🍂 🔻#خاکریز_اسارت 💢قسمت نود و ششم: همه چیز به عدالت محیط اسارت رو میشه مصداق مدینه فاضله ی افلاطون دونست. بشر تصور میکنه که نمیشه عدالت واقعی در زمین اجرا بشه. ولی بچه بسیجی عکس این نظریه رو در اسارت به اثبات رسوندند. همه چیز به عدالت بین افراد تقسیم می شد. ناگفته نمونه این بحث به محیط داخلی و فضای داخلی آسایشگاها مربوط میشه نه رفتار بعثی ها. قسمت کننده های غذا نهایت تلاششون رو میکردن که صمون ،غذا، میوه، تاید و صابون و هر چیزی که داده میشد رو به عدالت تقسیم کنن. چون صمون ها کوچیک، بزرگ داشت. همه اونا رو کنار هم می چیدن و بزرگ کوچیک می کردن و به هر کسی سهمش به عدالت داده میشد. برنج هم اینگونه بود. آشپزها وقت کافی نداشتن که دقیقا توی همه ظرفها (قصعه) یه اندازه برنج بریزن و بعثی ها رو سرشون بودن و عجله می کردن. وقتی که مسئولین غذا وارد آسایشگاه می شدند، مسئول تقسیم غذا قصعه ها(ظروف غذا) که ده تا بودن رو کنار هم می چید و همه رو یه اندازه می کرد و اگه ظرفی کمتر توش بود از ظرفی که بیشتر داشت برمی داشت و تو اون یکی می ریخت و با دست کاملا تخت و تراز می کرد که به یه گروه کمتر نرسه و به گروه دیگه بیشتر. البته در کنار اجرای عدالت در تقسیم، ایثار هم بود و خیلی وقتا افراد از سهم اندکشون به مجروحها و بیمارها میدادن. در تقسیم میوه که خیلی کم و معمولا ماهی یه بار بیشتر نبود، باز قسمت کننده ها میوه ها رو کنار هم می چیدن و با وسواس کامل و تا جایی که می تونستن، سعی میکردن حقی از کسی ضایع نشه. انگور و خرما رو دونه دونه میکردن و به دانه های بزرگ و کوچیک تقسیم می کردن و دانه شمار در بین افراد تقسیم می کردن.سهمیه انگور و خرما آنقد کم بود که امکان خوشه ای تقسیم کردن وجود نداشت و به هر اسیر بین ده تا پانزده دونه انگور و سه چهار تا خرما بیشتر نمی رسید. در تقسیم مواد شوینده مثل تاید و صابون هم به همین صورت عمل میشد. در اسارت بجز تعداد کمی از جاسوسا که ریزه خوار بعثیا و ویژه خوار داخل آسایشگاها بودن، چیزی بنام رانت و زرنگ بازی نبود. ژن، همه مون یه جور بود و ژن بد و خوب نداشتیم. دله دزدی و سوء استفاده هم اصلا تو ذات بچه ها نبود. حتی در خوابیدن و جای خواب هم افراد ملاحظه همدیگه رو می کردن. برای همدیگه یه محیط دوست داشتنی، همراه با صمیمیت، عدالت و در عین حال از خودگذشتگی و ایثار ساخته بودن. به جرات میتونم ادعا کنم، چنین محیط پاک و با فضیلتی رو فقط در لابلای اوراق کتب اخلاقی و نظریه فیلسوفان آرمانگرایی مانند افلاطون میشه پیدا کرد و تجلی واقعی آن در قطعه ای از بهشت دنیایی یعنی اردوگاه تکریت یازده بود. بچه ها از جهنمی که جلادان بعثی برامون ساختن، با عملی ساختن آموزه های ناب دینی، اون رو مبدل کردن به قطعه ای با صفا از بهشتی که هر انسان در زندگیش آرزوی اون داره. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻#خاکریز_اسارت 💢قسمت نود و هفتم : هر ۱۸ نفر یه تیغ یکی از عذاب آورترین برنامه هایی که بعثی ها هر هفته بهمون تحمیل کرده بودن. تراشیدن سر و ریش به شکلی کاملا شکنجه وار بود.بیش از یه سال به هر آسایشگاه ۱۲۰ نفری بین شش تا هفت عدد تیغ بیشتر نمی دادن و همه افراد رو مجبور می کردن که سر و ریش و موهای زائد رو با همون تعداد کمِ تیغ بتراشند. بصورت میانگین به هر ۱۸ نفر یه تیغ می رسید و هر نه نفر مجبور بودیم با یه نصفه تیغ هم موی سر هم ریش و هم موهای زائد رو بزنیم. اوایل که بلد نبودیم تیغ با همون یه نفر اول کند میشد و بقیه بنام اصلاح واقعا شکنجه میشدن و هر کاری می کردیم تیغ روی سر و صورت نفرات بعدی کار نمی کرد و به همراه مو هر بار مقداری از پوست کنده میشد. بعد از هر اصلاح سر و صورت همه افراد خون مالی و تکه پاره میشد.