دست و پای تکاور روی زمین کشیده می شد. او اصرار می کرد بگذارمش زمین. من که دیدم چطور سربازها با بی رحمی یکی دو تا خشاب را توی بدن آن دو مجروح خالی کردند، به هیچ قیمتی حاضر نبودم او را زمین بگذارم. می دانستم اگر او را زمین بگذارم همین بلا را سرش می آورند. همه قوایم را جمع کرده بودم. سعی می کردم هر طور هست تکاور را بکشم. او مرتب می گفت: «عزیزم، مهدی جان تو که نمیتونی منو ببری! تو رو خدا منو بزار زمین» هنوز چند متر بیشتر نیامده بودم که او یک دفعه خودش را از روی شانه های من انداخت زمین. جفت پاهاش تیر خورده بود. نمی توانست راه برود. اما کار عجیبی کرد. یک دفعه کف دستهایش را گذاشت زمین و پاهایش را برد بالا و شروع به راه رفتن کرد! پاهایش در هوا بود و لخته های خون مثل تکه های جگر گوساله از زیر فانوسقه اش می افتاد زمین! مسیر حرکتش پر از تکه های خون لخته شده بود که با هر حرکت از او جدا می شد. دست های بزرگ و قوی داشت. بدون اینکه یک کلمه حرف بزند تند تند دنبال ما می آمد. رفتم به سمتش اما او گفت: «نه مهدی خودم بلدم بیایم!» این حرکت او برای فرمانده عراقی ها گران آمد. فکر نمی کرد یک مجروح با آن همه خونریزی چنین قدرت روحی و بدنی داشته باشد. سریع به سمت ما دو نفر دوید مرا هل داد یک طرف و سر سربازان عراقی داد کشید و به عربی دستور داد؛ دستور آتش! یک دفعه چند سرباز عراقی در چشم به هم زدنی خشاب هایشان را در تن این تکاور شجاع خالی کردند! چند ثانیه بدن او میان زمین و هوا مثل یک ستون ماند. بعد از آن مانند یک پهلوان به خاک افتاد. دیدن این صحنه آن هم در حال اسارت برایم دردناک بود. فکرش را نمی کردم او را با این وضعیت به شهادت برسانند. با شهادت او تنها شدم. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

🎥 تصاویر مقام معظم رهبری در جبهه‌های نبرد @defae_moghadas 🍂

🍂 عکس یادگاری با پستونک راوی : فتح الله آبروشن  عيدسال 66 درکردستان روستای دهگلان پادگان شهید ناصر کاظمی(در دهگلان بین شهرهای قروه و سنندج)نیروهای بهبهان با کهگیلویه و بویر احمد مستقر بودیم. با چند نفر از بچه ها قرار بر آن گذاشتيم که با سین های جبهه سفره را تزیین کنیم ، سمبه آرپی جی، سرنیزه ، سیخ اسلحه ، سیم خاردار، سینه بند، سربند یا زهرا ، یك ماكت سنگر با گل و شیرینی و میوه با یک سفره بزرگ در نمازخانه پادگان پهن کرده و حسابی تزیین نمودیم.  همان روز مهمان های ویژه اي از مسئولين و امام جمعه وقت بهبهان هم حضور داشتند . زمان تحويل سال حدود ساعت دو نیمه شب بود ، از آن جایی که از طلوع خورشید تا شب مشغول آماده سازی سفره هفت سین بودیم لذا همان جا برای حفاظت ازسفره نشسته بودم، اما حسابی خسته بودم و چشم هایم روی هم می افتاد. خلاصه آرام کنارسفره درازکشیدم كه متاسفانه خوابم برد . طولي نکشیدکه بیدار شدم، دیدم صف طویلی از نمازگزاران بالای سرم ایستاده اند. پیش خودم گفتم : چی شده ؟ پس کو مراسم سال تحویل؟  