🍂
🔻 #خاکریز_اسارت
💢قسمت صد و بیست و هفتم:
از حجله عروسی تا شهادت(۱)
کمتر از هفت ماه از مراسم عروسی ش گذشته بود که اسیر شد. دخترش چهار ماه بعد اسارت پدر متولد شد و اسمش رو گذاشتن مهدیه. #مهدی_احسانیان یلی نام آور از شهرستان جویبار مازندران از بسیجیای گردان صاحب الزمان از لشکر 25 کربلا که تنها ۱۹ بهار از عمرش سپری شده بود که روانه عملیات کربلای پنج شد.
در آخرین مرحله عملیات کربلای ۵ در شلمچه به شدت مجروح شد. یه پاش سه تکه شده بود و سر و گردنش هم پر از ترکش ریز بود و کتفش هم گلوله خورده بود و خیلی از همرزماش شهید شده بودن. مهدی در حالیکه قدرت حرکت نداشت در دوازدهم اسفند سال ۶۵ به اسارت در اومد و شش روز بعد وارد اردوگاه تکریت ۱۱ شد. بهار بیستم رو با بدنی تکه پاره در اسارتگاه تکریت ۱۱ گذروند. حدود شش ماه دوران پر محنت اسارات رو تحمل کرد و در اواخر مرداد ۶۶ زیر شکنجه بعثی ها به طرز فجیعی به شهادت رسید.
داستان غم انگیز اسارت و شهادت مهدی احسانیان(جویباری) از زبان همرزمش عابدین پوررمضان چنین روایت شده: در آسایشگاه پنج فقط با من و حاج عباس تقی پور دمخور بود. بعد از مدتی بعلت عدم مداوا و درمان، بدنش کِرم زد و روی سینه و کتفش کرم های سفید رنگی ریز بودن و درد و رنج او رو مضاعف می کرد. مهدی با چوب کبریت کرم ها را از روی زخماش جدا می کرد و در حال جدا کردن آنها ذکر هم می گفت و گریه هم می کرد. گاهی هم خیلی آرام صدام رو لعنت می کرد. روزها به سختی همراه با درد و رنج و ناملایمتی برای مهدی و به کندی سپری می شد. تا اینکه روزی اتفاقی ناگوار رخ داد و مهدی قربانی یه خیانت شد.
یکی از افراد واداده در اسارت به نام«ر.ر» برای خوش خدمتی به بعثیا جاسوسی می کرد، یه روز به بعثی ها گزارشی کذب و غیر واقعی داد. گفته بود بچه‌های اردوگاه نوک قاشقها رو تیز کرده و قصد شورش و فرار دارن. بعثیا هم که دنبال بهانه بودن تا بتونن ما را مورد آزار و اذیت قرار بدن، صبح بعد از آمار داخلی، دستور دادن که همه بشینن سرجای خودشون و هرکس هم قاشقش رو در دست خودش داشته باشه. اومدن و تک تک قاشق ها رو نگاه کردن و چهار قاشق پیدا کردن که نوکش کمی تیز بود. نه این که تیزش کرده باشن، بلکه ساختش اینطور بود. چرا که قاشق رویی سبک، مثل استیل نبود و همه اش کج و کوله بودن. ازین چهار قاشق یکی مال مهدی بود.
ادامه دارد ⏪
خاطرات طلبه آزاده
رحمان سلطانی
@defae_moghadas
🍂
🍂
🔻 #خاکریز_اسارت
💢قسمت صد و بیست و هشتم:
از حجله عروسی تا شهادت(۲)
بعثی ها این چهار نفر رو بردن بیرون و دستشون رو گذاشتن روی سکوی سیمانی و اونقد دست و انگشتاشون رو با چوب و کابل زدن که همه شون از حال رفتن، دست هاشون به اندازه ای ورم کرده بود که وقتی کسی می دید، فک می کرد این ها دستکشِ بوکس دستشون کردن.
