❣️ 🔺 #سفر_سرخ 4️⃣6️⃣ نوشته: نصرت الله محمودی ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ «ما بيست نفر مأموريت داشتيم هر كدام در نقطه اي از شهر عكس شاه را كه به صورت سگ درآورده بوديم، در نقاط مشخصي در معرض ديد مردم بچسبانيم. شاه نزد مردم ذليل و مستأصل شده است. پايه و اساس رژيم شاهنشاهي سست شده است. شاه جز فرار راهي ديگر ندارد. بيشترين فعاليت ما در دبيرستانهاست. سر گروه ما حميد است. همان كسي كه در راهپيمايي عاشوراي سال 53 دستگيرش كرديد. حسن علم الهدي هم از همين گروه است. نام سعيد درفشان، اصغر گندمكار هم كه شما به دنبال آنها هستيد، در ليست نوشته شده است. فعاليت ما شبها در زمان منع عبور و مرور شروع ميشود و تا سحر ادامه دارد. هر كداممان مأمور يك منطقه هستيم كه اعلاميه هاي امام را توزيع كنيم. نميدانم چرا از ميان اين بيست نفر روي حسن علم الهدي دست گذاشتند. اگر در خيابان سعدي كشيك بدهيد، او را دستگير خواهيد كرد...» سروان محكم خواباند زير گوشش و با صندلي كه دستانش را از پشت به آن بسته بودند، بلندش كرد. صادق به هوش كه آمد، چشمانش سياهي ميرفت. نگران و مضطرب شد. «يعني من اين حرفها را اقرار كردم، يا اين كه در ذهنم مرور ميكردم؟اگر اين اطلاعات را بدهم،ديگر رهايم خواهند كرد؟ شايد پس از اين كه يك نفر از اين بيست نفر را لو بدهم، تازه در اول خط قرار گيرم و مجبور شوم تمام فعاليت دوستانم را به اين حرامزاده‌ها بگويم.» مشت و لگد پياپي سروان، قدرت فكر كردن را از او گرفته بود: «خدايا تا كي بايد شكنجه شوم؟ يعني ممكن است در بيهوشي حرف زده باشم؟» اين بار سروان او را پرت كرد، طوري كه با صندلي نقش زمين شد. سروان دوباره به جانش افتاد. - تو بيهوشي پرت و پلا ميگويي، اما يك كلمه حرف حساب نميزني. صادق متوجه شد كه چيزي نگفته است. نفسي كشيد و خود را براي شوك الكتريكي آماده كرد.از شدت درد ناشي از شوك دست و پايش به سرعت بالا و پايين ميرفت. شبي را به ياد آورد كه با دوستانش دعاي توسل ميخواندند. او حتي اعتنايي به سؤالات مكرر سروان كه بالاي سرش حاضر شده بود، نميكرد. سروان خسته كه شد، رهايش كرد. - من ميروم زورخانه. يك ساعت بعد بياوريدش آنجا تا او را با علم الهدي رو در رو كنم. صادق نام علم الهدي را كه شنيد، لرزه بر اندامش افتاد. «يعني حسن را گرفته اند؟» سروان از آنجا كه خارج شد،درمحوطه پادگان نفسي كشيد. ازهواي آلوده و نمناك سلول حالش به هم مي خورد. بين آن همه زندانيان سياسي، اين دو نفر كلافه اش كرده بودند. وارد زورخانه كه شد، حسين را ديد كه وسط سالن روي زمين افتاده بود. يكي از زنجيرهاي ورزشكاران باستاني هم كنارش بود. دراثر ضربه اي كه با آن زنجير به سرش زده بودند، خون از سرش جاري بود. قسمتي از پيراهنش پاره شده بود و خطي قرمز روي سينه اش ديده ميشد. بدنش نسبت به اولين روزي كه دستگير شده بود، نحيف و لاغر به نظر ميرسيد. قسمت وسط زورخانه كه محل مانور ورزشهاي باستاني است، در گودي قرار داشت. دور تا دورش به عرض يك متر عقب نشيني داشت. در اين جا وسايل شكنجه به صورت نامنظم به چشم ميخورد. سروان در جايگاهي كه شير خدا مينشيند، قرار گرفت. مشتي بر طبل بزرگي كه مقابلش بود، كوبيد و زنگ مخصوص زورخانه را به صدا درآورد. - يكي