❣ 🔻سه دقیقه در قیامت 2⃣1⃣ تجربه ای نزدیک به مرگ 🔅آزار مؤمن در دوران جوانی در پايگاه بسيج شهرستان فعاليت داشتم. روزها و شبها با دوستانمان با هم بوديم. شبهای جمعه همگی در پايگاه بسيج دور هم جمع بوديم و بعد از جلسه قرآن، فعاليت نظامی و گشت و بازرسی و... داشتيم. در پشت محل پايگاه بسيج، قبرستان شهر ما قرار داشت. ما هم بعضی وقت‌ها، دوستان خودمان را اذيت می‌كرديم! البته تاوان تمام اين اذيت‌ها را در آنجا دادم. برخی شبهای جمعه تا صبح در پايگاه حضور داشتيم. يك شب زمستانی، برف سنگينی آمده بود. يكی از رفقا گفت: كسی جرئت داره الان تا انتهای قبرستان برود؟! گفتم: اينكه كار مهمی نيست. من الان می‌روم. او هم به من گفت: بايد يك لباس سفيد بپوشی! من سرتا پا سفيدپوش شدم و حركت كردم. خس‌خس صدای پای من بر روی برف، از دور هم شنيده می‌شد. من به سمت انتهای قبرستان رفتم! اواخر قبرستان كه رسيدم، صوت قرآن شخصی را از دور شنيدم! يك پيرمرد روحانی كه از سادات بود، شبهای جمعه تا سحر، در انتهای قبرستان و در داخل يك قبر مشغول تهجد و قرائت قرآن می‌شد. فهميدم كه رفقا می‌خواستند با اين كار، با سيد شوخی كنند. ميخواستم برگردم اما باخودم گفتم: اگر الان برگردم، رفقای من فکر می‌کنند ترسيده‌ام. برای همين تا انتهای قبرستان رفتم . هرچه صدای پای من نزديكتر می‌شد ،صدای قرائت قرآن سيد هم بلندتر می‌شد! از لحن او فهميدم كه ترسيده ولی به مسير ادامه دادم . تا اينكه به بالای قبری رسيدم كه او در داخل آن مشغول عبادت بود. يكباره تا مرا ديد فريادی زد و حسابی ترسيد. من هم كه ترسيده بودم پا به فرار گذاشتم . پيرمرد سيد، رد پای مرا در داخل برف گرفت و دنبال من آمد . وقتی وارد پايگاه شد، حسابی عصبانی بود. ابتدا كتمان كردم ، اما بعد، از او معذرت‌خواهی كردم. او با ناراحتی بيرون رفت. حالا چندين سال بعد از اين ماجرا، در نامه عملم حكايت آن شب را ديدم . نمی‌دانيد چه حالی بود ، وقتی گناه يا اشتباهی را در نامه عملم می‌ديدم، خصوصاً وقتی كسی را اذيت كرده بودم، از درون عذاب می‌كشيدم. گويی خودم به جای آنطرف اذيت می‌شدم. از طرفی در اين مواقع، باد سوزان از سمت چپ وزيدن می‌گرفت ،طوری كه نيمی از بدنم از حرارت آن داغ می‌شد! وقتی چنين اعمالی را مشاهده می‌كردم، به گونه‌ای آتش را در نزديكی خودم ميديدم كه چشمانم ديگر تحمل نداشت . همان موقع ديدم كه آن پيرمرد سيد، كه چند سال قبل مرحوم شده بود، از راه آمد و كنار جوان پشت ميز قرار گرفت . سيد به آن جوان گفت: من از اين مرد نمی‌گذرم. او مرا اذيت كرد . او مرا ترساند. من هم گفتم: به خدا من نمی‌دانستم كه سيد داخل قبر عبادت می‌كند. جوان رو به من گفت: اما وقتی نزديك شدی فهميدی كه مشغول قرآن خواندن است. چرا همان موقع برنگشتی؟ ديگه حرفی برای گفتن نداشتم. خلاصه پس از التماس‌های من، ثواب دو سال عبادتهای مرا برداشتند و درنامه عمل او قراردادند تا راضی شود . همراه باشید با قسمت بعد کانال حماسه جنوب ، شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