واقعاً دلخراش بود. مهدی هم با همه مشکلاتی که داشت این هم بهشون اضافه شد. لرزش شدید دست پیدا کرد و حتی غذا خوردن هم براش سخت شده بود. روزها مثل شب یلدا بلند بودن و طاقت فرسا و مهدی هم سعی می کرد با همه توان با مجروحیت و ناملایمتی ها دست و پنجه نرم کنه. زخم هاش هم بدون دارو و درمان. حتی دریغ از یه پانسمان. بعد از ماه ها زخمای مهدی رو به بهبود بود و استخون پاش هم که از سه جا شکسته شده بود در حال جوش گرفتن بود. چن قدمی رو با کمک بچه ها به سختی می رفت و دوباره می نشست .دلش می خواست مثل همه بتونه روزانه کمی قدم بزنه.
خواب عجیب
#شهید_مهدی_احسانیان❣
عابدین میگه یه روز تو هوای گرم و تفت دیده اواخر مرداد ماه سال 66 در هواخوری من و حاج عباس و خیلیای دیگه برای در امون موندن از آفتاب رفتیم زیر سایه بون، مهدی هم اروم و با قدمهای شمرده اومد کنار ما نشست. ساکت و بی صدا بود و به حاج عباس خیره شده بود حاج عباس پرسید پسر چی شده؟ همینطور به حاج عباس خیره بود و اشک تو چشماش حلقه زده بود به آرومی پرسید حاجی تو تعبیر خواب میدونی؟ حاجی گفت نه ولی خیر باشه ان شاءالله. گفت شب خواب دیدم در روستای ما تعزیه حضرت موسی بن جعفر علیه السلام گرفتن و حاج اکبر کله بسی نقش موسی بن جعفر رو بازی می کرد. آخر کار به سمت من اومد و گفت فلانی چرا ناراحت و غمگینی؟ من جراحت بدنم رو بهش نشون دادم و از سختی های اسارت گفتم. تبسمی کرد و گفت فلانی غم و اندوه به خودت راه نده تا چن روز دیگه پیش مایی، و از جلوی چشمم ناپدید شد. حاجی این خوبه یا بده؟
حاج عباس تو فکر فرو رفت و کمی بعد جواب داد: پسرم من که تعبیر خواب نمیدونم ولی خوابت رحمانیه. ان شاءالله که خیره.
ادامه دارد ⏪
@defae_moghadas
🍂
🍂
🔻 #اینجا_صدایی_نیست 3⃣3⃣
خاطرات رضا پورعطا
آن موقع من معاون گردان انشراح تیپ امام حسن بودم. فرمانده گردان هم عباس محمدرضایی بود. هوا خیلی سرد بود. مسئولیت نیروها تا رسیدن به منطقه به من سپرده شد. اذان مغرب در فضا طنین انداز بود که ما رسیدیم شوش. اتوبوس ها را کنار خیابان در نزدیکی های یک مسجد خیلی بزرگ نگه داشتیم. همه نیروها برای ادای نماز جماعت به داخل مسجد رفتند. شهر شوش بوی زندگی می داد. همه کار می کردند. بعد از نماز یکی آمد و گفت: شما رزمنده ها کجا میخواید برید؟ گفتم: میریم منطقه چطور مگه؟ با مهربانی خاصی گفت: اجازه بدید امشب از شما پذیرایی کنیم.
من که مأموریت داشتم نیروها را به منطقه برسانم، به بچه ها نگاه کردم و گفتم: خیلی ممنون، باید زودتر حرکت کنیم. تازه از اینها گذشته تعداد بچه ها خیلی زیاده، اذیت می شید. لبخندی زد و گفت: از همه تون پذیرایی می کنیم، اگه بمونید قدم بر چشم ما می ذارید.