بیشتر وقتا درد و عذابی که از تراشیدن سر و ریش می کشیدیم کمتر از کابل خوردن نبود و حتی در مواقعی زجرآورتر بود. هر چه التماس می کردیم که با پول خودمون تعداد بیشتری تیغ برامون بیارن گوششون بدهکار نبود و توجه نمیکردن. راهی بود برای شکنجه کردن اسرا به دستِ خودشون، بعضی وقت ها که سرِ کسی رو می تراشیدم، میدیدم که دستاشو کناره تشت گرفته و از شدت درد بی اختیار اشکاش داره میزیره داخل تشت. اگه هم نمی زدیم بهانه میفتاد دستشون و بعنوان تمرد کاری به سر فرد میاوردن که به مرگِ خودش راضی بشه. در سالهای بعد به مرور بهتر شد و به تدریج هر دونه تیغ شد برای ده نفر و پنج نفر و در اواخر اسارت برای دو نفر. ادامه دارد ⏪ @defae_moghadas 🍂

میگویند ڪه ابتداے صبـــح رزق بندگانت راتقسیم میڪنے میشود رزق من امـروز رفاقتے️ باشد از جنس شهـیدان... باعطـــر شهـادت... #صبحتون_شھدایـے

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 7⃣1⃣ خاطرات رضا پورعطا دیگر داشت حوصله ام از حرف های بی سر و تهش سر می رفت. کارت دانشجویی را به سمتش گرفتم و گفتم: خیلی خوب بیا اینو خوب چک کن و منو بشناس. کارت را گرفت و چند لحظه ای آن را برانداز کرد و بهم پس داد..وا ۔ گفتم: حالا که فهمیدی جعلی نیست و خودم هستم، دیگر جلوم را نگیر. با پررویی هر چه تمام تر گفت: نمی تونم قول بدم، ممکنه بازم جلوت رو بگیرم! تا خواستم برافروخته جوابش را بدهم، لبخندی زد و گفت: بابا شوخی کردم، حالا بیا برو سر کلاست، بعدا با هم صحبت میکنیم. عصبانیتم فرو نشست و به سمت کلاس راه افتادم. مزه دهنم تلخ و بدطعم شده بود. سر کلاس نشستم اما اصلا حواسم به استاد نبود. شروع کردم به یادداشت نوشتن. طولی نکشید که در فکری عمیق فرو رفتم و یاد بچه های منطقه افتادم. آه حسرت باری از ته دل کشیدم و زمزمه کنان گفتم چه اطاعتی، چه احترامی، چه تواضعی، خدایا کجا رفت آن همه اخلاص و احترام؛ نگاهی به چهره های آرایش کرده دخترها و پسرهای بیخیال اطرافم انداختم و با بچه های فدایی گروهان خودم مقایسه کردم. هیچ مشابهتی وجود نداشت. در همین لحظه اشاره استاد به یکی از پسرها که بی ادبانه در حال جویدن آدامس بود مرا از فکر بیرون آورد. آن دانشجو با زنجیری در گردن و آدامس در دهان، استاد را به خشم آورده بود. دانشجو که صلیبی به گردن داشت، با پررویی و گستاخی و لبخندی موذیانه گفت: مگه چه اشکالی داره. استاد گفت: از کلاس برو بیرون. دانشجوی جوان با لحنی زشت و ناپسند گفت: اگر ناراحتید، شما برید بیرون. ماجرا داشت به درگیری فیزیکی می کشید که با وساطت چند دانشجوی دیگر و بیرون فرستادن دانشجوی خاطی قضیه فیصله یافت. با بیرون رفتن دانشجو، کلاس آرام شد و استاد درسش را پی گرفت. این ماجرا مرا به یاد اطاعت بچه های گروهان انداخت. احساس دلتنگی شدیدی برای شب های آموزش کردم. با اینکه ساکت و آرام نشسته بودم و خیره به استاد نگاه می کردم اما همه توجه ام به نغمه اذانی بود که از دورهای دانشگاه می آمد. این صدا مرا تا رمل های چذابه در پی خودش کشاند. نسیم سردی از لابه لای درختان جنگل وزیدن گرفته بود. آن روز تمرینات خیلی سبک برگزار شد. آخرین روز آموزش بود. صدای اذان یکی از بچه ها در فضای دشت طنین انداز شد. شور و شوق فراوانی برای نماز خواندن در بچه ها دیده می شد. صفای عجیبی بین آنها موج می زد. هر کسی گوشه ای را گیر آورده و با خدا راز و نیاز می کرد. سرخی کناره های آسمان با روزهای قبل فرق می کرد. انگار در آن دورهای دشت، جایی که زمین تمام می شد، خون به سقف آسمان شتک زده بود. به چهره بعضی از بچه ها که نگاه کردم، پر