🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت شصت و نهم داعش، نسخه بروز شده بعثی ها شاید تا قبل از ظهور داعش بعضی از افراد خاطرات اسارت را اغراق آمیز و غیر واقعی می دونستن ، اما با ظهور داعش و جبهه النصره و سایر گروهای جلاد تکفیری ، دیگه پذیرش خاطرات اسرا برای همه راحتتر شد. هسته اولیه داعش و گروهای تکفیری رو ژنرالها و افسران بازمانده از حزب بعث پایه ریزی کردند. اخیرا از طریق یکی از نگهبانان شیعه عراقی بنام شجاع که با برخی بچه های آزاده ارتباط داره نام تعدادی از بعثیای شکنجه گر اردوگاه یازده تکریت «مانند گروهبان کریم» رو گفته بود که به داعش پیوستن. در ماجرای جارو کردن محوطه خاکی با کف دست، یه روز یکی از نگهبانها که کمی دلش از این وضعیت به رحم اومده بود و با نگاه به دستای کبود شده ما عواطفش تحریک شده بود تکه کارتونی آورد و به بچه ها گفت تکه تکه کنین و بین خودتون تقسیم کنین و با اون جارو کردن رو ادامه بدین. اما یکی از همون بعثیای سنگدل مثل اجل معلق از سر رسید و با داد و بیداد گفت کی به شما اجازه داده و شروع کرد به کتک کاری. نگهبان با ترس و لرز گفت که من اجازه دادم سر اونم داد کشید و چیزایی به اون گفت که ما نفهمیدیم ولی از چهره رنگ پریده سرباز مشخص بود که بشدت ترسیده بود. بعثی ها نه تنها خودشون هیچ رحم و مروتی نداشتند ، بلکه با هر سرباز و درجه دار و حتی افسری که با اسرا اندک ملایمتی به خرج می داد بشدت برخورد می کردن و برای اون بیچاره گزارش می فرستادن و حساب و کتابش با بازجوهای بعثی و استخبارات بود. برخوردهای خشن و شکنجه های طاقت فرسایی که علیه نیروهای متخلف و متمرد خودشون انجام میدادن بمراتب سخت تر از برخورد با ما بود. یکی از نگهبانا می گفت اگه بعثیا به کسی شک ببرن اونو تو یه گونی میندازن و از سقف آویزونش می کنن و آنقد بهش میزنن تا خون از گونی چکه بزنه و اگه منجر به مرگ فرد هم بشه اهمیتی براشون نداره. این قضیه رو ما از رفتار دوگانه و ضد و نقیض بعضی از نگهبانا متوجه می شدیم. وقتی با بچه ها تنها بودن اظهار محبت می کردن و حتی به حضرت امام ابراز علاقه نشون میدادن و همدردی می کردن اما همونا وقتی افسرا و مقامات بعثی حضور داشتند، کابل دست می گرفتن و بچه ها رو می زدن. معلوم بود دلِ تعدادی ازشون با ما بود ، ولی می ترسیدن و برای اینکه به اونا شک نکنن و زیر شکنجه نیفتن، ناچار بودن برخی مواقع خشونت بخرج بدن. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