و دوتا و سه تا و چهارتا... چند بار زنگ را به صدا درآورد تا حسين به هوش آمد. دستش را از پشت بسته بودند. سرش را بلند كرد. سالن دور سرش ميچرخيد. صداي سروان بلند شد. - بلند شو. تو كه اين همه ادعا ميكني، بلند شو و بچرخ. نشان بده كه قهرماني. صداي قهقهه سروان در سالن پيچيد. انگار بيش از حسين، او بود كه از آن جنگ رواني عذاب ميكشيد كه نميتوانست جلو خنده كريه خود را بگيرد. اين بار كه زنگ را به صدا درآورد، پريد وسط گود و سر حسين را بلند كرد. آن قدر موي سرش را كشيد تا فريادش در سالن پيچيد. سرش را رها كرد و با مشت و لگد و بعد با كابل افتاد به جانش. - تو ديگر چه جانوري هستي؟ از تو نارنجك گرفتهاند. نامت در ليست خرابكاران ديده شده،كله شقي ات همه را كلافه كرده است، آن وقت ميگويي من بيگناهم؟ پوتين اش راروي گلويش گذاشت و آن را فشرد. رهايش كه كرد، با صداي بلند گفت: «بياوريدش.» استوار، صادق را انداخت وسط گود. صادق خود را جمع و جور كرد. چشمش كه به حسين افتاد، او را شناخت.« ولي اين كه حسن نيست. من فقط ميدانم او در مبارزات مسلحانه با موحدين است. پل گريم را اينها اعدام كرده اند. يعني او را با برادرش اشتباه گرفته اند؟ بهتر است من همچنان اظهار بي اطلاعي كنم.» صداي سروان او را به خود آورد. - او را ميشناسي؟ - نه؟ - چطور نميشناسي! اسمش را تو جيب تو پيدا كرده اند. هر دو اقرار ميكنيد كه در يك دبيرستان درس ميخوانيد. ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ ادامه دارد...✒️ https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ۶۴

‍ ‍ ‍ 🍂 شوخی با مرگ آموزش آبی خاکی را به پایان می بردیم که حاج اسماعیل فرجوانی با خنده وارد چادر شد و گفت، " گاومون زایید"😅 شصتمان خبردار شد که ماموریت سختی در پیش داریم. و بعد ادامه داد "جایی خواهیم رفت که جنازه هامون هم برنگرده ". و چندین سال طول کشید تا جنازه سردار به همراه یارانش بر دوش مردم تشییع شد و پیش بینی او محقق شد.😭 شاه حسینی پور #کربلای_چهار #سردار_فرجوانی https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 🍂

❣️ 🔺 #سفر_سرخ 5️⃣6️⃣ نوشته: نصرت الله محمودی ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ حسين متوجه موضوع شد. «بايد طوري موضوع را به صادق بفهمانم.» كمي بلند شد و با صداي گرفته گفت: «من كه گفتم او را نميشناسم. من حسن علم الهدي دانش آموز دبيرستان سعدي هستم.» صادق كمي آرام گرفت. سروان به استوار كه قدي بلند داشت، اشاره كرد و او نيز بالاي سر حسين حاضر شد. سرش را بلند كرد تا سروان را ببيند. در قسمت زيرين جايگاه ويژه جمله اي توجه حسين را جلب كرد. «از علي آموز اخلاص عمل» حسين به خود آمد. چشمانش سو گرفت. - به چي خيره شدي؟ استوار دستپاچه گفت: «قربان به آن تابلو» استوار براي آن كه سروان را آرام كند، افتاد به جان حسين. فرياد حسين در فضاي سالن طنين ميانداخت، طوري كه حتي صادق به وحشت افتاد. لحظه اي بعد استوار به سراغ او رفت. براي مدتي وحشيانه او را به باد كتك گرفت. سروان سالن زورخانه را ترك كرد و به دنبالش اكيپ ويژه شكنجه از آنجا بيرون آمدند. پس از چند روز شكنجه، حسين و صادق را به سلول انفرادي منتقل كردند. حسين تا آخرين لحظه ايكه قصد محاكمه او را داشتند، حرفي نزد، اما بازجويان او را به جرم حمل نارنجك، درگيري مسلحانه و حمله به منزل تيمسار شمس تبريزي تهديد به اعدام ميكردند. حسين صداي آزادي مردم را در آن سلول نمناك ميشنيد و بي توجه به حكمي كه دادگاه برايش صادر كرده بود، در انتظار دوستان خود بود تا او را از بند آزاد كنند. صحنه هاي پيروزي چون باد از نظرش ميگذشتند.