نوجوانان آن دوران به منصه ظهور رسید؛ همان‌که خیلی‌ها توهم یا توقع افول آن را دارند؛ یعنی گمان می‌کنند انقلاب دچار فرسایش شده و دیگر آن زایش‌های معنوی را ندارد؛ و این‌که دیگر از کیمیاگری‌های انقلاب، فقط باید در میان خاطره‌ها و سابقه‌ها سراغ گرفت. اما رهبر حکیم انقلاب بارها بر این مطلب تأکید کرده‌اند که نه فقط انقلاب این کارکرد خود را از دست نداده، بلکه در مقایسه با سال‌های دهه شصت، شکل بهینه‌تری از آن را داراست. و حالا در این روزهای بعد از جنگ دوازده‌روزه، مثل روزهای بعد از نبرد با داعش، می‌توان صحت این ادعاء را در حال‌وهوای دهه‌نودی‌های تربیت‌شده در مدرسه انقلاب به تماشا نشست. و اما پنج نکته مهم: ۱. این نسل می‌تواند گام دوم انقلاب را بیمه کند و ما را از دو گردنه مهم دولت‌ اسلامی و جامعه اسلامی عبور دهد. ۲. ما برای رسیدن به تمدن نوین اسلامی و زمینه‌سازی برای طلوع خورشید ولایت عظمی به چنین نسلی نیاز داریم. ۳. تمام تلاش دشمن در عرصه جنگ نرم و در ماجرای تلخ کاهش جمعیت، محروم‌کردن انقلاب از چنین نسلی است. ۴. تمام تلاش فعالان آموزشی، تربیتی و تبلیغی، باید معطوف به تربیت نسلی در این تراز باشد. ۵. باید بتوانیم تلاش‌ها و تجربه‌های خُردِ منتهی به چنین تربیتی را به سازوکارهای فراگیر حاکمیتی تبدیل کرده و امکان تربیت نظام‌مند و انبوه چنین نسلی را فراهم آوریم. 🌻 @Smh_Doaei