❣ 🥀 شهید علی ذاکری 🔸 چند روز مانده به چهلم علي، وصيت نامه اش به دستم رسيد. وصيت نامه را باز كردم. علي نوشته بود: «پدر جان من دوست دارم كه در وادي رحمت در كنار ساير دوستانم به خاك سپرده شوم». اما وصيت نامه دير به دست ما رسيد و ما علي را در قبرستان ستارخان دفن كرديم. احساس ملامت مي كرديم. به هر كجا سرزدم تا اجازه ي انتقال جنازه اش را بگيرم، موفق نشدم. از امام اجازه ي نبش قبر خواستيم، اما اجازه ندادند، ناچار گذاشتيم جنازه در همان قبرستان ستارخان بماند، اما هر وقت علي را در خواب مي ديدم، مي گفت: «هرچه احسان داريد، به وادي رحمت بياوريد. من در آن جا كنار دوستانم هستم و فقط به خاطر شما به قبرستان ستارخان مي آيم.» 🔸اين شد كه پنج شنبه ها به وادي رحمت مي رفتم و بعدازظهرها به ستارخان. تا اين كه 13 سال بعد از طرف شهرداري خبر آوردند كه گورستان جاده كشي مي شود، بايد اجساد و اموات انتقال پيدا كنند. درست در سالگرد شهادت علي براي انتقال جنازه ي او به قبرستان ستارخان رفتيم. بر سر مزار حاضر شديم و خاك آن را برداشتيم. به سنگ ها كه رسيديم، خودم خواستم كه روي سنگ ها را جارو كنم تا خاك به استخوان ها و روي جنازه نريزد. سنگ اول را كه برداشتم، بوي عطر شهيد بيرون زد كه بچه ها به من گفتند: «حاجي گلاب ريختي؟» گفتم: «نه، مثل اين كه اين بو از قبر مي آيد،» عطر جنازه همه جا را گرفت. 🔸سنگ ها را كه برداشتم نايلون را بلند كردم، ديدم سنگين است. آن را بغل كردم، ديدم كه سالم است. صورتش را داخل قبر زيارت كردم. مثل اين بود كه خوابيده است و همين شامگاه او را دفن كرده ايم. 🔸 با ديدن اين صحنه يك حالت عجيبي به من دست داد، قسمت سبيل هايش عرق كرده و سالم بوده و در همان حال مانده بود. موهاي صورتش و سبيل هايش هنوز تازه بود. موها و پلك ها همه سالم بودند. مثل اين بود كه در عالم خواب است. دستم را كه انداختم به نايلون پاييني، چند تا از انگشت هايم خوني شد، مادر علي هم اصرار كرد كه او را زيارت كند؛ وقتي خواستيم پيكر شهيد را لاي پارچه اي بپيچيم، مادر علي گفت: «بگذاريد صورتش را ببوسم، من هنوز صورتش را نديده ام.» يعقوب پسرم گفت: «كمي آرام باش مادر!» خواستم كه نايلون روي صورتش را باز كنم كه در وادي رحمت مانده بود، دستم خوني شد. پسرم سال ها در انتظار ملحق شدن به دوستانش در وادي رحمت مانده بود. ✍ راوي : پدر شهيد https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

❣ 🔻 سه دقیقه در قیامت 3⃣1⃣ تجربه ای نزدیک به مرگ دو سال نمازی كه بيشتر به جماعت بود. دو سال عبادت را دادم به خاطر اذيت و آزار يك مؤمن! ٭٭٭ در لابه‌لای صفحات اعمال خودم به يك ماجرای ديگر از آزار مؤمنين برخوردم. شخصی از دوستانم بود كه خيلی با هم شوخی می‌كرديم و همديگر را سركار می‌گذاشتيم. يكبار در يك جمع رسمی با او شوخی كردم و خيلی بد او را ضايع كردم . خودم هم فهميدم كار بدی كردم، برای همين سريع از او