حسين به سلول عمومي منتقل شد. پس از بيست روز مجدداً دوستانش را ديد. همه آن شكنجه ها و فشارهاي رواني مدام در نظرش مجسم ميشد. انگارازهمه چيز سير شده بود. براي لحظه اي مردي را رو در روي خود ديد كه ً اصلا تصور نميكرد. «خداي من، اين مرد اينجا چه ميكند؟ آيا او هم مرا به ياد مي آورد؟ بهتر است خونسردي خود را حفظ كنم.» از سه روز گذشته كه رفتار مأموران عوض شده، به خاطر حضور اين ساواكي درپادگان لشكر بود. حسين چهره كريه ّمعبر را شناخته بود و او نيز كه اكنون به طرفش ميآمد، ميدانست با چه كسي طرف است. - تو بايد حسين باشي، درست است حسن آقاي علم الهدي؟ - اشتباه گرفته ايد. - خوب نقش بازي كرده اي. پرونده هاراكه بررسي ميكردم، ياد سال 54 افتادم. فقط تو بودي كه يك كلام حرف نزدي. آزادت هم كه كردم،دم به تله ندادي. درست مثل اين دوبار كه به زندان افتادي و هنوز هم بازجوهايت را به بازي گرفته اي. اما ديگر بازي تمام شد. سه روز است پرونده ات را تحويل من داده اند. - متوجه منظورتان نميشوم. - تو ّمعبر را خوب ميشناسي. مگر اين كه مردم به دادت برسند. در غير اين صورت تو را تا پاي جوخه اعدام خواهم برد. در چشمانت ميخوانم كه جرمت سنگينتر از آن است كه ما فكر ميكنيم. درست است؟ - نه. شمابه جاي اينكه فكري به حال خشم مردم كنيد، براي ماجرم ميتراشيد. اين نشان دهنده ضعف شما است - اشتباه ميكني. اعليحضرت بر ميگردد. حسين رنگش پريد يك هو پرسيد «پس درسته كه شاه رفته؟» ّمعبـر متوجه حالت حسين شد. با تنفر گفت: «اين خبر براي شما خوشحال كننده است؟» - مسلم است. - با خوني كه راه خواهيم انداخت، اين شادي زود گذر در نطفه خفه خواهد شد. انگار ّمعبر كلافه بود. از نگاهش شرارت ميباريد. دست حسين را گرفت و هلش داد بيرون. بعد اشاره كرد كه مجدداً او را به اتاق شكنجه منتقل كنند. اين بار حسين كمي جا خورد. ترس از اين داشت كه نتواند جان سالم به در ببرد. همين طوركه دستش را به تخت ميبستند، فكرش رفت جاي ديگر. «اين ّمعبر بيشتر از آنكه بخواهد از من حرف بكشد، ميخواهد انتقام چند ساله را بگيرد. خيلي دوست دارد مرا به زانو در آورد. اين كينه او ميتواند فرصتي باشد كه از دادن اطلاعات طفره بروم. بايد كاري كنم كه جدال او با من به يك كينه شخصي تبديل شود. بهتر است ذهنش را به جاي گرفتن اطلاعات از من، متوجه همين موضوع كنم.» - حرف ميزني يا نه. چند سال ساواك اهواز را به مسخره گرفتي، اما حالا من مانده ام و تو. كسي هم نيست كه به فريادت برسد. شهر آنقدر شلوغ شد كه حتي ميتوانم جنازه ات را قاطي كشته هاي خياباني كنم و از شرت خلاص شوم. ّمعبر رفت سراغ دستگاه شوك. سيم را به برق زد و دو ميله فلزي را آرام به حسين نزديك كرد، طوري كه دلهره در آن لحظه حسين را نيمه جان كرد. چندمين بار بود كه شوك الكتريكي را تجربه ميكرد. ّمعبر ميله را به بدنش چسباند و مدتي نگه داشت. حسين بال، بال ميزد. استوار پريد جلو و دستگاه را از دست ّمعبر قاپيد. گفت:«قربان، اين طوري هلاك ميشود.» ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ ادامه دارد...✒️ https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ۶۵