از اشک و ناله بود. بوی عطر شهادت فضا را پر کرده بود. همان طور که آماده نماز خواندن می شدم، توجهم به یکی از بچه های گروهان جلب شد که به سمتی غیر از قبله ایستاده و با حالی عرفانی نماز می خواند. سلام که داد صدایش کردم و گفتم: برادر. قبله از این طرفه. با یک حال برخاسته از ایمانی استوار و با لهجه جنوبی گفت: کا... اینجا همه ش قبله است. بخون خیالت راحت. سپس با خنده دستهایش را به سمت آسمان بلند کرد و شروع به دعا کرد. خیلی حرفش در من تأثیر گذاشت. نماز را خوندم و به برادر درخور گفتم بچه ها را جمع کن، محمد به سرعت به این سو و آن سوی دشت دوید و بچه ها را صدا زد. وقتی همه دور هم نشستند، گفتم: بچه ها حرکت نزدیکه و عملیات ان شاء الله با ما ۲۹ نفر شروع می شه. گردان قراره در نقطه ای قبل از میادین مین بشینه تا ما بریم جلو و خط را باز کنیم.لحظه ای سرم را پایین انداختم و در فکر فرو رفتم. می دانستم که این رفتن برگشتی نخواهد داشت. همراه باشید⏪ @defae_moghadas 🍂

. حمد‌و‌سپاس‌خدای‌اَنفُس‌را ڪه‌نَفسِ‌نَفَس‌های‌مان آغشته‌به‌عطرِ نَفسِ‌نَفیسِ‌پیامبرستـــ ! #عید‌مباهله‌مبارڪ🌹✨ #هواۍ‌حسین @defae_moghadas 🍃

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢قسمت نود و هشتم: خدمت ارزشمند بعثی ها تنها کار بعثیا که ندادن سیگار مجانی بود، بزرگترین خدمت ناخواسته و در عین حال ارزشمند اونا به اسرا بود. همیشه ازین می ترسیدم که دشمن با تقسیم سیگار مجانی بین بچه ها مشکلاتی رو ایجاد کنه و تعداد زیادی از بچه ها آلوده به سیگار بشن و توی اون اوضاع اسفناک بهداشتی و سوء تغذیه منجر به مرگ و میر فراوانی بین بچه ها میشد. ولی خوشبختانه نه بخاطر دلسوزی ، بلکه از روی خِست این یه قلم خدمت رو به ما کردن که هیچ سیگاری بصورت مجانی توزیع نشد.کسی در اسارت سیگاری نشد ،بلکه تعداد زیادی از سیگاریا با توجه به کمبود سیگار و نیاز به پولشون برای تهیه لوازم ضروری، سیگار رو ترک کردن. از این بابت ما همیشه ممنون بعثیا هستیم و ندادن سیگار رو یه لطف بزرگ می دونیم. زمانی که حقوق دار شدیم، حقوق به اندازه ای کم بود که صرف حداقل ها و نیازهای ضروری مثل خرید شورت و زیرپوش و خمیر دندان،لیف،مسواک، تیغ، شکر و غیره میشد. تعدادی از سیگاریا ترک کردن و خودشون رو خلاص کردن ولی تعداد کمی بودن که اراده لازم رو برای ترک نداشتن و تمام حقوقشون(یک و نیم دینار ) رو توی یه ماه میدادن شش بسته سیگار و دیگه هیچ پولی براشون باقی نمی موند. میگفتن ما چیزی نمیخوریم و غیر از سیگار چیز دیگه ای لازم نداریم. از طرفی یه سری لوازم عمومی مثل شکر یا تیغ برای اصلاح و برخی چیزای دیگه باید خریداری میشد. بعضی از بچه ها گفتن که ما از اینجور چیزا به اینا ندیم تا مجبور بشن سیگار رو کنار بزارن یا حداقل یه سوم از پولشون رو برای چیزای عمومی بزارن و بجای شش بسته سیگار چهار بسته بخرن. این مسئله رو با اونا در میون گذاشتیم ولی بعضیشون مخالفت کردن و میگفتن شما بخورید ما غیر از سیگار چیزی نمیخایم. وقتی لوازم خریداری شد و مثلا شکر برای شیرین کردن چای بین بچه ها تقسیم میشد، دیدیم انصاف نیست که بقیه بخورن و اینا نگاه کنن. تصمیم گرفتیم گونی شکر رو یه گوشه آسایشگاه بزاریم وقت توزیع چای به میزان مشخصی داخل سطل بریزیم که همه استفاده کنن. بچه ها از سهمیه خمیردندان و سایر موارد هم بهشون کمک میکردن. این تصمیم یکی از زیباترین جلوه های انسانی و اخلاقی بود که در تمامی آسایشگاهای اردوگاه تکریت ۱۱ انجام شد و سیگاریا هم مثل بقیه بدون اینکه پولی داده باشن، از سهمیه عمومی استفاده می کردن و کسی هم منتی بر سرشون نمی گذاشت. ادامه دارد✅ @defae_moghadas 🍂