معذرت‌خواهی كردم. او هم چيزی نگفت. گذشت تا روز آخر كه ميخواستم برای عمل جراحی به بيمارستان بروم. دوباره به همان دوست دوران جوانی زنگ زدم و گفتم: فلانی، من خيلی به تو بد كردم. يكبار جلوی جمع، تو را ضايع كردم. خواهش ميكنم مرا حلال كن. من شايد از اين بيمارستان برنگردم. بعد در مورد عمل جراحی گفتم و دوباره به او التماس كردم تا اينكه گفت: حلال كردم، انشاءالله كه سالم و خوب برگردی. آن روز در نامه عملم، همان ماجرا را ديدم. جوان پشت ميز گفت: اين دوست شما همين ديشب از شما راضی شد. اگر رضايت او را نميگرفتی بايد تمام اعمال خوب خودت را ميدادی تا رضايتش را كسب كنی، مگر شوخی است، آبروی يك انسان مؤمن را بردی. (امام صادق (ع) فرمودند: حرمت مؤمن حتی از كعبه بالاتر است. مصاحبه با راوی اين کتاب، بارها به خاطر گريه‌های ايشان قطع شد. يادآوری اين خاطرات برايش بسيار سخت بود.) 🔅 حسينيه می‌خواستم بنشينم و همانجا زار زار گريه كنم. برای يك شوخی بيمورد دو سال عبادتهايم را دادم. برای يك غيبت بی.مورد، بهترين اعمال من محو می.شد. چقدر حساب خدا دقيق است. چقدر كارهای ناشايست را به حساب شوخی انجام داديم و حالا بايد افسوس بخوريم. در اين زمان، جوان پشت ميز گفت: شخصی اينجاست كه چهار ساله منتظر شماست! اين شخص اعمال خوبی داشته و بايد به بهشت برزخی برود، اما معطل شماست. با تعجب گفتم: از چه كسی حرف ميزنيد؟ يكی از پيرمردهای امنای مسجدمان را ديدم كه در مقابلم و در كنار همان جوان ايستاده. خيلی ابراز ارادت كرد و گفت: كجايی؟ چند ساله منتظرت هستم. بعد از كمی صحبت، اين پيرمرد ادامه داد: زمانی كه شما در مسجد و بسيج، مشغول فعاليت فرهنگی بوديد، تهمتی را در جمع به شما زدم. برای همين آمده‌ام كه حلالم كنيد. آن صحنه برايم يادآوری شد. من مشغول فعاليت در مسجد بودم .كارهای فرهنگی بسيج و... اين پيرمرد و چند نفر ديگر در گوشه‌ای نشسته بود. بعد پشت سر من حرفی زد كه واقعيت نداشت . او به من تهمت بدی زد. او نيت ما را زير سؤال برد. عجيب‌تر اينكه ،زمانی اين تهمت را به من زد كه من ابتدای حضورم در بسيج بود و نوجوان بودم!! آدم خوبی بود. اما من نامه اعمالم خيلی خالی شده بود. به جوان پشت ميز گفتم: درسته ايشان آدم خوبي است، اما من همينطوری نمی‌گذرم. دست من خالی است. هر چه ميتوانی از او بگير. جوان هم رو به من كرد و گفت: اين بنده خدا يك وقف انجام داده كه خيلی بابركت بوده و ثواب زيادی برايش ميآيد . او يك حسينيه را در شهرستان شما، خالصانه برای رضای خدا ساخته كه مردم از آنجا استفاده می‌كنند. اگر بخواهی ثواب كل حسينيه‌اش را از او می‌گيرم و در نامه عمل شما می‌گذارم تا او را ببخشی. با خودم گفتم: «ثواب ساخت يك حسينيه به‌خاطر يك تهمت؟! خيلی خوبه.» بنده خدا اين پيرمرد، خيلی ناراحت و افسرده شد، اما چاره‌ای نداشت. همراه باشید با قسمت بعد کانال حماسه جنوب، شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