تازه فهمیدم تحویل سال چند ساعت پیش بوده و من کنار همان سفره هفت سین که از صبح در تداركش بودم خوابم برده بود. البته بعداً فهمیدم بچه ها با هدایت "نبی ابوعلی" از سر شوخی بیدارم نکردند . آنها با گذاشتن یک عدد پستونک بچه دردهان من، ما را به استقبال سال نو برده و در همان وضعيت كلي عکس های یادگاری از ما گرفته بودند. (منبع : زراعت پیشه، نجف، تپه عرفان : خاطراتی از روزهای یکدلی، مشهد، شاملو،1397) @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #دفاع ، از دیروز تا امروز گفتگویی دوستانه با محسن رضایی قسمت هفتم 👇 🔻بعضی‌ها در تحلیل جنگ به میز مذاکره تکیه می‌کنند و برخی‌ به صحبت‌های حضرت امام در صحنه نبرد. این‌ها مکمل هم هستند. چرا که اگر حداقل شرایط ما در میز مذاکره را نمی‌پذیرفتند، ما تا قدس پیش می‌رفتیم. ما اگر توان داشتیم تا آن‌جا می‌رفتیم. یعنی اگر دولت با امکاناتش می‌آمد پشت رزمندگان، ما تا آن‌جا پیش می‌رفتیم. نکته مهم دیگری که باید بگویم این است که اگر فقط در اداره ایران و انقلاب اسلامی، تجربه جنگ را داشته باشیم می‌توانیم تا دویست سال دیگر کشورمان را اداره کنیم. آن‌قدر درس و تجربه در سیاست خارجی، سیاست داخلی، اقتصاد، نظامی‌گری، در ساخت سلاح و ... هست که به اندازه 200 سال تجربه داریم. یک نمونه‌اش در دیپلماسی، برجام است. در این رویداد، ایران یک طرف میز بوده و همه قدرت‌های بین‌الملل یک طرف دیگر میز. اقداماتی که این‌ها انجام دادند، هر چند ما در برجام نقدهایی داریم اما اداره برجام توسط مقام معظم رهبری و دولت و تیم مذاکرکننده، یک دیپلماسی فوق‌العاده پیشرفته‌ای را از یک کشور جهان سومی به نمایش می‌گذارد و این به‌دلیل تجربه‌ای است که در دیپلماسی جنگ داشتیم. آن تجربه در همه ابعاد به ما کمک کرد. آن تجربه به ما کمک کرد تا بتوانیم یک راه بهتری نسبت به گذشته طی کنیم. من می‌خواهم بگویم جنگ، در همه ابعاد، دولت‌مردان و فرماندهان ما را آب‌دیده کرد. دانش فراوانی را در همه ابعاد برای ما ایجاد کرد و حکومت‌داری و تجربه آن را 20-30  سال جلوتر انداخت. یعنی ما در اثر این جنگ20-30 سال بیشتر توانستیم حکومت‌داری را یاد بگیریم. دکتر رضایی در پاسخ سوالی در مورد سال‌های آخر جنگ و بیانات سیاسیون در خطبه‌های نماز و تریبون‌های دیگر که از حمله نهایی سخن می‌گفتند، بیان داشت: البته این سخن جنبه تهدید داشت و شدنی هم بود، اما مشکلی که ما داشتیم و هیچ‌گاه به این نقطه نرسیدیم این بود که ما عقیده داشتیم باید تا سقوط صدام پیش برویم ولی دوستان سیاسی ما می‌گفتند ما با یک عملیات هم می‌توانیم جنگ را به پایان برسانیم. وقتی ما می‌گفتیم باید تا سقوط صدام پیش برویم از ما سوال می‌شد چه نیازهایی دارید و ما پاسخ می‌دادیم که با توان سپاه و ارتش نمی‌توانیم به این خواسته برسیم و برای این مهم باید همه کشور به کارزار بیایند. سیاسون می‌گفتند اگر تمام کشور در جنگ شرکت کنند، زندگی مردم چطور می‌شود؟  پیگیر باشید 👋 @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 7⃣ خاطرات مهدی طحانیان بوی باروت در هوا منتشر بود. انواع پوکه های تلنبار شده در دشت حکایت از درگیری های شدید در منطقه داشت. حجم پوکه هایی که زیر پاهایمان ریخته بود و به سختی از روی آنها قدم بر می داشتیم شاید به سی سانتی متر و بعضی جاها بیشتر می رسید. پوکه ها برنجی و زردرنگ بودند و زیر نور آفتاب مثل طلا می‌درخشیدند. آن قدر تمیز و براق بودند که حیفم میامد روی آن ها پا بگذارم. آتش تهیه نیروهایمان به شدت ادامه داشت. عراقی ها داشتند مرا به سمت خاکریزشان که در نزدیکی مان بود می بردند. یک سرباز عراقی که قدبلند، لاغر و سیه چرده بود به طرفم آمد. سر لوله اسلحه اش را که تیربار کلاش بود، روی سینه‌ام