🍂 عجب از عالم ظاهر که ما را در جستجوی شهدا به قبرستان ها می‌کشاند. اگر قبرستان جایی است که مردگان را در آن به خاک سپرده اند. ما قبرستان نشینان عالم عادات به غلط مزار شهدا را قبرستان میخوانیم. چرا که گوش هایمان نجوای ارواح جاویدان را نمی شنوند. شهید مرتضی آوینی ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌ #کلیپ #نماهنگ #آوینی کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas       ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 جنگ عراق و ایران از دیدگاه فرماندهان صدام ۱۸ ● سرلشکر علوان العبوسی ترجمه: عبدالمجید حیدری ✾࿐༅◉༅࿐✾ مورای: بین سال‌های ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۸ [۱۳۵۹ تا ۱۳۶۷] نیروی هوایی عراق از نظر تعداد نیروها و فناوری‌های نظامی توسعه چشمگیری داشت. در این میان، روند آموزش خلبان‌ها و کارکنان بخش‌های تعمیر و نگهداری، تجهیزات الکترونیکی، اقدامات ضدالکترونیک، سامانه‌های راداری و هدایت زمینی چگونه بود؟ آیا این آموزش‌ها در داخل عراق انجام می‌شد یا در خارج از کشور؟ عبوسی: آموزش‌ها هم در داخل عراق و هم در خارج انجام می‌شد. در این دوره، تعداد اسکادران‌های نیروی هوایی از ۳۰ به ۵۰ افزایش یافت. تاکتیک‌های استفاده از اسکادران‌ها تغییر کرد و در طول جنگ بهبود یافت. همچنین آموزشگاه فرماندهی پرواز تأسیس شد تا خلبان‌ها بتوانند دوره‌های پیشرفته‌تری را بگذرانند. از سال ۱۹۸۵ [۱۳۶۴] با دریافت تجهیزات الکترونیکی پیشرفته، توانستیم در برخی عملیات‌ها برتری هوایی نسبت به ایران پیدا کنیم. هواپیماها به سامانه‌های کشف و هشدار و موشک‌های ضدرادار مجهز شدند. مورای: آیا موشک‌های ضدرادار ساخت فرانسه بودند؟ عبوسی: بله، موشک‌هایی که هواپیماها حمل می‌کردند شامل مدل‌های پرتوافشان بازال (Bazaal) و ایکس-۲۸ (X-28) بودند. هر دو گران‌قیمت بودند، اما ایکس-۲۸ مقرون‌به‌صرفه‌تر و کارآمدتر بود. برد موشک‌های بازال حدود ۱۰۰ کیلومتر و ایکس-۲۸ حدود ۵۰ کیلومتر بود. هواپیماهای میراژ با پرتوافشانی هدف را مشخص می‌کردند و سوخوها آن را مورد حمله قرار می‌دادند. ما با هماهنگی بین این دو نوع هواپیما عملیات انجام می‌دادیم. در آغاز جنگ، هواپیماهای میگ-۲۵ وظیفه تصویربرداری از اهداف را داشتند. در سال ۱۹۸۱ [۱۳۶۰] معمولاً با دو فروند سوخو-۲۲ پرواز می‌کردیم که یکی از آن‌ها به موشک ایکس-۲۸ مجهز بود. اگر هر دو هواپیما علامت راداری یکسانی دریافت می‌کردند، مشخص می‌شد که هدف کاذب است؛ چون علائم باید تفکیک‌شده باشند. اما اگر فقط یکی از هواپیماها علامت را دریافت می‌کرد، هدف واقعی بود و با موشک ایکس-۲۸ مورد حمله قرار می‌گرفت. بعدها با ورود هواپیماهای میراژ، استفاده از موشک‌های بازال نیز آغاز شد. مورای: آیا گذار خلبان‌ها از هواپیماهای روسی ساده به میراژهای پیشرفته با دشواری همراه بود؟ عبوسی: خلبان‌های سوخو همگی توانمند بودند، اما میراژها نیاز به خلبان‌هایی با هوش و مهارت بالاتری داشتند. مورای: آیا خلبانی با این تغییر مخالفت کرد؟ عبوسی: پس از فارغ‌التحصیلی از آموزشگاه، بهترین خلبان‌ها برای پرواز با میراژ انتخاب می‌شدند. اما خلبان‌های بمب‌افکن توپولف فقط برای همان نوع هواپیما آموزش می‌دیدند. برخی از خلبان‌های اولیه بمب‌افکن‌ها چندان خوب نبودند؛ حتی یکی از آن‌ها در آغاز جنگ از اجرای مأموریت خودداری کرد. وودز: آیا توانستید از طریق اطلاعات نظامی یا اعترافات خلبانان اسیر ایرانی به سطح آموزش نیروی هوایی ایران پی ببرید؟ عبوسی: بله، سطح آموزش نیروی هوایی ایران در زمان شاه بسیار بالا بود. خلبان‌های ایرانی دوره‌های آموزشی خود را در پاکستان و آمریکا می‌گذراندند. در روزهای ابتدایی جنگ، عملکرد آن‌ها چشمگیر بود. حتی در ۱۳ سپتامبر [۲۲ شهریور]، پیش از آغاز رسمی جنگ، یکی از هواپیماهای شناسایی ما را سرنگون کردند. مورای: آن هواپیما از چه نوعی بود؟ عبوسی: یک فروند سوخو-۲۲ بود که توسط نیروی هوایی ایران سرنگون شد. ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌ #فرماندهان_صدام کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 جنگنده های نیروی هوایی در جنگ تحمیلی مستندی هیجان‌انگیز از مرحله آماده سازی‌پرواز تا درگیری و مراجعت ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌ #کلیپ #جبهه_مقاومت #مستند کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas      ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 🔻  زندان ابوغریب - ۱۵ خاطرات آزاده        محمدحسن حسن شاهی ༺◍⃟჻ᭂ༅༺◍⃟჻ᭂ࿐ ¤ در یک روز سرد زمستان، بچه‌ها در آسایشگاه زیر پتوها جمع شده بودند و گاهی درگیری‌هایی بین آن‌ها پیش می‌آمد. دعواها معمولاً بر سر نوبت رفتن به حمام یا مسائل کوچک دیگر بود. وقتی دشمن از این موضوع باخبر می‌شد، فرمانده را صدا می‌کرد و می‌گفت: «چرا جلو این‌ها را نمی‌گیری؟» و این باعث می‌شد که ما سعی کنیم مسائل را خودمان حل کنیم و دشمن را از جریان باخبر نکنیم. یک روز بین افسرها درگیری به وجود آمد. ناصر عراقی و علی نیسانی بر سر سیگار دعوا کردند. ناصر می‌خواست در کمیسیونی که قرار بود برگزار شود، بگوید که باید از دشمن سیگار بگیریم، اما نیسانی، که مترجم فرمانده بود، مخالف این موضوع بود. این بگو مگو به دعوا کشیده شد و نگهبان‌ها به استخبارات اطلاع دادند. چند نفر با کابل و پوتین به سراغ ناصر آمدند. ناصر در پاسخ به آن‌ها گفت: «من با هموطنم دعوا کردم و به شما هیچ ربطی ندارد. خودمان دعوا کردیم، خودمان هم آشتی می‌کنیم.» وقتی ناصر بیرون آمد، به نیسانی گفت که چه جوابی داده و از او هم خواست که همین را بگوید. نیسانی که به زبان عربی مسلط بود، رفت و همان حرف‌ها را گفت. ناگهان یکی از عراقی‌ها سیلی به گوش علی زد و علی هم بی‌معطلی با مشت جوابش را داد. بچه‌ها در آسایشگاه از سرمای سوزان زمستان، زیر پتوها جمع شده بودند. من هر چه به دستم رسید، پرت کردم به طرف شیشه. شیشه شکست و به کُره‌ای که روی میز بود، خورد و صدای تکبیر بچه‌ها بلند شد. سروان دستور داد علی را به سلول ببرند و خودش پا گذاشت به فرار. این مسائل به بچه‌ها روحیه داد و جسارت بیشتری پیدا کردند. تا آن زمان، در و پنجره‌های سالن را با تخته سه‌لایی گرفته بودند. حتی در هوای سرد زمستان، وقتی عراقی‌ها می‌آمدند و در زندان را باز می‌کردند، دماغشان را می‌گرفتند. بوی بد فضای آسایشگاه را پر کرده بود و از سقف آن قطره قطره آب می‌چکید. بچه‌ها دل پری داشتند. فرچه‌ای که در دستم بود را دوباره پرت کردم و بچه‌ها شروع کردند به تکبیر گفتن و شکستن