❣️ #پیامک_شهدا در بين خطراتي كه ما را تهديد مي كنند هيچ خطري بالاتر از اين نفس نيست كه گاه انسان را به انحراف مي كشاند و خود انسان متوجه نمي شود. #شهیده_مریم_فرهانیان

❣️ 🔺 #سفر_سرخ 6️⃣6️⃣ نوشته: نصرت الله محمودی ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ ّمعبر دوباره رفت سراغ شلاق. حسين زير ضربات متوالي شلاق به خود ميپيچيد. فريادش تا انتهاي سالن رد كشيده بود و همه زندانيان را متوجه خود كرده بود. انگار ّمعبر هم از پا افتاده بود. شلاق را انداخت كنار و با لگد افتاد به جانش. كفش نوك تيزش چنان به شكمش فرود مي آمد كه گويي در شكمش فرو رفته است. حسين لحظه اي سر بلند كرد. خون جلو چشم ّمعبر را گرفته بود. صورتش سرخ شده بود. براي لحظه اي نگاه حسين در نگاهش قفل شد. «من امروز تو را به زانو در خواهم آورد. تو نخواهي توانست از من حرف بكشي.آن نارنجكهايي كه از من بدست آورديد را روي سرت خراب خواهم كرد.خودت را براي يك جنگ رواني آماده كن، ّمعبر.» ناگهان چهره حسين در هم شد. در يك چشم بهم زدن تفي به صورت ّمعبر پرتاب كرد و فرياد زد. - احمق. بي شرف. تو بي شعوري. فكر كردي با بچه طرفي. تو احمقي ّمعبر، احمق. صداي حسين بلندتر شد، طوري كه فريادش تا انتهاي سالن رد كشيد. حالا ديگر ّمعبر مثل يك خرس تير خورده افتاد به جان حسين. هم لگد ميزد، هم پاسخش را ميداد. - پدر سوخته. بي شعور خودتي. حالا پرخاش هم ميكني. صداي ّمعبر بلندتر از حسين بود. انگار خودشان هم نميفهميدند كه با صداي بلند به همديگر پرخاش ميكنند.- تو احمقي ّمعبر، احمق. اگر جرات داري، دستم را باز كن تا بفهمي كه چقدرضعيفي. تو يك پست فطرتي.حسين كمي نفس گرفت و بعد فرياد زد «بي شعور» خشم تمام وجود ّمعبر را گرفته بود، طوري كه خودش هم نميدانست چه ميكند. اختيار از دستش خارج شده بود و در برابر پرخاشگري حسين هر عكس العملي را از خود نشان مي داد. براي لحظه اي فرياد حسين در گلو خفه شد. چشم به ّمعبر دوخت و با دقت به او خيره شد. «درست شد، بدبخت. حالا فقط به فكر انتقام ازمن هستي. ً اصلا يادت رفته كه ازمن اعتراف بگيري. ديگر كاغذ و قلمي دركارنيست. فقط فحش ميدهي و لگد ميزني. اين همان كاري است كه من به دنبالش بودم. دلت خوش باشد كه مرا شكنجه ميكني. همين كه اصل موضوع را فراموش كرده اي، كفايت ميكند. آن قدر اين جنگ رواني را ادامه ميدهم كه مثل نعش روي زمين ولو شوي.» حسين نفس تازه كرد. دوباره با صداي بلند فرياد زد: - بدبخت. برو بيرون ببين چند هزار حسين فرياد «مرگ بر شاه» سر ميدهند. ديگر آن اطلاعاتي كه از من ميخواهي ارزشي ندارد، احمق. تو هيچ وقت نتوانستي ما را درك كني. حسين كمي سكوت كرد. خواست توجه ّمعبر را بيشتر به خودش جلب كند. - كله ِ خراب بي شعور. من چه حسن باشم، چه حسين، فرزند آيت ا... علم الهدي هستم. هيچ وقت ميزان وفاداري اين خانواده را به آيت ا... خميني درك نخواهي كرد. حالا وقت آن رسيده كه براي نجات خودت چاره اي كني. صداي آزادي را نمي شنوي؟ انگار ّمعبر ديوانه شده بود. بعضي وقتها هم هذيان ميگفت. هي شلاق ميزد و هي لگد بارانش ميكرد. استواري كه او را همراهي ميكرد، پا جلو گذاشت. تا به حال ّمعبر را به اين حال و روز نديده بود. انگار ميفهميد كه حسين ته دل خوشحال است. او در چهره حسين ميخواند كه ابتكار عمل را از ِمعبر گرفته است. دستش را گرفت و به زور روي صندلي نشاندش. - قربان شما حال و روز خوبي نداريد. كمي آرام بگيريد. ّمعبر از حال رفت. سرش به بغل افتاد. نفس نفس ميزد. خون از پيشاني حسين جاري شد. عرق از سر و صورتش بيرون زده بود. انگار هنوز آماده بود كه در برابر مشت و لگد مقاومت كند. احساس پيروزي در چهره اش نقش بست، اما نتوانست خودرا آرام نشان دهد. انگارمنتظر عكس العمل بعدي ّمعبر بود. چشمش به كاغذ و قلم روي تخت افتاد. سفيد بود. روي كاغذ نوشته شده بود، «حسن علم الهدي» ّمعبر روي حسن را خط كشيده و اسم حسين را نوشته بود. اين جمله حسين را خوشحال ميكرد. ّمعبر حتي ناي حرف زدن نداشت. آن قدر فرياد زده بود كه گلويش گرفته بود، درست مثل حسين. انگار خودش هم فهميده بود كه چرا حسين با صداي بلند فحاشي ميكند و خشم او را بر انگيخته. وقتي متوجه اين موضوع شد كه ديگر كاري از دستش ساخته نبود. صداي همهمه از بيرون اتاق شكنجه ميآمد. صدا بيشتر و بيشتر شد. يك گروهبان وارد اتاق شد. پازمين كوبيد. گفت: «قربان، تيمساردستوردادند اينجا را ترك كنيد.» ّمعبر به خود آمد. نگاهي به گروهبان انداخت. عرق صورتش را پاك كرد. - چرا؟ چي شده مگه؟ من هنوز با اين بي شرف كار دارم . - ولي قربان، مردم كنترل شهر را به دست گرفته اند. وضعيت خوبي نداريم. تيمسار دستور دادند اين زندانيها را رها كنيد. ممكن است مردم به اينجا حمله كنند. - نه، ً اصلا. ّمعبر بازهم فريادزد. انگارنميخواست حرفهاي آن گروهبان را باوركند. يك بار ديگر نگاهش در نگاه حسين قفل شد. جرات نداشت به شكست خود اعتراف كند. حسين آزادي را حتي در چشمان ّمعبر ميديد كه از زندان اين انسانهادر حال رهايي است ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ ادامه دارد...✒️ https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ۶۶

‍ ❣ 🔻 شهید سعید جهانی و ورزش صبحگاه .....بعداز نماز صبح که گروهان به خط می شد اگه نوبت سعید بود که بچه هارو بدواند حال بچه ها گرفته می شد. سعید در دویدن با کسی شوخی نداشت و معمولان کمی بیشتر بچه ها رو می دواند. اعصابها همه خراب. به سعید می گفتند : بابا الان که عملیات نیست اینقدر اذیت نکن . گوش نمی کرد وخلاصه وقتی برای دویدن نوبتش بود حسابی بچه ها از خجالتش در می آمدند. سکوت همراه با ناراحتی از سعید در دویدن حاکم بود. دراین موقع ها چند تا از بچه ها سکان کار رو به دست می گرفتند ازجمله حاجیان. حاجیان درحال دویدن از صف بیرون می آمد و کنار بچه ها می دوید و شعار می داد.... روحیه می داد. بلند می گفت : گوش کن جهانی .. گوش کن جهانی ... گوش کن جهانی بچه ها هم که ریتم حاجیان رو می دونستند اورا تنها نمی گذاشتند و جواب می دادند. بعد حاجیان ادامه می داد: این آخرین اخطار است. ورزش همه جواب می دادند: اح اح می گفت : تنبلی بچه ها جواب می دادند به به و دویدن ادامه داشت ازکنار تپه ها و راه های بز