🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 6⃣6⃣ خاطرات مهدی طحانیان سال ۱۳۶۲ بود و زمستان تمام شده بود. به خاطر تعداد زیاد اسرایی که در آسایشگاه ها جای داشتند و شاید اسرای دیگری که بنا بود به اردوگاه بیاورند، یک روز عراقی ها با لیست بلند بالایی آمدند داخل آسایشگاه. تندتند اسامی عده ای را خواندند و گفتند: «زود کوله پشتی هایتان را بردارید و بیایید داخل محوطه!» . اسم من هم بود. سربازها ایستاده بودند بالای سر ما و اگر کمی کند وسایلمان را جمع می کردیم و قصد خداحافظی و صحبت با بچه هایی را داشتیم که یک سال کنارشان زندگی کرده بودیم با شیلنگ می زدند و می گفتند: «یالله... يالله... بالسرعه.» دل کندن از بچه ها سخت بود اما زندگی در اسارت یعنی جبر و تحميل، این را پذیرفته بودم. بدون خداحافظی از دوستان - با اینکه خیلی برایم سخت بود - کوله پشتی ام را که بالای سرم از دیوار آویزان بود، برداشتم و انداختم روی کولم و همراه بقیه که اسمشان را خوانده بودند، آمدم توی محوطه. همه از کم سن ترین های اردوگاه بودیم که ، قصد انتقالمان را داشتند. در اسارت به اسم تازه‌ای شناخته می شدیم، به سبک عراقی ها؛ نام، نام پدر، نام پدربزرگ، مثلا مرا مهدی، یداله، عزیزاله صدا می کردند که برایم جالب بود. پشت لباس هایمان علامت هایی گذاشته بودند، مثلا ما که بسیجی بودیم یک ضربدر با رنگ قرمز و سربازها را با دایره مشخص کرده بودند. یک کارت صلیب سرخ هم داشتیم که اسم و فامیل و تاریخ اسارت و شماره اسارتمان روی آن به زبان انگلیسی نوشته شده بود که مهر صلیب سرخ هم داشت. جمله «اللجنه الدوليه لضحايا الحرب» یعنی سازمان بین المللی قربانیان جنگ، روی کارت نوشته شده بود. اسم خودمان و پدر و پدربزرگمان را روی لباسمان نوشته بودیم و این از مقررات اردوگاه بود. از همه مان آمار گرفتند. اتوبوس ها آمدند و سوار شدیم. پرده هایش کیپ تا کیپ کشیده شده بود و هیچ کس حق نداشت پرده را کنار بزند و بیرون را تماشا کند. توی هر اتوبوس حدود سی نفر سوار شدند و ده سرباز عراقی هم مراقب بودند. اتوبوس ها حرکت کردند. نمی دانستیم قرار است کجا منتقل شویم. اما چند دقیقه بعد، اتوبوس ها ایستادند و گفتند: «یالا پیاده شوید!» برایمان عجیب بود که چرا ما را به اردوگاه رمادی که در دو کیلومتری عنبر بود منتقل کرده اند؟ چه فرقی می کرد در اردوگاه عنبر باشیم یا رمادی؟ وقتی پیاده شدیم دستور دادند پنج نفر، پنج نفر بنشینیم. تازه نشسته بودم که یک دفعه چشمم افتاد به سرگرد محمودی! همان لحظه نگاه سرگرد هم به من افتاد و نگاه هایمان با هم تلاقی کرد. سرگرد هیچ وقت عربی صحبت نمی کرد، اما آن روز یک شعر به عربی خواند و هلهله کنان آمد بالای سرم ایستاد و گفت: «هان مهدی باز آمدی پیش خودم.... اما اینجا عنبر نیست... من پدر تو را در می آورم. این دفعه از سيد الرئيس صدام حسین، اختیار تام گرفتم که هر چه خودم صلاح می دانم با شما بکنم. من پدر تو را می سوزانم. من اینجا پدر بچه را در می آورم! نمی توانست کلمه پدر را تلفظ کند و می گفت بِدَر. سرگرد محمودی، که آن موقع ترفيع درجه هم گرفته بود و سرهنگ شده بود، اینها را گفت و از بالای سرم رد شد و رفت. دیدن چهره کریه‌اش برایم غافلگیر کننده بود. بعد از رفتنش از عنبر و آن ماجرای عجیب که بین من و گرز او گذشت، دیگر فکر نمی کردم روزی دوباره با هم روبه رو شویم. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

