🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢 قسمت صد و شصت و نهم: انس با قرآن با ورودم به بند یک و جدا شدن از دوستانی که یه سال و نیم بهشون عادت کرده بودم دل و دماغی برام نمونده بود که حفظ قرآن رو ادامه بِدم. لذا تصمیم گرفتم چن ماهی نصف قرآن رو که بند سه حفظ کرده بودم رو مرور کنم و تثبیت بشه. روزی چن جزء رو مرور می کردم و بیشتر وقتمو اختصاص داده بودم به مرور قرآن. ولی در عین حال می دیدم اینجا زمینه برای فعالیت فرهنگی و کلاسداری مناسبتره. همزمان با آمدن من به بند یک و آسایشگاه یک، چن نفر از بند چهار هم تبعید شده بودن اینجا که از شاخص ترین اونا صادق(نادر) دشتی پور و رحیم قمیشی بودند. یه روحانی خیلی معنوی و متهجد هم بنام محمد خطیبی بود که بچه ها خیلی بهش ارادت داشتن و مورد احترام همه بود. یه مداح خوش صدا هم از بچه های تهران داشتیم که اسمش نعمت دهقانیان بود. احساس می کردم با این جمعی که تو آسایشگاه یک هست خیلی راحت میشه یه سری برنامه ریزیها رو انجام داد تا بچه ها بیشتر از وقتشون استفاده کنن. بعد از مدتی هم یکی از بچه های طلبه بنام عبدالکریم مازندرانی از بچه های مازندران که مدتی بیمارستان بستری بود وارد آسایشگاه یک شد و خیلی علاقمند به فعالیتای فرهنگی بود. با اومدن عبدالکریم، یه زوج فرهنگی شدیم و تصمیم گرفتیم مشترکا یه سری کارا رو مدیریت کنیم و با همکاری نادر و رحیم و مشورت آقای خطیبی شور و نشاطی بین بچه ها بوجود بیاد و با مشغول شدن به یه سری فعالیتای جمعی و مفید دچار گوشه گیری و فکر و خیالات نشن. ادامه دارد ⏪ خاطرات طلبه آزاده رحمان سلطانی @defae_moghadas 🍂

🔴 نواهای ماندگار 💢 حاج صادق آهنگران ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄ 🔰 مثنوی زیبا و دلنشین ⏪ جنگ سخت تیرگی با نور بود شب، شب ایثار و عشق و شور بود جنگ سخت تیرگی با نور بود حقّ و باطل از دو سو بستند صف آن طرف تیغ، این طرف سرها به کف ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄ تقدیم به شما 🔴 به ما بپیوندید ⏪ در کانال حماسه جنوب @defae_moghadas ┄┅═══✼🌸✼═══┅┄

سلام صبح بخير امروز ‏بوی زندگی ‏ ‏بوی دوست داشتن ‏وبوی عشق ومهربانی می دهد ‏ ‏الهی زندگیتون مثل صبح ‏پرازعطرخوش باشد... روزخوش ، بلا بدور ، ايام بكام ... 🍂 ‏