رو منطقه رقابیه می گذشتیم. ساعت رو نگاه می کردیم تازه 20 دقیقه گذشته بود . خیلی حالگیری بود. باید همین مسیر رو برمی گشتیم. در حال دویدن سعید می آمد کنار حاجیان بهش می گفت : عباس برو تو صف نظم رو بهم نزن. بچه ها نظاره گر بودند. یادشون نبود درحال دو هستند به شعارهای عباس جواب می دادند. ورزش اح اح خوابیدن به به...... گذری برخاطرات عملیات والفجر مقدماتی در منطقه رقابیه. محمدنژاد https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ❣

❣️ 🔺 #سفر_سرخ 7️⃣6️⃣ نوشته: نصرت الله محمودی ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ اين بار ترجيح داد با سكوت به جنگ رواني خود ادامه دهد. ّمعبر تن خسته خود را از صندلي كند. خواست سراغ حسين برود، اما انگار مجبور بود بازي را در همين جا تمام كند. چهره خونآلود حسين كه حالا آرام گرفته بود، با ّمعبر حرف ميزد. گويي ّمعبر قصد داشت حرفي بزند. معِبر كه بيرون رفت،حسين سرش را پايين انداخت كه او از اتاق خارج شود. حسين از حال رفت و سرش به جلو خم شد. ▪️ حاج خسرو نميدانست چرا اين همه غم در دلش خانه كرده است؟ ازعصر كه به آن منزل متروكه آمده بود، در هول و ولا بود. اغلب بچه ها نيامده بودند و فقط تعداد اندكي جمع شده بودند. «اكنون بهترين ياران انقلاب در زندان به سر ميبرند. حميد، محسن، صادق. اگر در جشن فرار شاه شركت ميكردند، خستگي از تنشان بيرون ميرفت. اينها فرزندان من هستند. من هيچگاه در كمك به آنها كوتاهي نكرده ام. حتي اجازه نميدادم كه آنها متوجه لذت بردن من از همكاري با آنها شوند. همسرم به اين نيت كمكشان ميكردكه ميدانست من خشنود ميشوم. دوست داشتم فرزندانم در اين جشن شركت كنند. حسين با استقامت خود در مقابل جلادان شاه تبديل به يك اسوه شده است.» حاج خسرو در تاريكي اشك ميريخت. ازهمين منزل بود كه برادر شانزده ساله اش وارد تظاهرات سي ام تير 1331 شده بود. شاه ازكشور خارج شده بود، اما زاهدي تمام توان ارتش را به كار گرفت تا زمينه ورود شاه را فراهم كند. صداي رگباراز خيابان به گوش مي رسيد. از بعد از ظهر يك لحظه هم اين صدا قطع نشد. ديروز كه مجسمه شاه را در ميدان پهلوي پايين كشيدند، ارتش قواي خود را تقويت كرد. حاج خسرو از منزل بيرون زد. وارد خيابان پهلوي شد. وحشت زده به تانكهايي خيره شد كه وحشيانه اتومبيلهاي مردم را له ميكردند و با مسلسل به اطراف شليك ميكردند. صداي ناله زني كه گلوله به سرش اصابت كرده بود، توجهش را جلب كرد. يك راننده آمبولانس بي باكانه وارد معركه شد. بيش از ده مجروح را عقب آمبولانس قرار دادند و راننده با سرعت آنجا را ترك كرد. «بگو مرگ بر شاه. بگو مرگ بر شاه» تعداد تظاهر كنندگان به صد نفر ميرسيد. آنها از كوچه اي وارد خيابان پهلوي شدند و رو در روي تانكها اين شعار را با خشم تكرار ميكردند. رگباري به طرفشان گرفته شد. سه نفر افتادند. حاج خسرو به طرف مجروحين دويد. دستش خوني شد. دستهايش را بالا آورد و به خون خيره شد. ياد شبي افتاد كه برادرش را در همين خيابان از دست داده بود. مردم شعار ميدادند«مرگ بر شاه، درود بر مصدق» تعدادي چماق به دست با پشتيباني تانكها به جان مردم افتادند و به هيچ كس رحم نميكردند. درگيري از صبح تا شب ادامه يافت. چماق به دستان در