خدا شاهد است و تنـها او می‌داند ڪه جوانی شـان را وقفِ نجابت کشورشان کردند #علی_اڪبرهای_خمینی @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻نامه اسیر و پاسخ امام 🔻متن نامه‌ای که از طرف يكی از اسرای جنگ تحميلی که از زندان های عراق به امام راحل(ره) نوشته شد: خدمت سرور گرام و عزیزم روحی جان سلام عرض می‌كنم . ان‌شاءالله كه در پناه ایزد منان و در پناه امام زمان در سلامتی كامل به سر ببرید. اگر از احوال این حقیر جویا باشید بحمدالله سلامتی برقرار و تنها غم و اندوه جانگداز ما دوری از شما عزیز است كه خداوند تبارك را به مقربانش قسم می‌دهم كه هر چه زودتر نعمت دست‌بوسی شما را نصیب ما بكند. به هر حال، روحی جان! روحم برایت در حال پرواز است. حدود دو سال است كه هیچ خبری از شما ندارم و شما خوب می‌دانید كه احتیاج به پند و اندرزهای شما دارم و شما ما را از این نعمت‌ بی‌بهره نفرمایید. امیدوارم در نامه‌هایتان از «میهن» بنویسید كه چه كار می‌كند و با كی رابطه برقرار كرده و زمین‌ها را چه می‌كارد و كارش با «حسین خركچی» به كجا رسید. شنیدم یه بار حسابی داغونش كردی. به هر حال منتظر دعاهای خیر شما هستیم و امیدوارم كه ما را در دعاهای شب جمعه و شب چهارشنبه در جمكران و محافل فراموش نكنید. از قول اینجانب به «عمو حسین وزیری» و «اكبر مجلسی» و «حسینعلی» و «مشهدی احمد» و برادر بسیار عزیزم «سیدعلی» و خانواده و «اكبر آقا» و خانواده " شنیدم كه چند وقت پیش به گردشی به خارج رفته بود، چه سوغاتی آورده؟" سلام خیلی خیلی برسانید. و حتما منتظر جواب نامه‌های شما هستیم. از راه دور صورتت را غرق بوسه می‌كنم. 27/7/64 فرزند كوچك شما- علی @defae_moghadas 🍂 پاسخ امام 👇👇

🍂 🔻با وصول اين نامه، امام خمينی (ره) پاسخی به اين شرح مرقوم كردند: 🍃بسمه‌تعالی🍃 برادر عزیزم!‌ از سلامت شما خوشحال و از خداوند تعالی خواستارم به زودی به وطن خود مراجعت نمایید. قلم من قاصر است كه از دلاوری و بزرگواری شما عزیزان قدردانی نمایم. امید است از دعای خیر برای همهء شماها غفلت نكنم. والسلام علیكم. عبد درگاه خدا صحیفه امام . جلد 19 . صفحه 416 #خاطرات_امام @defae_moghadas 🍂

🍂 🔴 نواهای ماندگار 💢 حاج صادق آهنگران نوحه‌خوانی ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄ ⏪ در سوگ رهبر کبیر انقلاب حضرت امام خمینی ره ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄ یه شب تو خواب دیدم در بهشتی... @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 تاریخ شفایی مصاحبه حجت الاسلام دکتر عبدالله حاجی صادقی قسمت هفتم مسأله این بود که دشمن آمده بود وارد خانه مردم شده بود، و همگى بسیج شده بودند مقابل این دشمن بایستند. خوب آیا آثار صلح یا هر قراردادى باعث نمى شد که مردم انگیزه هایشان را از دست بدهند. آیا آن وقت دشمن مجددا فرصت نمى کرد؟ حقیقت این است که غفلت از تاکتیک دشمن، بزرگترین عامل آسیب پذیرى ماست. بر عکسِ این آقایان، من عرض مى کنم یکى از امدادهاى الهى این بود که نگذاشت رزمندگان ما فریب این تاکتیک دشمن را بخورند. نگذاشت این فرصت به دشمن داده شود. نگذاشت یک خلأ ایجاد شود که در آن خلأ، آمادگى ما پایین بیاید و آمادگى دشمن بالا رود. این یک لطف الهى بود. در دوران دفاع مقدس حتى پس از پذیرش قطعنامه در هیچ کجا دیده نشد دشمن متجاوز بر اساس منطق و بر اساس توافق طرفین، یک وجب عقب رود. هرجا که رفت، عقب رانده شد. نه اینکه خود دشمن کوتاه بیاید. این رزمندگان ما، و دلاوریهاى آنها بود که دشمن را وادار به عقب نشینى