جوری صحبت کرد که به دلم نشست. لحظه ای با بچه ها مشورت کردم. تعدادی موافق و چند نفر هم مخالف بودند. با رضا مشورت کردم، گفت: توی این هوای سرد خیلی هنر کنیم ساعت ۹، ۱۰ شب به سایت ۴ و ۵ می رسیم، اون هم وسط بر و بیابون..... هیچ فکر کردی تھیه چادر و امکانات اسکان تا صبح طول می کشه. تازه سرپا کردن چادرها خودش یه مصیبت بزرگه. از طرف دیگه تهیه پتو برای این تعداد کار سختیه. یعنی باید نیروها رو تا صبح برای استقرار سرپا نگه داریم.
رضا راست می گفت. همه شب تا صبح باید درگیر ساماندهی بچه ها می شدیم. تقریبا همه نگاه ها به تصمیم من دوخته شد. پس از لحظه ای فکر کردن، رو به فرد دعوت کننده گفتم: شما برای این همه نیرو جا و امکان پذیرایی دارید؟ نگاهی شاکرانه به آسمان انداخت و گفت: شکر خدا برای پذیرایی که مشکلی نداریم، برای شب و خوابیدن هم به اندازه کافی پتو هست. فکر صبح و صبحانه را هم کردیم. وقتی این همه اخلاص و اصرار را دیدم، صلوات بلندی به نشانه رضایت فرستادم.
دو نفر پاسدار رسمی که از بچه های طرح و عملیات تیپ بودند، با یک دستگاه جیپ جنگی ما را اسکورت می کردند. خطاب به آنها اعلام کردم که امشب اینجا می مانیم. یکی شان که اخلاق تندی داشت گفت: نه خیر برادر، حرکت می کنیم. ما مسئولیت داریم نیروها را به منطقه برسانیم... سفت و سخت ایستاد و قلدرانه برای حرکت اتوبوس ها پافشاری کرد. راننده ها که خسته به نظر می رسیدند و تمایل به ماندن داشتند، بلافاصله در تأیید حرف من گفتند: چه اشکالی داره آقا.. صبح حرکت می کنیم. برادر پاسدار، وقتی اظهارنظر راننده ها را به نفع من دید، از کوره در رفت و به آنها تشر زد که یالا سوار شید تا حرکت کنیم. فضای متشنجی درست شد. راننده ها که در اختیار آنها بودند ساکت شدند و خودشان را کنار کشیدند. سعی کردم با مهربانی با آن برادر صحبت کنم. گفتم: صلاح در این است که شب بچه ها رو توی بیابان علاف نکنیم. سپس دستم را بر شانه او گذاشتم و گفتم: ببین برادری اجازه بده بچه ها شب بمونن... چون فرض بر اینکه رسیدیم توی منطقه... آخه در این هوای سرد می ارزه که انرژی نیروها رو برای برپا کردن چادر و گرفتن پتو هدر بدیم؟ لااقل عاقلانه تصمیم بگیر... بهت قول میدم هیچ اتفاقی نمی افته، خدا هم به این کار راضی تره.... نیروها نفسی تازه می کنند. صبح هم با خیالی راحت تر، آفتاب که در آمد سر کیف حرکت می کنیم.
هر چه حرف زدم بی فایده بود. محکم و بدون ذره ای انعطاف سر حرفش ایستاد و با یک دندگی گفت: غیرممکنه... نیروها تحت امر من هستند و باید حرکت کنند. باز هم ملتمسانه بهش اصرار کردم که شرایط را درک کند و از خر شیطان پایین بیاید اما متأسفانه گوشش بدهکار حرف حساب نبود. یواش یواش درگیری لفظی شدت گرفت. محمد در خور، يعقوب نجف پور و تعدادی از نیروها دور من حلقه زدند و گفتند: بابا بسه دیگه کوتاه بیایید... زشته مردم می بینن.