❣ 🔻 سه دقیقه در قیامت 4⃣1⃣ تجربه ای نزدیک به مرگ آن [پیرمرد مسجدی] ثواب يك وقف بزرگ را به خاطر يك تهمت داد و رفت به سمت بهشت برزخی. برای تهمت به يك نوجوان، يك حسينيه را كه بااخلاص وقف كرده بود، داد و رفت! اما تمام حواس من در آن لحظه به اين بود كه وقتی كسی به‌خاطر تهمت به يك نوجوان، يك چنين خيراتی را از دست ميدهد، پس ما كه هر روز و هرشب پشت سر ديگران مشغول قضاوت كردن و حرف زدن هستيم چه عاقبتی خواهيم داشت؟! ما كه به‌راحتی پشت سر مسئولين و دوستان و آشنايان خودمان هرچه ميخواهيم ميگوييم ... باز جوان پشت ميز به عظمت آبروی مؤمن اشاره كرد. ۱. تازه معنای آيه 37 سوره عبس را فهميدم «هرکسي در روز جزا برای خودش( گرفتاری دارد و همان گرفتاری خودش برايش بس است و مجال اين نيست که به فکر کس ديگری باشد». ۲. آيه 19 سوره نور ميفرمايد: «کسانی که دوست دارند زشتيها در ميان مردم باايمان رواج يابد، برای آنان در دنيا و آخرت عذاب دردناکی است »... امام صادق (ع) در تفسير اين آيه ميفرمايد: هر کس آنچه را درباره مؤمنی ببيند يا بشنود، برای ديگران بازگو کند، از مصاديق اين آيه است. 🔅 اعجاز اشک ايستاده بودم و مات و مبهوت به کتاب اعمالم نگاه ميکردم. انگار هيچ ارادهای از خودم نداشتم. هيچ کار و عملم قابل دفاع نبود. فقط نگاه ميکردم. يکي آمد و دو سال نمازهای من را برد! ديگری آمد و قسمتی از کارهای خير مرا برداشت. بعدی... بلاتشبيه شبيه يک گوسفند که هيچ ارادهای ندارد و فقط نگاه ميکند، من هم فقط نگاه ميکردم. چون هيچگونه دفاعی در مقابل ديگران نميشد کرد. در دنيا ،انسان هرچند مقصر باشد، اما در دادگاه از خود دفاع ميکند و با گرفتن وکيل و... خود را تاحدودی از اتهامات تبرئه ميکند . اما اينجا... مگر ميشود چيزی گفت؟! فقط نگاه ميکردم. حتی آنچه در فکر انسان بوده برای همه نمايان است، چه رسد به اعمال انسان. برای همين هيچکس نميتواند بی دليل از خود دفاع کند. درکتاب اعمال خودم چقدر گناهانی را ديدم که مصداق اين ضرب المثل بود: آش نخورده و دهن سوخته . شخصی در مقابل من غيبت کرده يا تهمت زده و من هم در گناه او شريک شده بودم. چقدر گناهانی را ديدم که هيچ لذتی برايم نداشت و فقط سرافکندگی برايم ايجاد کرد. خيلی سخت بود. خيلی. حساب وکتاب خدا به دقت ادامه داشت. اما زمانی که بررسی اعمال من انجام ميشد و نقايص کارهايم را ميديدم، گرمای شديدی از سمت چپ به سوی من می‌آمد! حرارتی که نزديک بود تمام بدنم را بسوزاند. اما... اين حرارت تمام بدنم را ميسوزاند، طوری که قابل تحمل نبود . همه جای بدنم ميسوخت، بجز صورت و سينه و کف دستهايم! برای من جای تعجب بود. چرا اين سه قسمت بدنم نميسوزد؟! لازم به تکلم نبود. جواب سؤالم را بلافاصله فهميدم. من از نوجوانی در هيئت و جلسات فرهنگی مسجد محل حضور داشتم. پدرم به من توصيه ميکرد که وقتی برای آقا امام حسين (ع) و يا حضرت زهرا (س) و اهل بيت علیم السلام اشک می‌ريزی، قدر اين اشک را بدان. اشک بر اين بزرگان، قيمتی است و ارزش آن را در قيامت