کرد! مصداق این بحث، حمله عملیات منافقین و عملیات مرصاد است. فقط منافقین نبودند که حمله کردند. بعد از پذیرش قطعنامه دشمن از محورهاى مختلف حمله کرد، یکى از این محورها این بود که منافقین را قربانى کنند. من از نزدیک شاهد بودم که عراق قصد داشت منافقین را با آن امکانات فراوانى که روزهاى اول جنگ را به یاد مى آورد، قربانى کند! آنقدر به اینها امکانات داده بودند که همان حرفهاى صدام در اول جنگ را تکرار مى کردند! صدام گفته بود که سه روز دیگر در اهواز برایتان صحبت مى کنم، اینها هم گفته بودند سه روز دیگر در باختران برایتان صحبت مى کنیم و چه مى کنیم و چه مى کنیم... . حتى تجهیزات خودرویى آنها به گونه اى بود که تا تهران آمادگى رفتن داشته باشند. نفربرهایى آماده کرده بودند که حتى از جاده آسفالته هم بیایند. تلقى آنها این بود که ایران قطعنامه را پذیرفته و دیگر مقاومت آنچنانى ندارد، و امام هم از ادامه جنگ سرد شده. با این نیت آمدند و با این خیال خام چه ضربه بزرگى را متحمل شدند و لذا این هم لطف خدا بود. اینها اگر مى ماندند، بعد از جنگ، هم براى ما یک مشکل جدى بودند، هم براى دولت فعلى عراق اینها باید به یک خودکشى و یک انتحار دسته جمعى دست مى زدند. آن موقع شاید کسى متوجه نبود که این انتحارى که آنها انجام دادند، یک لطف الهى بود. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان ۱۰۶ خاطرات جبهه محمد ابراهیم وقتی فکر می کردم که دوباره باید برگردم به تهران دلم به شور می افتاد . من تازه با جبهه رفیق شده بودم . دلم نمی خواست برگردم اما آنچه که واقعیت داشت این بود ..."ماموریت تمام شده" .... شب آخری بود که در خرمشهر بودیم . کسی چه می‌دانست کی دوباره به خرمشهر برگردیم. اصلا تا دیداری دیگر از خرمشهر زنده می مانیم؟ آیا با شهادت از این دنیا خواهیم رفت؟ ده ها سوال بود که در ذهن من بی جواب مانده بود. اما آنکه برایم مسلم بود، برگشتن به جبهه بود . من دیگر طاقت ماندن در تهران را نداشتم . هر چند وقتی به مادرم فکر می کردم دل شوره می گرفتم .... می دانستم پدر راضی نبوده که جبهه بیام. یعنی می گفت هر وقت سرباز شدی برو جبهه. بالاخره این اعتقادش بود. اما من با آمدن به جبهه و بی خبر گذاشتنش، دلش را شکسته بودم. چه می شود کرد؟ وقتی که دنیا قصد کرده که ایران نباشد اسلام و انقلاب و امام نباشد! آیا می‌توانی منتظر رسیدن زمان سربازی ات باشی؟ پس تکلیف چه می شود؟ غیرت و مردانگی چه می شود؟ آن شب آخر برایم خیلی سخت گذشت. با فکر کردن به فردا ها خوابم برد و با صدای قرآنِ قبل از اذان صبح بیدار شدم. چه صدای ملکوتی و آرامش بخشی! با صدای قرآن .... مهیای نماز شدم. ولی دیدم که خیلی ها انگاری نخوابیده اند .... در راز و نیاز سحر گاهی غرق در عبادت و دلدادگی بودند . اصلا همین حال و احوال روح افزای دیگران بود که من را بزرگ کرد . من دیگر آن پسر هفده ساله سه ماه قبل نبودم .... خیلی چیزها یاد گرفته بودم .... و مهمتر از همه اینکه مصمم به برگشتن بودم ... نماز را خواندیم و برای آخرین بار در بین شهر ویران شده خرمشهر و در ساختمانی محاصره شده در بین خانه های درب و داغان دعای فرج امام زمان را زمزمه کردم . الهی عَظُم البلا .... یا محمد و یا علی . یا علی ویا محمد .... العجل .... اساعه .... دل فرو ریخت و اشک سرازیر شد . این حال همه ما بود . انگاری از محبوبت می خواهی جدا بشی . فراق سخت است! دور شدن از سنگر و جهاد و شهادت سخت است .... خیلی سخت. @defae_moghadas 🍂