قرار داد و زل زد توی چشم هایم. دست برد سمت کلاهم، آن را از سرم برداشت. همان لحظه یاد عکس امام افتادم که زیر توری داخل کلاهم جا داده بودم. عکس کوچکی بود. به ما گفته بودند اگر احساس کردید می خواهید اسیر شوید قبل از رسیدن عراقی ها همه مدارکی را که همراه دارید معدوم کنید. اشهدم را خواندم. مطمئن بودم عکس امام را ببیند مرا می کشد. سرباز لاغراندام دست کرد داخل کلاه و عکس امام را از زیر توری کلاه کشید بیرون، به عکس نگاه کرد. تند تند زیر لب اشهدم را می خواندم. او این را فهمید. در کمال حیرت عکس امام را برداشت، نزدیک صورتش برد، بوسید و گفت: «الله اکبر، خمینی رهبر، صدام کافر!» احساس کردم چند سربازی که اطراف ما بودند هم شنیدند او چی گفت، اما توجهی نکردند. از رفتار او حیرت زده شدم. کلاهم را گرفته بود روبه رویم تا ببینم. لحظه ای که چشمم به کلاه افتاد باورم نمی شد این کلاه روی سر من بوده و سر من سالم است. آن قدر جای تیر و ترکش روی کلاه بود که مثل آهن قراضه مچاله شده بود. چند جای کلاه را تیر پاره کرده بود. 👇👇👇

🍂 فرمانده چکمه چرمی پوش که هیبت و رفتارش با شهدا، چهره شمر را برای من تداعی می کرد، به سمت من آمد. مچ دستم را محکم گرفت و با خودش برد. تندتند راه می رفت. توی مسیر اجساد شهدا روی زمین ریخته بود، او پا روی شهدا می گذاشت و با پوتین های چرمی خون آلودش توی سر شهدا می کوبید و زیر لب چیزی می گفت و به جنازه ها تیر خلاص می زد. گلوله باران زیاد شده بود. می دیدم گلوله ها بین اجساد شهدا می خورد و بدنها را متلاشی می کند. همین طور که بدو بدو مرا دنبال خودش می کشید، چشمم به صورت بچه هایمان بود که چشمها و دهان هاشان پر از خاک شده بود. روی بعضی اجساد هم به خاطر شدت گلوله باران پر از خاک شده بود، فقط یک دست با یک پا از زیر خاک بیرون زده بود. به خاطر شدت گلوله باران خیلی جاها فرمانده مجبور می شد روی زمین بخوابد اما آن‌قدر پست و رذل بود که مرا با یک دست توی هوا سر پا نگه می داشت و اجازه نمی داد روی زمین بخوابم. در یکی از این انفجارها نمی دانم چی خورد به همان دستش، که مرا نگه داشته بود، و از کتف کنده شد! فریادش به آسمان برخاست و در یک چشم به هم زدن سربازها ریختند دور او و سریع گذاشتنش روی برانکارد. دست بزرگ و قوی او فقط از یک تکه پوست آویزان بود و از شدت درد ضجه میزد. لابه لای حرف های سربازها می شنیدم که سیدی سیدی می گفتند و همه دست و پایشان را گم کرده بودند. خیلی زود او را بردند. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂

‍ 🍂 آقا در يک جلسه آمدند به قرارگاه تاکتيکی ما در «مارد» که چسبيده به خرمشهر است. همان زمانی که ايشان آن جا بودند عراقی‌ها تا جاده خرمشهر و تا نزديک جاده دارخوين هم پيشروی کرده بودند. ايشان با اين که رئيس جمهور بودند در مناطقی که در تيررس دشمن بود، می‌آمدند آن هم با روحيه باز و با نشاط و با اطمينان قلب. 🔅 يک شب آمدند و آن جا نماز خواندند و چون در سنگر جايی نبود، رزمندگان در کنار رودخانه کارون نشستند و ايشان حدود يک ساعت با يک لحن و برخورد بسيار گرم و اميد بخش با بچه‌ها صحبت کردند. بچه‌ها ديدند که رئيس‌جمهور يک مملکت پيش آن‌ها آمده و در آن وضعيت خطرناک خيلی آرام و راحت سخن مي‌گويد. مطمئنا برايشان خيلی روحيه بخش و جالب بود. 🔅 سردار مرتضی قربانی @defae_moghadas 🍂