تخته‌های سه‌لایی. ناگهان دو نفر نگهبان مسلح دست به کار شدند و سکوت برقرار کردند. ما هم ساکت شدیم و به داخل آسایشگاه برگشتیم، نگران بودیم که چه می‌شود و چه می‌کنند. یکی از بچه‌ها گفت: «اغتشاش در زندان برابر مرگ است.» در همین افکار بودیم که ناصر عراقی حالتی پیدا کرد. بچه‌ها کمی از او فاصله گرفته بودند، چون هم یک طرف دعوا بود و هم علی کتک خورده بود. ناگهان ناصر بلند شد و شروع کرد به قدم زدن در آسایشگاه. گفتیم باز ناصر می‌خواهد یک دسته گلی به آب بدهد. ناصر با علی پیش از این‌ها رفیق بود و هر دو با هم در یک گردان بودند. علی فردی مؤمن و دوست‌داشتنی بود. ناصر هم جلو عراقی‌ها شجاع بود و حرفش را می‌زد. ناصر رفت پشت شیشه و شانه‌اش را محکم به شیشه زد. شیشه شکست و پشت ناصر پر از خون شد و فریاد کشید: «هموطنم را آزاد کنید!» با فریاد او، بچه‌ها دوباره بلند شدند و تکبیر گفتند و دمپایی‌ها را به طرف شیشه‌ها پرت کردند. دو نگهبان مسلح پا گذاشتند به فرار، اما چیزی نگذشت که با سروان برگشتند. سروان فوری دستور داد علی را آزاد کنند. سربازها آمدند و در را باز کردند و علی را به آسایشگاه فرستادند و در را بستند. علی پشت در ایستاد و با اشاره گفت که هیچ طوری نشده است. نگاهی به آسایشگاه انداختم؛ هر طرف قدری شیشه شکسته و خون ریخته بود و تخته‌ها و در و پنجره‌ها خرد شده بودند. اما هوای گند و بدبوی آسایشگاه خارج شده بود و هوای تازه به داخل آمده بود. هوای زندان قبلاً مثل هوای رختکن‌های عهد تیر کمان شاه بود، اما حالا هوای تازه گونه‌های زرد و صورت‌های رنگ و رو رفته بچه‌ها را نوازش می‌داد. ادامه دارد ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌ #زندان_ابوغریب #خاطرات_آزادگان کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas      ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 دلم تنگ رفیقان است امشب که خاک گرم سنگر را نفس می‌کشیدند و با لبخند، مرگ را به بازی گرفته بودند دلم تنگ صدای خش‌خش پوتین‌هاست وقتی شب، آرام آرام در دل کوه می‌خزید دلم تنگ آن قمقمه‌های خالی‌ست که با جرعه‌ای آب، امید را تقسیم می‌کردند تنگ آن فانوس‌های خاموش که با نور دل، راه را روشن می‌کردند دلم تنگ آن شب‌هایی‌ست که ستاره‌ها شاهد عهد و ایمان بودند و هر سنگر، محراب راز و نیاز می‌شد دلم تنگ رفیقانی‌ست که با ذکر یا زهرا، دل به میدان می‌زدند و کجا دانند حال ما سبکباران ساحلها ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌ #کلیپ #نماهنگ #دلتنگی‌ها کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas      ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 سلام، سلام، سلام 👋 می‌گفت: آن‌قدر خون از بدنم رفته بود که توان حرکت نداشتم. تیر و ترکش مثل زنبور از کنارم رد می‌شدند و هر چند لحظه، آسمان با نور منورها روشن می‌شد. همه اطرافیانم شهید شده بودند، جز من که هیچ جانداری در اطراف نبود. ناگهان منوری روشن شد و دو نفر با برانکارد ظاهر شدند. با آخرین رمق شروع کردم به یا حسین گفتن. آمدند بالای سرم. – اولی پرسید: «حالت چطوره برادر؟» – گفتم: «خوبم، الحمدلله» – رو کرد به دومی: «مثل اینکه چیزیش نیست، بریم سراغ یکی دیگه.» جا خوردم. فکر کردم می‌خوان روحیه بدن و بعد ببرنم عقب، اما دیدم بی‌خیال من شدند. زدم به داد و فریاد: «ای وای ننه! کمکم کنید، دارم می‌سوزم! یا امام حسین!» آن‌دو برگشتند و مرا انداختند روی برانکارد. برای اینکه پشیمان نشوند، به ناله و فریاد ادامه دادم. امدادگر اولی گفت: «خوب شد برش داشتیم، ببین چه فریادی می‌زنه!» دومی هم تأیید کرد. و من، در دل، خنده‌ام گرفته بود که کم مانده بود با یک تعارف شاه‌عبدالعظیمی از دست بروم! ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎ #شوخی_با_جوون‌های_قدیم #یادش_بخیر #طنز_جبهه کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 🔻 قولش قول بود! همسر شهيد ذبيح االله عامری ‌‌‍‌‎‌┄═❁❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ مرا هم برده بود کردستان. سپاه آنجا به ما هم خانه داده بود. ظهر که آمد خانه، پرسیدم: «مرخصى نمی‌گیرى بریم دیدن پدر و مادر ؟» گفت: «چشم! قول می‌دم این آخرین ماموریتم باشه. بعدش خلاص!» نهار را که خورد رفت سراغ بچه‌ها. بچه‌ها خواب بودند، دلش نیامد بیدارشان کند، توى خواب بوسیدشان. با من هم خداحافظى کرد و گفت: «حلالم کن!» و رفت. دو ساعت بعد، خبرش آمد. قولش، قول بود. همسر شهيد مهدی قزلی ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎ #خاطرات_کوتاه کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 دخترم! نبودنم را نبود ندان؛ من در هر دعای تو، در هر لبخندت، در هر قطره اشک چشم‌هایت هستم. - وقتی شب‌ها ستاره‌ای چشمک زد، بدان یکی از آن‌ها منم که دارم برایت دعا می‌کنم. دخترم! اگر روزی دنیا به دلت سخت گرفت، یادت باشد پدرت برای آرامش تو جان داد؛ پس تو حق داری شاد زندگی کنی. - عزیز دلم! من رفتم تا تو بمانی، تا صدای خنده‌ات خاموش نشود. هر بار که می‌خندی، انگار دوباره زنده‌ام. - دخترم، تو ادامه‌ی راه منی؛ با قلبت، با مهربانی‌ات، با ایستادنت در برابر سختی‌ها. شهید عباس آلویی شهید حمله وحشیانه رژیم صهیونیستی ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎ #کلیپ #نماهنگ #شهید کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐

🍂 جنگ عراق و ایران از دیدگاه فرماندهان صدام ۱۹ ● سرلشکر علوان العبوسی ترجمه: عبدالمجید حیدری ✾࿐༅◉༅࿐✾ عبوسی: در جریان بازجویی از اسیران جنگی ایرانی متوجه شدیم که پس از سقوط شاه، بسیاری از خلبانان باتجربه ایران کشور را ترک کرده‌اند و عمدتاً خلبانان تازه‌کار باقی مانده‌اند. نیروی هوایی ایران نیز به دو بخش تقسیم شده بود: نیروی هوایی ارتش و نیروی هوایی سپاه. تجهیزات اصلی نیروی هوایی ایران مشابه عراق بود؛ ما هواپیماهای سوخو ۲۴ و میراژ AQ6 داشتیم، در حالی که ایرانی‌ها از هواپیماهای عدنان ۱ و ایلوشن ۷۶ استفاده می‌کردند. وودز: آیا از حضور نیروهای خارجی که در طول جنگ برای آموزش به ایران می‌آمدند، اطلاع داشتید؟ عبوسی: فکر نمی‌کنم ایران پیش یا در طول جنگ روابط خوبی با کشورهای دیگر داشته باشد. تنها پس از پایان جنگ بود که خلبانان روسی و چینی در امور آموزشی به آن‌ها کمک کردند. وودز: گزارشی خواندم که در آن نگرانی‌هایی مطرح شده بود مبنی بر اینکه ممکن است هواپیماهای ایرانی از فرودگاه‌های سوریه وارد عمل شوند. آیا چنین اتفاقی افتاد یا صرفاً یک گزارش ساختگی بود؟ عبوسی: چنین اتفاقی نیفتاد. عراق رابطه خوبی با سوریه داشت. فقط یک بار یک هواپیمای فانتوم F-4 از طریق حریم هوایی سوریه به پایگاه هوایی الولید حمله کرد. البته این موضوع تقصیر سوری‌ها نبود؛ وقتی از آن‌ها توضیح خواستیم، هیچ نشانه‌ای از اطلاع آن‌ها از این عملیات ایرانی‌ها به دست نیامد. در موردی دیگر، یک هواپیمای بمب‌افکن ایرانی همراه با یک هواپیمای غیرنظامی وارد حریم هوایی ما شد. هواپیمای نظامی در مسیر پرواز با هواپیمای غیرنظامی تجدید سوخت کرد، وارد خاک عراق شد، هدف را بمباران کرد و از همان مسیر بازگشت. این عملیات در سال ۱۹۸۲ (۱۳۶۱ شمسی) انجام شد و به دلیل خطای پدافند هوایی بود. صدام به همین دلیل نیروی هوایی را توبیخ کرد و فرمانده منطقه دوم پدافند هوایی را اعدام نمود. مورای: گفتید نیروی هوایی عراق تلاش می‌کرد هواپیماهای ترابری در حال پرواز به سمت ایران را رهگیری و سرنگون کند. آیا واقعاً موفق به سرنگونی هواپیمایی شدید؟ عبوسی: بله، یک هواپیمای C-130 ایرانی را با استفاده از جنگنده میگ ۲۵ سرنگون کردیم. همچنین چهار فروند هواپیمای ترابری دیگر را که از آرژانتین به سمت ترکیه در حال پرواز بودند، منهدم کردیم. البته نوع دقیق آن‌ها را نمی‌دانم. وودز: تعدادی از خلبانان نیروی هوایی عراق به دست ایرانی‌ها اسیر شدند. آیا آن‌ها را به عراق بازگرداندند؟ عبوسی: بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۱ (۱۳۶۸ تا ۱۳۷۰ شمسی) گروهی از آن‌ها به کشور بازگردانده شدند. البته همه خلبانان عراقی بازنگشتند. برای مثال، طلال جمیل، خلبان سوخو ۲۲، در سال ۱۹۸۲ (۱۳۶۱ شمسی) به ایران فرار کرد. او خلبانی ترسو و ضعیف بود که هنگام توجیه عملیاتی برای مأموریت دچار اضطراب می‌شد و عرق می‌کرد. وودز: پرسش‌هایی که مطرح کردیم بر اساس اطلاعات محدودمان از جنگ ایران و عراق بود. ممکن است نکاتی وجود داشته باشد که شما مهم می‌دانید و ما نپرسیده‌ایم. اگر چنین است، لطفاً بیان کنید. عبوسی: نکته مهمی که باید به آن اشاره کنم، توسعه غیرمنتظره نیروی هوایی عراق در آن زمان است. نگاه کشورهای غربی، به‌ویژه رژیم صهیونیستی، به ما تغییر کرده بود. تهدیدهای صدام علیه رژیم صهیونیستی جدی گرفته می‌شد و نیروی هوایی عراق هم‌سطح نیروی هوایی اسرائیل پیش می‌رفت. زمانی که رژیم صهیونیستی تهدید کرد تأسیسات آبی عراق را بمباران خواهد کرد، نگران حمله متقابل عراق شدند؛ زیرا عراق بلافاصله نیروی هوایی خود را بسیج کرد. در نهایت، اسرائیل از تهدید خود عقب‌نشینی کرد و عراق نیز طرح‌های حمله را کنار گذاشت. وودز: این ماجرا چه زمانی رخ داد؟ عبوسی: در آوریل یا مه ۱۹۹۰ (فروردین یا اردیبهشت ۱۳۶۹ شمسی) بود. در آن زمان نیروی هوایی عراق هنوز قدرتمند به نظر می‌رسید. کشورهای حوزه خلیج فارس از قدرت عراق تمجید می‌کردند و در روابطشان با ما بسیار محتاط بودند. هیئت‌هایی به عراق می‌فرستادند تا بفهمند نیروی هوایی عراق چگونه به اهدافش دست می‌یابد. اگر بتوانید به سوریه سفر کنید، می‌توانم تعدادی از خلبانان عراقی را به شما معرفی کنم. بسیاری از خلبانان سابق هنوز در آنجا حضور دارند. ┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌┅••༅✦༅••┅┄‌‎‎‌‎‎‎‌‎‌‎‎‌‎‎‎‌ #فرماندهان_صدام کانال بچه‌های جبهه و جنگ @defae_moghadas ࿐✧•حماسه جنوب•✧࿐