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 1⃣6⃣ خاطرات رضا پورعطا  صدای یا حسین او را شنیدم. بهت و ناباوری در چهره معصوم علی موج می زد. نگاهش را کمی آن سوتر چرخاند و با دیدن استخوان های شهید دیگری بر سرش کوبید. گفتم آن استخوان های حبیب الله شوریده است. علی دستش را برای بچه ها تکان داد و از آنها خواست وارد شوند. بچه ها با ترس و لرز وارد میدان شدند. فریاد کشیدم نترسید. اینجا هیچ مینی نیست... خیالتان راحت! منطقه شبیه به مناطق آبرفتی بود. ظاهرش آدم را به خطا می انداخت. وقتی نداعلى بالای سر استخوان ها رسید، با تعجب گفت: باورم نمیشه! سپس با عصبانیت رو کرد به سربازهای پاسگاه و گفت: آخه بی معرفت ها.... اگر ده متر این طرف ترتان را نگاه می کردین می مردین؟... شما دیگه چه آدمهایی هستین؟ غرولند نداعلی را که شنیدم، لبخندی زدم و گفتم: آنها تقصیری ندارن... حتما ترساندنشان. الان هم هر لحظه منتظرن پای یکی از ما روی مین بره... ببین با چه وحشتی به ما خیره شدن. همه نگاه ها در یک نقطه مشترک یعنی استخوانهای شهید، با هم تلاقی می کرد. بچه ها را رها کردم و جلوتر رفتم. حال خیلی خوبی نداشتم. چهره نیروها یک به یک پیش چشمانم نمایان می شد. در مدت آموزش، خیلی با هم مأنوس شده بودیم. ای خدا، کاش می توانستم از ته دل فریاد کنم و نام تک تک آنها را صدا بزنم و بگویم که من نامرد نیستم... من شما را فراموش نکردم. از یک تپه رملی نه چندان بلند بالا رفتم و مغموم و شرمنده روی آن نشستم و دشت بی انتها را از نظر گذراندم. سکوت پر رمز و رازی در دشت حاکم بود. گذر باد از لابلای سیم خاردارهای زنگار گرفته ای که فقط قوس بالایی شان از زیر رمل های طلایی بیرون مانده بود، موسیقی غمگینی می نواخت. گویی دشت رملی به احترام قهرمانان مظلوم دیروز، مارش عزا می نواخت. کجا رفت آن هیاهو و وحشت شب؟ 🔅🔅🔅 اگر می توانستم خودم را به او (تیربارچی) برسانم، بچه ها نجات پیدا می کردند. عملیات لو رفته بود. نامردها ما را خیلی موذیانه قیچی کرده بودند و توی تله انداخته بودند. شعاعهای طلایی طلوع خورشید از انتهای زمین دیده می شد. سکوت مرگباری برقرار بود. کاش می توانستم کمی گردنم را بچرخانم. باید اطرافم را می دیدم. سیم خاردار بدجوری من را به زمین چسبانده بود. باورم نمی شد که هنوز زنده ام. ناگهان سر و صدای عراقیها در گوشم پیچید. به سختی نگاهم را از زیر سیم ها به سمت سنگر تیربارچی انداختم. سه تا بعثی عراقی روی خاکریز ایستاده بودند و با حالتی غرورآمیز صحنه پیش روی خود را نشان هم می دادند. از خنده مستانه آنها فهمیدم که چه مصیبتی بر سر بچه ها آمده. از شدت ناراحتی نفسم به شماره افتاد. یکی شان که ظاهرا مافوق بقیه بود با اشاره به نفراتی که در میدان مانده بودند از بغل دستی اش خواست آنها را هدف گلوله قرار دهد. سعی کردم هیچ گونه حرکتی نکنم. اما چشمان خوفناک لعنتی به من افتاد. به من خیره شد و من را از نظر گذراند. تعجب را در چهره زمختش دیدم که مرا در آن نقطه می دید. دستش را بر شانه بغل دستی اش گذاشت و مرا نشان داد. افسر عراقی که کلتی در دست داشت و به بچه ها شلیک می کرد، به سمت انگشت اشاره افسر عراقی تغییر مسیر داد و مرا هدف قرار گرفت و شلیک کرد. چشمانم را بستم و به خدا پناه بردم. همه چیز را تمام شده دیدم. چند قدم جلو آمد و با دقت مرا نشانه گرفت و شلیک کرد. آن قدر درد کشیده بودم که برخورد تیر را احساس نکردم. تیر مستقیم به پایم خورد... همراه باشید @defae_moghadas 🍂

یاد آن عشاق و خونین جامه ها یاد آن سوز و گداز و ناله ها یاد یارانی که در پیکارها ترک پا و ترک سر کرده بخیر 🎥 پیکرهای تفحص شده شهیدان عملیات والفجر مقدماتی در گودال قتلگاه / فکه @defae_moghadas 🍂