همين نقطه شعار ميدادند: «مرگ بر مصدق». ارتشيها سرمست از پيروزي جوي خون راه انداخته بودند. تانكها در خيابان رژه ميرفتند. يكي از تانكها تير چراغ برق را از كمر شكست و آن تير بر سر برادر حاج خسرو اصابت كرد و نقش زمين شد. حاج خسرو پشت كيوسك بليط بخت آزمايي پناه گرفته بود. از دور ميديد كه برادرش زير آن تير در حال جان دادن است. خواست به كمكش برود كه آجري به سرش خورد و از هوش رفت. حاج خسرو به خود آمد. اكنون در نقطه اي قرار گرفته بود كه بيست و پنج سال گذشته شاهد شهادت برادر خود بود. تانكها نقش خود را تكرار ميكردند، اما مردم از صبح كه وارد خيابان شدند،هنوز «مرگ بر شاه» ميگفتند. «نه، اين بار تاريخ تكرار نخواهد شد. من اكنون شاهد زنده شدن برادرم هستم. اين پرونده ناتمام دوباره جان گرفته است. مردم مجروحان و شهدا را مثل آن شب رها نكرده اند. پس از واقعه سي تير، شهر مثل قبرستان شده بود. غم از در و ديوار ميباريد. ارتشيها جنازه ها را جمع كرده بودند و آنها را پشت پادگان در ميدان تير خولي آباد در گودالي با لودر دفن كردند. بعد كه عمويم شبانه آن گودال را كند، با هفتاد جنازه روبه رو شد كه يكي از آنها برادرم بود. حالا نور چهره برادرم را در چهره اين مجروحي كه افتاده است، ميبينم. در حالي كه مردم همچنان «مرگ بر شاه» ميگويند و از صدا نميافتند.»حاج خسرو به سوي چهار راه نادري رفت. گروهي را ديد كه از طرف پل نادري زير پوشش چند تانك به سمت كساني كه «مرگ بر شاه» ميگفتند، حمله ور شدند. هر كدام يك چوب و چند نفري هم اسلحه داشتند. شعار «جاويد شاه» را تكرار ميكردند. حاج خسرو، رهبرشان را كه صاحب پمپ بنزين چهارشير اهواز بود، شناخت. چماق به دستان به مردم كه رسيدند، درگيري تن به تن شد. خشم مردم با مشاهده اين افراد بيشتر شد و افتادند به جانشان. سر دسته آنها عقب نشست. مردم تا پل نادري دنبالشان كردند. «بگو مرگ بر شاه. بگو مرگ بر شاه» اين بار شعار رساتر بود. ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ ادامه دارد...✒️ https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ۶۷

❣️ 🔺 #سفر_سرخ 8️⃣6️⃣ نوشته: نصرت الله محمودی ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ از بعد از ظهراين چهارمين بار بود كه آنها به مردم حمله ميكردند، اما موفق به شكستن صف آنها نميشدند. اين بار كه تانك ها وارد خيابان نادري شدند، رگباري وحشتناك به سمت مردم گرفتند. سرهنگي كه تانكها را هدايت ميكرد، پشت بيسيم از تيمسار جعفريان كه استاندار خوزستان بود، دستور ميگرفت. - به كسي رحم نكنيد. همه را بكشيد. هر چه گلوله داريد، شليك كنيد. - قربان،هر لحظه تعدادشان بيشتر ميشود. آنها حتي اجازه نميدهند مجروحين را با خود ببريم. ما غافلگير شديم. اگر عقب نشيني نكنيم، ممكن است ما را خلع سلاح كنند. آنها خيلي خشمگين هستند.سرهنگ منتظر دستور ماند. از سكوت تيمسار دانست كه پيشنهادش پذيرفته شده است. با بيسيم به فرمانده تانكي كه بيش ازهمه به مردم نزديك شده بود،دستور عقب نشيني داد. همين طور كه تانك عقب مينشست، مردم به خيابان هجوم ميآوردند و شعار ميدادند: «بگو مرگ بر شاه». حاج خسرو آن شب مثل مردم تمايلي نداشت كه به منزل بازگردد. عقب نشيني تانكها را كه ديد، دلش آرام گرفت.