می‌فهميم. پدرم از بزرگان و اهل منبر شنيده بود که اين اشک را به سينه و صورت خود بکشيد و اين کار را ميکرد. من نيز وقتی در مجالس اهلبيت (ع) گريه ميکردم. اشک خود را به صورت و سينهام می‌کشيدم. حالا فهميدم که چرا اين سه عضو بدنم نميسوزد! نکته ديگری که در آن وادی شاهد بودم بحث اشک و توبه بر درگاه الهی بود. من دقت کردم که برخی گناهانی که مرتکب شده بودم در کتاب اعمالم نيست! بعد از اينکه انسان از گناهی توبه ميکند و ديگر سمتش نميرود ،گناهانی که قبلاً مرتکب شده کاملاً از اعمالش حذف ميشود . آنجا رحمت خدا را به خوبی حس کردم. حتی اگر کسی حق الناس بدهکار است اما از طلبکار خود بی‌اطلاع است، با دادن ردّ مظالم برطرف ميشود. اما حق‌الناسی که صاحبش را بشناسد بايد در دنيا برگرداند. حتی اگر يک بچه از ما طلبکار باشد و در دنيا حلال نکرده باشد، بايد در آن وادی صبر کنيم تا بيايد و حلال کند . همراه باشید با قسمت بعد کانال حماسه جنوب، شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

❣ 🔻 سه دقیقه در قیامت 5⃣1⃣ تجربه ای نزدیک به مرگ 🔅 بيت المال از ابتدای جوانی و از زمانی كه خودم را شناختم، به حق‌الناس و بيت‌المال بسيار اهميت ميدادم. پدرم خيلی به من توصيه ميكرد كه مراقب بيت‌المال باش. مبادا خودت را گرفتار كنی. از طرفی من پای منبرها و مسجد بزرگ شدم و مرتب اين مطالب را می‌شنيدم. لذا وقتی در سپاه مشغول به كار شدم، سعی ميكردم در ساعاتی كه در محل كار حضور دارم، به كار شخصی مشغول نشوم. اگر در طی روز كار شخصی داشتم و يا تماس تلفنی شخصی داشتم ،به همان ميزان و كمی بيشتر، اضافه‌كاری بدون حقوق انجام ميدادم كه مشكلی ايجاد نشود. با خودم ميگفتم: حقوق كمتر ببرم و حلال باشد خيلی بهتر است. از طرفی در محل كار نيز تلاش ميكردم كه كارهای مراجعين را به دقت و با رضايت انجام دهم. اين موارد را در نامه عملم ميديدم. جوان پشت ميز به من گفت: خدا را شكر كن كه بيت‌المال برگردن نداری وگرنه بايد رضايت تمام مردم ايران را كسب ميكردی! اتفاقاً در همانجا كسانی را ميديدم كه شديدًا گرفتار هستند. گرفتار رضايت تمام مردم، گرفتار بيت‌المال. اين را هم بار ديگر اشاره كنم كه بُعد زمان ومكان در آنجا وجود نداشت . يعنی به راحتی ميتوانستم كسانی را كه قبل از من فوت كرده‌اند ببينم، يا كسانی را كه بعد از من قرار بود بيايند! يا اگر كسی را ميديدم ، لازم به صحبت نبود، به راحتی می‌فهميدم كه چه مشكلی دارد. يكباره و در يك لحظه می‌شد تمام اين موارد را فهميد. من چقدر افرادی را ديدم كه با اختلاس و دزدی از بيت المال به آن طرف آمده بودند و حالا بايد از تمام مردم اين كشور، حتی آنها كه بعدها به دنيا می‌آيند، حلاليت می‌طلبيدند! اما در يكی از صفحات اين كتاب قطور، يك مطلبی برای من نوشته بود كه خيلی وحشت كردم! يادم افتاد كه يكی از سربازان، در زمان پايان خدمت، چند جلد كتاب خاطرات شهدا به واحد ما آورد و گذاشت روی طاقچه و گفت: اينها اينجا بماندتا سربازهايی