🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت هفتاد و دوم: کِرم زدن زخم مجروحین هر سری جدیدی که از اسرا وارد اردوگاه میشد، همراهشون تعداد زیادی زخمی بود. در حالیکه طبق قوانین بین المللی و کنوانسیون حمایت از زندانیان جنگی ، عراق موظف بود مجروحین رو به بیمارستان منتقل کرده و مداوا کنند، همانگونه که ایران این کار رو انجام میداد، اما جلادان بعثی توجهی به این قضیه نداشتن و زخمیا رو هم مثل افراد سالم به اردوگاه منتقل می کردند. حسین سلطانی از اسرای مشهدی بعد از تحمل درد طولانی به مرور انگشتای دستش ریخت و بعلت عفونت دستی که میشد با اندک مداوایی خوب بشه، از مچ جدا شد. خیلی از بچه ها لت و پار بودن و شکستنی هایی داشتند و حتی مواردی از قطع دست و پا داشتیم ، اما بعثیا هیچکدوم رو بیمارستان نمی بردن - مگر در موارد بسیار نادر- و به همون حال در اردوگاه رها می شدن و تنها هر چند روز یه بار تعدادی که خیلی بدحال بودن رو به بهداری کوچک اردوگاه می بردن و مختصری پانسمان می کردن. عدم رعایت بدیهی ترین اصول انسانی مانند مداوای مجروحین جنگی، سبب شد بتدریج تلفات ما شروع بشه و هر چند روز یه بار، یکی از بچه ها غریبانه و مظلومانه جان بده. به مرور زخما عفونی و بعد از مدتی زخمای عُمقی عفونت کرده و کِرم میزد. یک از بسیجیای شیراز که یه پاش قطع شده بود تمام زخماشو کِرم زده بود و هر چه آه و ناله می کرد به دادش نمی رسیدن و فقط گاهی یه کپسول پنی سیلین یا آمپی سیلین بهش می دادن . این تمامِ معالجه و درمانِ اونا بود و به همین خاطر بشهادت رسید. قافله اسرای مفقودالاثر در هرمکان و مقطعی شهیدی برجای میگذاشت و تعداد کاروانیان کم و کمتر میشد. بر خلاف این رفتار غیر انسانی بعثی ها، خود شاهد بودم در جبهه های ایلام زخمیای عراقی رو مثل بچه های خودمون تو بیمارستان مداوا می کردند. اوایل جنگ که نوجوانی سیزده ساله بودم، برای عیادت یکی از بستگان به همراه خانواده به بیمارستان امام خمینی ایلام رفتم. سرباز زخمی عراقی بدون هیچ نگهبان و مراقبتی در قسمت عمومی بیمارستان بستری بود و مردم به عیادتش می رفتند و مثل مریضای خودشون براش کمپوت و میوه می بردن. هیچ مجروح عراقی قبل از بهبودی کامل به اردوگاه منتقل نمی شد، اما در عراق همه چیز بر عکس بود و بعثیا هیچ تفاوتی بین مجروح و سالم قائل نبودن و همون رفتار ظالمانه که با اسرای سالم داشتن با زخمیا هم همونجور رفتار می کردن. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت هفتاد و سوم: چاهای توالت رو تخلیه نمی کردن من پیشاپیش بخاطر نقل این خاطره عذرخواهی می کنم ، ولی نمی شود برخی از حقایق رو کتمان کرد و نگفت. همه این خاطرات برگهایی از تاریخ پر فراز و نشیب دفاع مقدس و اسارته و باید بگوش تموم دنیا و بشریت بر روی کره زمین برسه و دنیا بدونه که مردم ایران با چه کسانی می جنگیدن و جنگ ما رو یه اختلاف مرزی ، یا جنگ شیعه و سنی و قومی و زبانی جلوه ندن. برای هر دو بند که هفت آسایشگاه داشت و تقریبا ۸۰۰ نفر توی این دو بند اسیر بودن فقط شش توالت وجود داشت. اونم تمام وقت در اختیار بچه ها نبود. در شبانه روز فقط چهار ساعت حق استفاده داشتیم. صبح بین دو تا دوساعت و نیم هواخوری داشتیم و بعد ظهر هم یه ساعت ونیم. توی این مدت کوتاه باید ۸۰۰ نفر استفاده می کردن و چاهها سریع پر می شد. چن ماه اول عمدا چاها رو تخلیه نمی کردن. اول کثافات از سنگ می زد بیرون و کار مشکل میشد و بعدش کم کم میومد بالا و تمام سطح داخل توالت رو می گرفت و نهایتا راهروها پر می شد و گاهی به اندازه ای اوضاع خراب و بحرانی می شد که تا یکی دو وجب بالا میومد و اصلا امکان نشستن حتی داخل راهروها هم نبود و در قرن بیستم بچه های مظلوم ناچار بودن که نیم خیز یا ایستاده قضای حاجت کنن و حتی بعضا بعلت کمبود آب یا اصلا نمیشد پاها را شست و با همون پاهای نجس بر می گشتیم داخل آسایشگاه . از این بدتر این بود که در شبانه روز ۲۰ ساعت رو داخل آسایشگاه زندانی بودیم و درها برومون بسته بود و نه دسترسی به توالت داشتیم و نه شیر آب. در حالی که خیلی راحت میشد گوشه آسایشگاه یه توالت می زدن یا حداقل به خودمون اجازه می دادن این کارو بکنیم . ولی برای تحقیر کردن اسرا و اذیت و آزار روحی و جسمی دادن به بچه ها این کار رو انجام نمیدادن. توالت ما در مدت ۲۰ ساعت داخل تنها یه سطل بزرگ بود که گوشه ای از آسایشگاه گذاشته بودیم و بچه ها یه پتوی رو آویزون کرده بودن. سطل پر میشد و هر روز دو نفر مسئول سطل دستشویی بودند باید دو طرف اونو می گرفتن و با چه زحمتی می بردن و خالی می کردن که قبلا ماجرای اونو توضیح دادم. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 علیرضا قزوه شب است و سكوت است و ماه است و من فغان و غم اشك و آه است و من   شب و خلوت و بغض نشكفته‌ام   شب و مثنوی های ناگفته‌ام   شب و ناله‌های نهان در گلو   شب و ماندن استخوان در گلو   من امشب خبر می‌كنم درد را  كه آتش زند اين دل سرد را   بگو بشكفد بغض پنهان من   كه گل سرزند از گريبان من   مرا كشت خاموشی ناله‌ها  دريغ از فراموشی لاله‌ها  كجا رفت تأثير سوز و دعا؟  كجايند مردان بی‌ادّعا؟  كجايند شور‌آفرينان عشق؟   علمدار مردان ميدان عشق   كجايند مستان جام الست؟   دليران عاشق، شهيدان مست   همانان كه از وادی ديگرند   همانان كه گمنام و نام‌آورند   هلا، پير هشيار درد آشنا!  بريز از می صبر، در جام ما   ....؛ @defae_moghadas 🍂 #عرفه

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 5️⃣ خاطرات رضا پورعطا چند وقتی می شد که مشغول معلمی شده بودم. از نظر مالی وضعیت خیلی بدی داشتم. ماهی سه هزار و هشتصد تومان کفاف یک زندگی شش، هفت نفره را نمیداد. اندیشیدن به آینده برایم سخت و دشوار بود. گاهی سعی می کردم با نگاه کردن به گذر طبیعت زیبای آن سوی پنجره، قطار افکارم را منحرف کنم اما بی فایده بود. چون ناخواسته به یاد گذشته ها می افتادم. این بار به یاد شور و حال بچه های گردان افتادم. چادرهایی که هرگز فراموش نمی کنم. از روزی که همراه بچه های گردان آنها را در سایت ۴ و ۵ برپا کرده بودیم، چهل روز می گذشت. روزی نبود که زمزمه عملیات بین بچه ها رد و بدل نشود. هر روز صبح زود بچه ها در دسته های مختلف ورزش صبحگاهی می کردند. انگیزه شب عملیات، بچه ها را پر شور و شوق کرده بود. با اینکه بچه ها از نظر روحی و روانی و جسمی آمادگی خوبی پیدا کرده بودند اما گذر روزها و انجام نگرفتن عمليات، بچه ها را خسته و کسل کرده بود. مسئله را با فرماندهی در میان گذاشتم و از آنها خواستم برای تقویت روحیه، بچه ها را چند روزی به مرخصی بفرستند. موافقت شد. صبح روزی که دستور فرماندهی برای رفتن به مرخصی به نیروها ابلاغ شد، بحث و گفتگوی شدیدی بین بچه ها در گرفت. خیلی ها حالشان گرفته شد و با عصبانیت گفتند اگر از اینجا خارج شویم دیگر برنمیگردیم، خیلی ها هم حاضر به ترک سایت نبودند. بالاخره به اتفاق تعدادی از نیروهای گردان تصمیم گرفتیم از فرصت استفاده کنیم و سفری زیارتی به قم برویم. به اتفاق حسین جمولا، اسماعيل آرزومند، ایرج حافظی، نورالدین موسی و رضا حسینی که همیشه با هم بودیم راهی اهواز شدیم تا با قطار به قم سفر کنیم. هوا تقریبا سرد شده بود. وقتی به ایستگاه راه آهن اهواز رسیدیم تصمیم گرفتیم بلیت تهیه کنیم. گفتند یک قطار بیشتر به تهران نمی رود. پرسیدیم چه ساعتی حرکت می کند، گفتند دو بعدازظهرا تنها وسیله مطمئن برای رفتن به تهران قطار بود. جمعیت زیادی در سالن و پارک روبه روی ایستگاه بساط پهن کرده بودند و برای گرفتن بلیت به هر سو می دویدند. واقعا تهیه بلیت سخت و گاهی هم غیر ممکن بود. یکی از بچه ها گفت وقت مون رو برای تهیه بلیت از دست ندیم، همین طور بریم و سوار بشیم. نهایتش جریمه مون میکنن. همراه باشید ⏪ @defae_moghadas 🍂