🍂 در بخشی از کتاب سفر به گرای 270 درجه می‌خوانید: آرام قدم بر می‌دارم. تقی شانه به شانه‌ام می‌شود. کلاه کاموایی‌اش را کشیده رو گوش و گوشی بیسیم را داده زیر آن. سرش را می‌آورد جلو و آرام می‌گوید: «حیدر سلام می‌رسونه، می‌گه خداحافظ!» سر تکان می‌دهم. پاهایم را بیش از حد معمول بالا می‌آورم. انگاری رو زمین خرده شیشه پاشیده‌اند. منطقه ساکت است. با دشمن فاصله زیادی داریم. بشین. در جا می‌نشینم و سرم را بر می‌گردانم و به عقب نگاه می‌اندازم. سایه پر رنگی هستیم که تا خاکریز خودی کشیده شده‌ایم. هنوز همه ستون وارد دشت نشده. سر بر می‌گردانم. چند خمپاره از طرف دشمن شلیک می‌شود، از بالای سرمان می‌گذرد و پشت خاکریز می‌ترکد. از دو ورمان ستون نیروها به سمت دشمن در حرکتند. آرام و در سکوت می‌روند و تو تاریکی گم می‌شوند. بلند شو. بر می‌خیزم و پشت سر حاج‌ نصرت به راه می‌افتیم. رد شنی تانک‌ها رو زمین کشیده شده و گویی هزاران کرم خاکی با بدن‌های بند بند رو زمین پخش شده‌اند. علی می‌زند به شانه‌ام و با دست زمین را نشانم می‌دهد. سرم را تکان می‌دهم. نمی‌خواهم حرفی بزنم. می‌دانم اگر کلامی از دهانم خارج شود، درد دل علی شروع می‌شود. تقی سرش را می‌آورد در گوشم و می‌پرسد: «تانک‌هاشون تا این جا اومده بودن!؟» با اشاره سر جوابش را می‌دهم. رد شنی تانک‌ها چپ و راست همدیگر را قطع کرده‌اند. منوری در آن دورها روشن می‌شود. رو دو پا می‌نشینیم. آن‌ قدر نزدیک نیست که درازکش شویم. صدای شلیک چند تیر می‌آید. جلوتر، سایه‌هایی که به کپه خاک می‌مانند، دیده می‌شود. علی می‌گوید: «تانک‌ها رو باش!» منور خاموش می‌شود. پا می‌شویم و راه می‌افتیم. به دور و بر نگاه می‌اندازم. هیچ کدام از ستون‌هایی را که به موازات ما به سمت دشمن می‌رفتند، نمی‌بینیم. احساس تنهایی می‌کنم. به یکباره یکی از تانک‌های دشمن به سمت ما شلیک می‌کند. تیرهای رسام مانند دانه‌های تگرگ از بالای سرمان می‌گذرد و عقب ستون را درو می‌کند. می‌ریزیم رو زمین و آن را گاز می‌گیریم. بی‌حرکت می‌مانم. قلبم تند می‌زند. آیا ستون را دیده‌اند؟ نوک انگشتانم یخ می‌زند. اگر ستون‌مان را دیده باشند، کارمان تمام است. نه راه پس داریم و نه راه پیش. زورکی آب دهانم را قورت می‌دهم. ترس برم می‌دارد که نکند دشمن صدای آن را بشنود! علی از پشت، پوتینم را فشار می‌دهد. از انتهای ستون سر و صدا می‌آید. تقی خودش را می‌کشد کنارم. نفسم تو سینه حبس می‌ماند. گردن می‌کشم تا ببینم ته ستون چه اتفاقی افتاده. چیزی نمی‌بینم. خدا خدا می‌کنم سر و صداشان بخوابد. یکی بلند بلند فریاد می‌کشد و صدای کشمکش می‌آید و بعد صدای خفه‌ای که آرام‌ آرام خاموش می‌شود. صورتم را در هم می‌کشم و به خودم فشار می‌آورم. گویی من مجروح شده‌ام و من هستم که فریاد می‌کشم و باید خفه شوم. صداهای گنگ و درد آلود ته ستون فروکش می‌کند. منطقه یکپارچه سکوت می‌شود. 🍂

🍂 ای باد خوش که از چمن عشق می‌رسی بر من گذر که بوی گلستانم آرزوست در نور یار صورت خوبان همی‌نمود دیدار یار و دیدن ایشانم آرزوست  @defae_moghadas 🍂

🔴 با سلام خدمت همراهان عزیز در چند وقت گذشته سوالاتی از چگونگی سرگذشت بعضی از شخصیت های خاطرات برادر پور عطا به ما رسید که نشان از ناتمام ماندن آن داشت. بخشی از این خاطرات به دلیل طولانی شدن و نیز مشابه بودن به بخش اول، از آن عبور کردیم که به مذاق مخاطبان خوش نیامده است. این بخش مربوط به مرحله دوم عملیات والفجر مقدماتی می‌شد که با توجه به کوتاه بودن آن، از امشب تقدیم حضور خواهد شد.