«ارتش نااميد شده است. آنها ميخواستند مثل مرداد 1332 زمينه برگشت شاه را فراهم كنند. اما اين بار شاه ديگر به ايران باز نخواهد گشت.» درهمان لحظه حسين در آن طرف پل در پي راهي بود كه خود را به آن جا برساند. دو روزي بود كه آزاد شده بود، اما هنوز كسي متوجه آزادي او نشده بود. حتي حاج خسرو كه اكنون آن طرف كارون در ميان آتش گلوله ها حضور داشت. حسين از صبح زود وارد خيابان شد. درميدان مجسمه خبري از مجسمه شاه نبود. فرماندار نظامي نيمه شب مجسمه را به لشكر منتقل كرده بود تا مورد هجوم مردم قرارنگيرد. حسين ازهمان ميدان تظاهرات را شروع كرده بود و تا اين وقت شب يك سره در خيابانهاي اهوازحضور داشت. در اين فكر بود كه چگونه از پل عبور كند تا خود را به خيابان نادري برساند. يكي در دل سياهي به سمت پل ميآمد. علي را شناخت. دلش قرص شد. اولين باراز طريق معزالدين با او آشنا شده بود. او از جوانان عرب اهواز بود كه در اغلب فعاليتهاي گروه منصورون حضور فعال داشت. علي كه به او رسيد، نفس، نفس ميزد. انگار مسير را دويده بود. بند كفش كتاني اش را كه باز شده بود، بست و به حسين گفت: «اينجا چه ميكني؟» - آن طرف پل خيلي شلوغ است. - تانكها راه را بسته اند. اگر پياده برويم، ما را دستگير خواهند كرد. صداي شليك مسلسل آنها را بيشتر كنجكاو ميكرد كه به هر نحو از پل عبور كنند. علي حركت كرد و حسين پشت سرش. آرام، اما همراه با دلهره. ارتشيها يك تانك در ابتداي پل گذاشته بودند. علي به تانك كه نزديك شد، چند نظامي را ديد كه به او خيره شده بودند. برگشت به محل قبلي و به حسين گفت: «اگر ما را گرفتند، طوري حرف بزن كه انگار همديگر را نميشناسيم. هر كدام بهانه اي ميتراشيم، بلكه از دستشان خلاص شويم. شما به فاصله بيست متر پشت سر من حركت كن.» حسين پذيرفت و گذاشت كه علي زودتر حركت كند. از آن طرف پل در دل رگبار مسلسل شعارهاي ضد و نقيض به گوش ميرسيد. عده اي ميگفتند:« جاويد شاه» و عده اي كه صدايشان رساتر بود، فرياد ميزدند«مرگ بر شاه» علي به تانك رسيد و بي مهابا از كنار نظاميان گذشت. انگار توجه اي به او نكردند. سرعت خود را بيشتر كرد و به همين ترتيب حسين با حفظ فاصله به دنبالش ميآمد. چند تانك را ديد كه افرادي روي آن سوار بودند و شعار ميدادند. چند نفر كه هر كداميك چماق دردست داشتند، دور و بر تانكها قدم ميزدند و تانك سوارها را تشويق ميكردند كه در حمايت از شاه شعار بدهند. علي به انتهاي پل كه رسيد، افسري به او ايست داد و بلافاصله دو سرباز بازويش راگرفتند و او را نزد آن افسر بردند. لحظه اي بعد حسين را هم آوردند. افسر به علي گفت: «كجا ميرفتيد؟» علي با دست پاچگي گفت: «كجا ميرفتيم؟ خانه. من يك عرب هستم. چكار دارم كه اين جا چه خبر است. به ما چه ربطي دارد. چي به ما ميرسد كه خودمان را جلو گلوله قرار دهيم.» حالت ساده لوحانه علي روي افسر تأثير گذاشته بود، اما حسين نتوانست بهانه اي بياورد. با اين وجود هر دو را بردند روي يكي از تانكها. افسر رو به آن دو كرد و گفت: «اگر ميخواهيد كاري به كارتان نداشته باشيم، مثل همين افرادي كه به نفع شاه شعار ميدهند،عمل كنيد.» ━•··‏​‏​​‏•✦❁❁✦•‏​‏··•​​‏━ ادامه دارد...✒️ https://eitaa.com/joinchat/2216820748Cfb12fb35c1 ۶۸