كه بعدًا می‌آيند ، در ساعات بيكاری استفاده كنند. كتابهای خوبی بود. يك سال روی طاقچه بود و سربازهايی كه شيفت شب بودند، يا ساعات بيكاری داشتند استفاده می‌كردند. بعد از مدتی، من از آن واحد به مكان ديگری منتقل شدم. همراه با وسايل شخصی كه می‌بردم، كتابها را هم بردم. يك ماه از حضور من در آن واحد گذشت، احساس كردم كه اين كتابها استفاده نمی‌شود . شرايط مكان جديد با واحد قبلی فرق داشت و سربازها و پرسنل ،كمتر اوقات بيكاری داشتند. لذا كتابها را به همان مكان قبلی منتقل كردم و گفتم: اينجا بماند بهتر استفاده می‌شود. جوان پشت ميز اشاره‌ای به اين ماجرای كتابها كرد و گفت: اين كتابها جزو بيت‌المال و برای آن مكان بود، شما بدون اجازه، آنها را به مكان ديگری بردی، اگر آنها را نگه ميداشتی و به مكان اول نمی‌آوردی، بايد از تمام پرسنل و سربازانی كه در آينده هم به واحد شما می‌آمدند، حلاليت می‌طلبيدی! واقعاً ترسيدم. با خودم گفتم: من تازه نيت خير داشتم. من از كتابها استفاده شخصی نكردم. به منزل نبرده بودم، بلكه به واحد ديگری بردم كه بيشتر استفاده شود، خدا به داد كسانی برسد كه بيت‌المال را ملك شخصی خود كرده‌اند!!! در همان زمان، يكی از دوستان همكارم را ديدم. ايشان از بچه‌های بااخلاص و مؤمن در مجموعه دوستان ما بود. او مبلغی را از فرمانده خودش به عنوان تنخواه گرفته بود تا برخی از اقلام را برای واحد خودشان خريداری كند. اما اين مبلغ را به جای قرار دادن در كُمد اداره، در جيب خودش گذاشت! او روز بعد، در اثر سانحه رانندگی درگذشت. حالا وقتی مرا در آن وادی ديد، به سراغم آمد و گفت: «خانواده فكر كردند كه اين پول برای من است و آن را هزينه كرده‌اند. تو رو خدا برو و به آنها بگو اين پول را به مسئول مربوطه برسانند. من اينجا گرفتارم. تو رو خدا برای من كاری بكن». تازه فهميدم كه چرا برخی بزرگان اينقدر در مورد بيت‌المال حساس هستند. راست ميگويند كه مرگ خبر نمی‌كند. ( من بعدها پيغام اين بنده خدا را به خانواده‌اش رساندم. ولی نتوانستم بگويم كه چطور او را ديدم. الحمدلله مشکل ايشان حل شد.) (در سيره پيامبر گرامی اسلام نقل است: روز حرکت از سرزمين خيبر، ناگهان به يكی از ياران پيامبر تيری اصابت کرد و همان دم شهيد شد. يارانش همگی گفتند: بهشت بر او گوارا باد . خبر به پيامبر گرامی اسلام رسيد. ايشان فرمودند: من با شما هم عقيده نيستم ،زيرا عبايی که بر تن او بود از بيت المال بود و او آن را بی‌اجازه برده و روز قيامت به صورت آتش او را احاطه خواهد کرد. در اين لحظه يکی از ياران پيامبر گفت: من دو بند کفش بدون اجازه برداشته‌ام. حضرت فرمود: آن را برگردان و گرنه روز قيامت به صورت آتش در پای تو قرار ميگيرد. فروغ ابديت ج۲ ص ۲۶۱) همراه باشید با قسمت بعد کانال حماسه جنوب، شهدا https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

❣ صندلی داغ سردار قالیباف و شهادت برادر https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