خطاب به بچه ها گفتم: چرا به من می گید، این داره حرف بی ربط میزنه؛ با حرف من گر گرفت و سعی کرد از قدرتش استفاده کند. اسلحه را مسلح کرد و به راننده ها گفت: یالأسوار شید. راننده ها که توی اتاق خادم مسجد نشسته بودند و استراحت می کردند تا خواستند بلند شوند به شان اشاره دادم که بنشینند یکی شان با کلافگی گفت: لا اله الا الله، خدایا آخه ما به دستور کی باید عمل کنیم آن برادر صدایش را بلند کرد و فریاد کشید که معلومه به دستور من باید عمل کنید.
بلافاصله گفتم: همه این نیروها تحت امر من هستند و امشب اینجا می مانیم. نگاه خصمانه ای به من کرد و چین و چروک صورتش را در هم کرد. گفت: تو کی هستی اینجا من تصمیم می گیرم
با اشاره به رضا حسینی که پشت سرم ایستاده بود، گفتم: پر جلو و عقب اتوبوس ها را لندکروز بچسبون ببینم تصمیم گیرنده منم یا این آقا؟
رضا حسینی به همراه محمد در خور و دو سه نفر دیگر از بچه ها دویدند و سر و ته اتوبوس ها را قفل کردند. درگیری لفظی من با برادر پاسدار اوج گرفت. ر
ضا نفس زنان برگشت و خودش را به من رساند تا مبادا کسی قصد تعرض به من را بکند. تیپ لوطی مسلک و نترسی داشت. جزو اخراجی های جنگ بود. همیشه اسمش از لیست گردان یا گروهان خط می خورد. من هم به دلیل نفوذی که داشتم همیشه با تدبیر او را همراه خودم می آوردم. یعنی اگر من نبودم، رضا رنگ جبهه را به چشم نمی دید. سپاه هم وقتی مرا حامی او می دید، چشم پوشی می کرد و چیزی نمی گفت.
رضا تا از راه رسید، دید آن پاسدار امده تو سینه من و یه مشت به سمت صورتم پرت کرد. با اینکه سرم را از ضربه مشت او دزدیدم اما رضا تاب نیاورد و نرسیده یک مشت گذاشت توی صورت طرف و گفت: نامرد مشت بلند می کنی؟
با شناختی که از رضا داشتم، می دانستم الان بلوا به پا می کند. روی من خیلی حساس بود. بغلش کردم و با قربان صدقه رفتن و بوسیدن سر و رویش نگذاشتم ادامه دهد. دور و بر ما شلوغ شد. طرف که معلوم بود انتظار مشت ناگهانی رضا را نداشت، عصبانی و برافروخته دستی به فکش کشید و گفت: به آشی براتون بپزم که....
ادامه دارد ⏪
@defae_moghadas
🍂
🍂
🔻 #خاکریز_اسارت
💢 قسمت صد و بیست نهم:
از حجله عروسی تا شهادت(۳)
#شهید_مهدی_احسانیان خودش هم از خوابی که دیده بود فهمیده بود تعبیرش چی هست. دو روز پشت سر هم وصیتش رو با من و حاج عباس تکرار می کرد. از ما قول گرفت که اگه شما به وطن برگشتید و من توی این خاک غربت دفن شدم به خانهَ م برید و به سفارش و وصیت من عمل کنید ، گاهی من و حاجی بشوخی می گفتیم( انه نشتاک ور نده امه دل بوردی) اینقد ناز نکن دل ما رو بردی، گویا از خواب هر دو یه چیز رو فهمیده بودن. توی اون دو روز اروم و قرار نداشت. گاهی به صدام لعنت می کرد. گاهی هم زیر لب ذکر می گفت.
خوابی که تعبیر شد❣
مهدی خیلی بهم ریخته بود. انگار منتظر حادثه ای بود که خوابش رو تعبیر کنه. یه شب همون جاسوس روسیاه نشریه منافقین رو به مهدی داد و گفت این نشریه رو عدنان «جلاد معروف بعثی» داده و تو باید بخونی. مهدی از دیدن نشریه منافقین به شدت عصبانی شد و نشریه رو پاره کرد و شروع کرد به شعار دادن. با صدای بلند می گفت: مرگ بر صدام، مرگ بر آمریکا، مرگ بر منافقین. نگهبان سنگدل بعثی عبدالکریم سیاه معروف به کریم کافر متوجه شد و اومد.
