🔴 هفت گناه مؤسسات مالی نئولیبرالی بین‌المللی در سریلانکا ۱. اقدامات ریاضتی و کاهش رفاه عمومی: برنامه‌های ریاضتی به رهبری #صندوق_بین‌المللی_پول، دولت سریلانکا را به کاهش هزینه‌های رفاه اجتماعی، از جمله یارانه‌های غذایی و بودجه آموزش، در زمان‌هایی که جمعیت با بحران‌های اقتصادی وخیم مواجه شده‌اند، واداشته است. هرچند این اقدام اغلب به‌عنوان تلاشی برای کاهش کسری بودجه و تثبیت اقتصاد در نظر گرفته می‌شود، اما از سویی منجر به افزایش رنج فقرا شده و از منافع #الیگارشی_اقتصادی حمایت می‌کند. ۲. خصوصی‌سازی شرکت‌های دولتی: صندوق بین‌المللی پول، دولت #سریلانکا را برای خصوصی‌سازی شرکت‌های دولتی، مانند خطوط هوایی و خدمات شهری تحت‌فشار قرار داده است. این بخش‌ها باید توسط دولت کنترل شده تا اطمینان حاصل شود که در خدمت نیازهای مردم هستند، نه اینکه تبدیل به نهادهای سودمحوری شوند که منافع بخش خصوصی را تأمین می‌کنند. ۳. وابستگی و حاکمیت بدهی: رابطه میان سریلانکا و این مؤسسات مالی بین‌المللی اغلب چرخه‌ای از وابستگی به بدهی را ایجاد می‌کند. زمانی که کشور با بحران‌های اقتصادی مواجه می‌شود، برای کمک‌های مالی به صندوق بین‌المللی پول و #بانک_جهانی روی می‌آورد که با شرایط سختی همراه است. این وام‌ها باید با بهره بازپرداخت شوند و بودجه عمومی را از خدمات اجتماعی به سمت خدمات بدهی هدایت کنند. این پویایی وابستگی به وام‌دهندگان بین‌المللی را تداوم بخشیده و حاکمیت اقتصادی سریلانکا را تضعیف کرده است. ۴. آزادسازی تجارت و تأثیر آن بر صنایع محلی: سیاست‌های #آزادسازی_تجارت، بخش کشاورزی و صنایع محلی را تضعیف کرده و باعث تغییر اقتصادی قابل‌توجهی از خودکفایی به سمت وابستگی بیشتر به واردات شده است. این مسئله به طبقه کارگر و جمعیت روستایی سیلانی که مجبور به رقابت در یک بازار جهانی ناعادلانه تحت سلطه شرکت‌های چندملیتی ثروتمند هستند، آسیب جدی رسانده است. ۵. نابرابری و تمرکز ثروت: سیاست‌های اقتصادی ترویج شده توسط صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی برای حمایت از #آزادسازی_بازار، #مقررات‌زدایی و #تحرک_سرمایه طراحی شده است. این سیاست‌ها به نفع شرکت‌ها و سرمایه‌گذاران بوده و منجر به افزایش نابرابری شده است. ثروت در دست عده معدودی متمرکز شده و طبقه کارگر باید بار عمده بی‌ثباتی اقتصادی را تحمل کند. ۶. اثرات مخرب زیست‌محیطی: سیاست‌های صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی آنها اغلب کشورهایی مانند سریلانکا را به سمت صنایع صادرات محور مانند چای، لاستیک و تولید پوشاک سوق می‌دهد که اثرات مخرب زیست‌محیطی از جمله #جنگل‌زدایی، #آلودگی و #کاهش_منابع را به همراه دارد. این مدل‌های اقتصادی به‌عنوان اولویت‌دادن به سود کوتاه‌مدت برای سرمایه‌گذاران خارجی بر رفاه بلندمدت جوامع محلی و اکوسیستم‌ها دیده می‌شود. ۷. حقوق کار و امنیت شغلی: سیاست‌های نئولیبرالی که توسط صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی ترویج می‌شوند، معمولاً #مقررات‌زدایی_از_بازار_کار را تشویق می‌کنند. این موضوع به معنای تضعیف حمایت از کارگران، آسان‌تر کردن اخراج کارکنان، کاهش امنیت شغلی و تضعیف اتحادیه‌های کارگری است. در سریلانکا، مواردی وجود داشته است که اصلاحات با حمایت صندوق بین‌المللی پول منجر به مقررات‌زدایی از بازارهای کار شده که به شرایط شغلی متزلزل و افزایش کار غیررسمی و در نتیجه امنیت کمتر و مزایای کمتر برای کارگران منجر شده است. ✍️ کانال مطالعات شبه‌قاره - امین رضایی نژاد 🔰

استفاده از محتوای کانال با ذکر منبع بلامانع است.

@Sub_ContinentStudies