🍂 🔻 #اینجا_صدایی_نیست 2⃣0⃣1⃣ خاطرات رضا پورعطا اصرارهای او برای راضی کردنم به رفتن مرحله دوم ادامه داشت و از هر راهی می خواست راضی شوم. می‌گفت: حیفه ما اینجا بمونیم. گفتم: آخه بی انصاف من تازه از توی یه مهلکه جهنمی بیرون اومدم.... اصلا روحیه عملیات ندارم. کمی جدی تر گفتم: تو چه میدونی بر من چی گذشت؟ با نرمی و مکارانه لقمه در دهانم گذاشت و گفت: تو رو خدا دلم رو نشکن..... تو که این جوری نبودی! لقمه را در آوردم و گفتم: بابا بسه دیگه... حالم داره به هم می‌خوره.. اشتها ندارم. کمی اخم کرد و گفت: پس بذار آینه بیارم ببینی قیافه‌ت چطوری شده... اون وقت می فهمی چقدر از بین رفتی. گفتم: آخه حرف من هم همینه..... من نیاز به استراحت دارم. گفت: رضا، من تو رو می‌شناسم... تو آدمی نیستی که با یک شب و ده شب خسته بشی... داری ناز می‌کنی.... به خدا هر کاری بگی می کنم... فقط بگو باشه! نیم نگاهی بهش انداختم و گفتم چرا خودت نمیری..... من خسته ام... ولم کن. سرش را پایین انداخت و گفت: بدون تو نمیرم. حالتش را که دیدم دست از مقاومت برداشتم. با عصبانیت او را به سمتی هل دادم و گفتم: خیلی خب... نمی‌خواد این قدر خودت رو لوس کنی... لااقل بذار یه نیم ساعت بخوابم. گفت: رضا، اگه بخوابی دیگه بیدار نمی‌شی... بیا بریم بیرون یه هوایی بخور خواب از سرت می پره. وقتی نرمش را در کلامم دید، گل از گلش شکفت خوشحال و با انگیزه خرت و پرت های اطراف مان را جمع و جور کرد. ناگهان محمد درخور داخل چادر شد و مرا در بغل گرفت، ہوسه بارانم کرد. با تعجب به چهره خسته من خیره شد و گفت: درست می بینم گفته بودند شهید شدی؟ میدونی چی به سر بچه ها رفت؟ محمد بچه زیر و زرنگی بود. در آن اوضاع وخیم توانسته بود به اتفاق تعدادی از بچه ها از مهلکه بگریزد. آنها فریاد مجید ربانی را که رضا شهید شد، باور کرده بودند. حالا برای همین با دیدن دوباره من به وجد آمده بود. با شور و شوق خاصی گفت: وقتی قدرت علیدادی برامون خبر آورد که رضا به چادرها برگشته، به سرعت اومدم تا ببینمت. بقیه بچه ها هم دارن میان سپس نگاهی به سر و وضع تمیزم کرد و گفت: هان.. حتما داری میری امیدید؟ با اشاره به رضا حسینی گفتم: بابائی لامذهب ولم نمی کنه میگه باید بیای بریم عملیات با تعجب گفت: چی؟... عملیات؟ مگه دیوونه شدی؟ دو شبه نخوابیدی؟ چطور میتونی سرپا بایستی؟ رضا حسینی حرفش را قطع کرد و گفت: بابا تو هم وقت گیر آوردی من مُردم تا اونو راضی کردم. محمد با عصبانیت به رضا گفت: خجالت بکش تو چه میدونی ما کجا بودیم. این بنده خدا سر پاش ہند نیست. رضا حسینی با طعنه گفت: شاه می‌بخشه شاهقلی نمی‌بخشه. بعد با اشاره به من گفت: فکر کردی الکی این قدر تر و تمیزش کردم. نمی‌خواد غصه اونو بخوری من رضا رو می‌شناسم. اتفاقا از من و تو سرحال تره. خلاصه به هر شکلی بود محمد را ساکت کرد. محمد هم وقتی دید ما داریم آماده حرکت می شیم، گفت: من هم باهاتون میام.. ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #خاکریز_اسارت 💢 قسمت دویست و سی‌ام: دشمن نتونست تحمل کنه هفته بسیج تموم شد و هر روز بر دامنه مراسماتِ عمومی‌، کلاس‌، نماز جماعت‌ و جلساتِ دعا افزوده می‌شد و این امر برای بعثیا که اساساً میانه خوشی با این گونه چیزها نداشتن، خوشایند نبود . حالا می دیدن یه عده اسیر که تو مشت‌شون هستن، اردوگاه ملحق رو تبدیل کردن به یه ایران کوچک با همون روحیه انقلابی و با نشاط و سرزندگی. این بود که بعد از حدود چهار ماه که در شریط بسیار مناسب (البته نه از لحاظ برنامه غذایی، بلکه بهداشتی و فرهنگی و‌ آزادی نسبی) قرار داشتیم، دوباره شرایط تغییر کرد. فرماندهان و مسئولین عراقی تصمیم خودشون رو گرفته بودن و مقدمات کار رو برای بردن ما به زندانِ قلعه آماده کرده بودن. خوشی و آسایش و بیا برو کارای فرهنگی زودگذر بود و خیلی زود به خط پایان رسید و تموم شد و یه روز اومدن و گفتن آماده بشید باید از اینجا برید. این خبر برامون خیلی غیر منتظره و شوک‌آور بود. دیگه چه نقشه‌ای چیدن و میخان ما رو کجا ببرن؟ نکنه برمون می‌گردونن تکریت۱۱. البته بعد از چندین جابجایی دیگه تقریبا خبر تبعید و جابجایی چیز عجیبی نبود، ولی با این سرعت و اونم بعد از تبعید از منطقه تکریت به اینجا و حالا به این زودی دوباره جابجایی در حالی که از نظر ما اتفاق خاصی نیفتاده بود و اونا هم عکس‌العمل یا نارضایتی خاصی نشون نداده بودن، غیر منتظره بنظر می‌رسید. فی الجمله می دونستیم خیری در کار نیست. دیگه از رفتار و طرز برخورد عراقیا توی این سه سال و اندی شناخت کافی از اونا داشتیم و اگه قرار بود ما رو جای بهتری ببرن یه جورایی بروز می‌دادن و اگه بالعکس زندان و گرفتاری پشت سرش بود، هم تقریبا مشخص بود. به هر حال رفتارشون مقداری عوض شده بود و با عجله و مقداری بی احترامی، نشون می‌داد که جایی بدتر از اینجا در انتظارمونه. ادامه دارد ⏪ خاطرات طلبه آزاده رحمان سلطانی @defae_moghadas 🍂