هیچکس قادر به ساکت کردنش نبود. سر و صدا اونقد بلند شد که بقیه نگهبانا هم اومدن پشت پنجره گفتن ها چیه چه خبره؟ مهدی داد می زد صدام و شما سگ ریگان«رئیس جمهور وقت آمریکا» آمریکایی هستید. شما نوکر اسرائیل هستید. بعثیا دیگه تحمل نکردن. در رو باز کردن و منتقلش کردن سلول انفرادی. ما نفهمیدیم چه اتفاقی برای مهدی پیش اومد، صبح قبل از برنامه آمار یه سرباز عراقی آمد در آسایشگاه رو باز کرد و جاسوس«ر.ر» رو با خودش بُرد.
بعد از چن دقیقه سوت آمار رو زدن و ما داخل آسایشگاه سر صف آمار نشستیم و منتظر بودیم که عراقی بیاد آمار بگیره. چن دقیقه ای منتظر موندیم. به انتظار نشسته بودیم که ناگهان سربازان عراقی اومدن پشت پنجره بند و با داد و فریاد گفتن یلا همه بخوابید روی زمین هیچکس حق نداره از جاش تکان بخوره تاکید کردن هرکس از جاش بلند بشه عقوبات شدید میشه.
ادامه دارد ⏪
خاطرات طلبه آزاده رحمان سلطانی
@defae_moghadas
🍂
🍂
🔻 #خاکریز_اسارت
💢قسمت صد و سی م:
از حجله عروسی تا شهادت(۴)
سربازهای عراقی بجز یه نفر همه رفتن و ما همه روی زمین دراز کشیده بودیم. اون سرباز عراقی هم آهسته آهسته در طول راهروی بند که تقریبا 70 متر بود قدم می زد، سرباز که از جلوی بند ما رد شد یکی از بچه‌ها که خیلی زیرک و سریع بود آهسته خودشو به پنجره نزدیک کرد و آهسته سرش رو بالا آورد. گفت بچه ها یه آمبولانس اومد داخل اردوگاه و رفت پشتِ بند دو. کسی نمیدونست ماجرا چیه؟ چه خبر شده که امروز عراقی ها این حرکت را انجام دادن، یادم نیست که نیم ساعت بود، یه ساعت بود تا اینکه بعثیا اون جاسوس رو آوردن داخل و گفتن یلا همه بشینید صف آمار.
آمار گرفتن و راحت باش دادن و رفتن. همه بچه‌ها توی فکر این قضیه بودن. هر کسی یه تحلیل و تفسیری می کرد. من و حاج عباس کنار همدیگه نشسته بودیم که اون شخص اومد کنار ما نشست و با گریه آهسته به حاج عباس گفت: حاج آقا! مهدی رو کشتن. حاج عباس نگاهی بهش کرد و با تعجب پرسید کشتن؟! گفت: بعثیا اولش حسابی مهدی رو تا سر حد مرگ زدن و آخرِ کار هم عدنان با باطوم محکم کوبید توی فرقِ سرش و مغز از سرش بیرون زد و درجا جان داد و تموم کرد و بعثیا به من پتو و سیم تلفن دادن و دستور دادن که بزارمش داخل پتو و با سیم تلفن بپیچم. جنازه مهدی رو داخل آمبولانس گذاشتن و از اردوگاه بیرون بردن.
همین ملعون که مسبب اصلی شهادت مهدی بود، یه بار از نگهبان سنی عراقی بنام امجد که خیلی هوای بچه ها رو داشت بخاطر لو دادن نماز جماعت کتک مفصلی خورد و بعد از اون همیشه وحشت زده و بی قرار بود. بعد از پذیرش قطعنامه که منافقین تبلیغاتی رو برای جذب اسرا راه انداخته بودن.
ادامه دارد ⏪
@defae_moghadas
🍂