با گسترش و پیشرفت تکنولوژی‌های نظامی سبک نبردهای هوایی هم در طول سال‌ها دچار تغییر و تحولات زیادی شده است. زمانی بود که دو جنگنده طی نبردی طاقت فرسا و نزدیک به نام داگفایت هرکدام سعی میکردند با توپ یا تیربار خود جنگنده دیگر را هدف قرار دهند و البته خود را هم نجات بدهند. اما در گذر زمان این دوئل نفس‌گیر وارد فاز جدیدی شد. با نصب رادار روی جنگنده‌ها و ورود موشک‌های هدایت شونده به میادین نبرد، اولین نبردهای BVR انجام گرفتند. اصطلاح "BVR" مخفف عبارت "Beyond Visual Range" به معنی فراتر از دید بصری است. این سبکی از نبرد هواییست که در آن خلبانان دو جنگنده دید چشمی نسبت به یکدیگر ندارند و با استفاده از رادار خود یا به کمک ایستگاه‌های راداری زمینی و هواپیماهای آواکس، هداف را شناسایی و موشک را به سمت آن‌ها شلیک می کنند. یکی از عوامل مهم در BVR زودتر انجام دادن مراحل شناسایی هدف، شلیک موشک به سوی آن و اجرای مانور دفاعی لازم (معمولا کاهش ارتفاع شدید و دور شدن از هدف) نسبت به دشمن است و بیشتر مواقع تعیین کننده پیروز نبرد خواهد بود. هرچند که تاثیرگذاری بالای عوامل دیگری همچون سطح مقطع راداری دو هواپیما، نوع و شیوه هدایت موشک شلیک شده، ارتفاع، قدرت شناسایی رادار هر دو جنگنده در برد و زوایای مختلف و... را نیز نباید از نظر دور نگاه داشت. در مقابل، اصطلاح "WVR" مخفف عبارت "Within Visual Range" به معنای در محدوده برد بصری، سبکی از نبرد هواییست است که دو جنگنده با فاصله ای کم و قابل مشاهده با چشم با توپ و موشک‌های کوتاه برد به نبرد نزدیک با یکدیگر و یا داگفایت می پردازند. امروزه خلبانان بیشتر سعی می‌کنند کار هدف را در محدوده BVR یکسره کنند اما نکته مهمی که باید در نظر داشت این است که پیشرفت تکنولوژی موشک‌ها و رادارهای جنگنده‌ها به معنی انجام نگرفتن داگفایت نیست و چه بسا یک درگیری BVR با نتیجه‌ای برابر، خلبانان را مجبور به ورود به یک داگفایت سرنوشت ساز کند. #BVR #WVR @armyir