از شهدا جامونده مادر برام دعا کن منم مثل حسینت شهید کربلا کن @defae_moghadam 🍂

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 3⃣ خاطرات رضا پورعطا موقع ورود به تهران، جایی را بلد نبودم. عباس محمدرضایی که به همراه تعداد دیگری از بچه های جنگ، قبل از من برای ادامه تحصیل در تهران بود در کار ثبت نام کمکم کرد. همه جا را می شناخت و همه کارهای ثبت نام را انجام داد و سپس همراه با لبخند خاصی گفت: تمام شد، می تونی شروع کنی. با نگرانی گفتم: آخه چطور...؟ من که الان تو منطقه جنگی ام. سپس با حالتی سرزنش آمیز گفتم: خدا خیر بده محمدرضا رو، حالا من چطور میتونم بیام کلاس؟ گفت: اینکه ناراحتی نداره، یه مرخصی بنویس و ضمیمه پرونده ات کن تا حداقل ثبت نامت بهم نخوره. اون وقت هر موقع خواستی بر گرد و ادامه بده. به سفارش عباس، مرخصی را نوشتم و تحویل دادم و برای ادامه مأموریت از او خداحافظی کردم و عازم کردستان شدم. همه دارایی ام برای سفر به تهران پنج هزار تومان بود. اول به اهواز رفتم و از آنجا با قطار عادی عازم تهران شدم. پاییز غم انگیزی بود. همه فکر و ذکرم پیش بچه ها و خاطرات جبهه بود. وقتی در کوپه قطار کنار پنجره نشستم و قطار حرکت کرد، انگار هیاهویی در وجودم به پا خواست. همهمه جمعیت بدرقه کننده، دست هایی که به علامت خداحافظی تکان می خورد، ساختمان ایستگاه و چراغ های راهنمای سبز و قرمز یکی پس از دیگری از جلو دیدگانم عبور می کرد و مرا در غمی بزرگ فرو می برد. غم دوری از پاچه کوه و بچه های باصفای آن دیار، وجودم را درهم می فشرد. چندین بار تصمیم گرفتم قبل از سرعت گرفتن قطار، خودم را از توی پنجره به بیرون پرتاب کنم و از خیر سفر به تهران بگذرم. اما هر بار فریاد موهومی از اعماق درونم مرا سرزنش می کرد و از این کار باز می داشت. لحظه به لحظه قطار از ایستگاه فاصله گرفت. بیابان های اطراف اهواز نمایان شد. در غربت تنهای زمان فرو رفتم. سفری که پایانش در هاله ای از ابهام بود. به نقطه ای نامعلوم در دوردست های بیابان خیره شدم و به مرضیه تازه عروس مادرم اندیشیدم. گونه های خیسش موقع خداحافظی از نظرم دور نمیشد، بسیار ساده و بی آلایش بود. در خانواده ای نسبتا فقیر بزرگ شده بود و شاید همین ساده زیستی مرا به سویش کشانده بود. همراه باشید ⏪ نویسنده خاطرات: فرامرز گرجیان @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت هفتاد: جارو گوشتی وقتی که وارد اردوگاه شدیم محوطه پر از سنگ و تیغ و ناهموار بود. عرض اردوگاه حدود ۱۵۰ متر بود. صبح زمستان قبل از هر کاری ما رو از آسایشگاها با اولدنگی و کابل بیرون می آوردن و بصورت دشتبانی به خط می کردن و میبایست زمین پر از خار و سنگ رو با کف دست جارو میکردیم. هوا آنقد سرد بود که دستامون بعد از چن دقیقه مثل چوب خشک و کبود می شد. کف دست بعضی بچه ها زخمی می شد و گاهی خون با خاکای محوطه قاطی می شد و سنگریزه ها وارد زخم می شدن. بعثیا هم با کابل پشت سر ما حرکت می کردند و منتظر بودند که یه ریزه سنگ پشت سر کسی جا بمونه. مشاهده یه ریزه سنگ همون و فرود آمدن کابل بر کمر و کتف اون بی نوا همون. ما خیلی مراقبت می کردیم چیزی پشت سرمون جا نمونه و این باعث میشد بعضی افراد مقداری عقب بیفتن، اینم بهانه خوبی بود که به جرم تنبلی و جا موندن از بقیه مثل گله گرگ به جونش بیفتن. بعد از مدتها هم که یه جفت دمپایی دادند ، گر چه این خوبی رو داشت که کف پامونو از سرما و سنگ های محوطه تا حدودی نگهداری می کرد ، اما بعضی وقتا همین دمپایی باعث گرفتاری ما می شد و باعث میشد با حرکت دمپایی یه سنگ ریزه کوچک از زمین کنده بشه و پشت سرمون دیده بشه. اینم بهانه دیگه ای بود برای هجوم به سمت اون فرد و کتک کاری. خلاصه از هر فرصت و بهانه ای برای انتقامگیری و کتک کاری بچه ها نهایت استفاده رو می کردن. یه بار یکی از بچه ها تکه مقوایی رو دست گرفته و با اون جارو می زد همینکه متوجه شدند بشدت کتکش زدند. الزاما میبایست با کف دست جارو می زدیم. فقط یکی از نگهبانا که کمی انسانتر بود در شیفت خودش اجازه میداد از تکه های مقوا استفاده کنیم. حدود دو ماه این وضعیت جارو کردن محوطه با کف دست ادامه داشت و بهانه خوبی بود برای اذیت کردن بچه ها. بعد از اون گروهی از دوستان کار تخت و تراز کردن محوطه را بر عهده گرفتند و ابزار کارشون تکه های تیز سنگ برای کندن سنگ ها، نخ کناره پتو برای اندازه گیری و هر کدوم یه دونه آجر بعنوان غلتک برای کوبیدن خاک بود. این گروه مدتهای طولانی وظیفه تخت و تراز کردن محوطه رو انجام دادند و بقیه از جارو کردن با دست معاف شدند. ادامه دارد ⏪ خاطرات طلبه آزاده رحمان سلطانی @defae_moghadas 🍂