🔴 نواهای ماندگار 💢 حاج صادق آهنگران 🔰 نوحه سرایی بعد از آزادی شهر هویزه ⏪ شهر عشق و شور و ایمان تربت پاک شهیدان آرام خاموش آرام خاموش 🔻 شعر: حبیب اله معلمی 🔻محل اجرا: هویزه 🔻 زمان اجرا: سال (1360) در دعای کمیل شب مبعث 🔻 حجم : 373kB 🔻 مدت آهنگ: 04:40 دقیقه 🔅🔆🔅🔆❣🔆🔅🔆🔅 @defae_moghadas 🍂

‍ 🍂 🔸 بیاد صورت های یخ زده بچه ها در ارتفاعات مریوان و کردستان و کرمانشاه و قلاویزان آن قلب های گرمی که در دل سرمایِ استخوان سوز ؛ برای دین و میهن و مردم میتپید.بیاد آنان که ادعا نداشتند @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #نکات_تاریخی_جنگ 🔅 رویارویی نظامی ایران در دو جناح آمریکا و عراق هاوارد تیچر از مقامات پنتاگون می گوید: رابطه ما با عراق فقط یک تبادل اطلاعات معمولی نبود.ما به عراق هر چه که لازم داشت تا از ایران شکست نخورد دادیم. ما تمام آسیب پذیری هایشان در خطوط دفاعی را تشخیص دادیم و مطلعشان کردیم. می دانستیم اگر این کار را نمی کردیم نیروهای رزمنده ایرانی تا بغداد پیش می رفت. زمین شلمچه پرمانع ترین منطقه در مناطق جنگی در بین دو کشور بود اما دژ اسطوره ای عراقی ها در کربلای 5 فرو ریخت و کمک های خارجی هم نتوانست امنیت صدام را تامین کند. #کربلای5 #استحکامات @defae_moghadas 🍂