@defae_moghadas

💢قسمت هفتاد و یکم: اسرای تازه و ماجراهای تازه وضعیت اسفناک و تاریخ خونبار غواصان بازمانده از کربلای چهار و اسرای کربلای پنج، تا عید نوروز و تحویل سال ادامه داشت و به عید ختم نشد. وارد سال ۶۶ شدیم و همچنان بساط کابل و شکنجه در جای جای اردوگاه برپا بود و این وضعیت ویژه و فوق العاده تا حدود شش ماه ادامه داشت. هر وقت تعدادی اسیر تازه را وارد اردوگاه می کردند ، همان بساط تونل وحشت برای اونا برپا میشد. گر چه با ورود هر دسته ای از اسرای جدید به اردوگاه تا چند روزی به اونا مشغول بودند و کمتر به آزار و اذیت ما می رسیدند ، ولی تکرار صحنه های وحشتناک تونل مرگ برای تعدادی از بهترین فرزندان این آب و خاک، شکنجه روحی ناشی از مشاهده این صحنه ها ، برای ما کمتر از شکنجه مستقیم خودمون نبود. اسرای جدید که میومدن ما قدیمیا را داخل می کردند و درها رو قفل می کردن. تازه می فهمیدم روزهای اول چی کشیدیم. می دیدیم اسرای مظلوم رو که داخل محوطه خاکی غلت می زدند و بعثیا مانند گله ای کفتار که در پی دریدن طعمه باشن ، چند نفری می ریختند رو سر یه نفر و آنقد می زدن که فرد قادر به تحرک نبود و خیلی وقتا اتفاق می افتاد اونایی رو که خصوصی و سفارشی شکنجه می شدن تا روزها و حتی هفته های متمادی نمی تونستن روی پاهاشون بایستند و برای دستشویی و هواخوری چهار نفر از دوستاش اونو با پتو جابجا می کردند. بر خلاف عراقی ها که تا تقی به توقی می خورد دسته دسته و گوسفندوار خودشون رو تسلیم می کردند و فریاد دخیل الخمینی آنها بلند میشد ، بچه های ما بندرت و تنها در شرایط بحرانی و اکثرا زخمی به اسارت در می اومدن و به همین دلیل تعداد اسرای ما تا روزای پایانی جنگ خیلی کمتر از عراقی ها بود و به یک سوم هم نمی رسید. بیشترین اسرای ما متاسفانه در ماهای پایانی جنگ و بعد از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ به اسارت دراومدند. ادامه دارد ⏪ خاطرات طلبه آزاده رحمان سلطانی @defae_moghadas 🍂

تصاویر کمتر دیده شده از حضرت آقا در دفاع مقدس

تصاویر کمتر دیده شده از حضرت آقا در دفاع مقدس