🍃✨🍃✨🍃✨🍃✨🍃✨🍃
@Hemasehjonob1
💠 گلشن حسینی
🍃 از خاطرات طنز
حاج صادق آهنگران
🔻 برای انجام کاری به دزفول رفته بودم بعد از انجام کارم برای تفریح به همراه تعدادی از دوستان مداح به کنار رودخانه دزفول رفتیم. در بین این دوستان یکی از مداحان قدیمی دزفول به نام ملا عبدالرضا هم همراهمان بود که حالا به رحمت خدا رفته است.
🔻 ملا عبدالرضا فردی بسیار شوخ و بذله گو و در عین حال از مداحان پیشکسوت و با صفای دزفول بود. با دوستان کنار رودخانه نشسته بودیم و صحبت می کردیم که ملا عبدالرضا به من گفت: راستی حاج صادق یه چیزی درباره ت شنیدم. پرسیدم چی شنیدی؟ گفت چیز خوبی نشنیدم بگم؟ گفتم دوست دارم بدونم چی شنیدی بگو تا یادت نرفته.
🔻 گفت: شنیدم آقای حسینی که برنامه ی اخلاق در خانواده رو توی تلویزیون اجرا می کنه یه دختری داره به نام گلشن. گفتم خب مبارکش باشه.گفت: اون که هست. اما شنیدم که تو خاطرخواه دخترش شدی.
🔻 یک لحظه آمپر تعجبم چسبید و گفتم: والله من چیزی نمی دونم. این حرف رو الان دارم از تو می شنوم. اصلاً تو جریان چیزی که می گی نیستم. ادامه داد چطور خبر نداری؟ حالا که خبر نداری بشنو تا خبردار بشی از لحنش فهمیدم می خواهد شوخی کند.
🔻 خیالم راحت شد و با توجه گوش کردم ببینم چه می گوید. ملا عبدالرضا گفت: داستان از این قرار بوده که تو عاشق دختر آقای حسینی شدی اما چیزی به خانمت نگفتی.
🔻 وقتی خانمت فهمیده که تو. خاطرخواه شدی شری به پا شده و دعوا بالا گرفته خانمت کوتاه نیومده و بالاخره بزرگترهای خونواده یعنی پدر خانمت و پدر خودت و خود آقای حسینی جمع شدن و تصمیم گرفتن که برن خدمت امام و هر چیزی رو که امام گفتن گوش کنن و همون کار رو انجام بدن.
🔻 وقتی رفتین پیش امام و قضیه رو برای ایشون گفتین ایشون قاطعانه گفتن که آقای آهنگران باید گلشن رو بگیره و اونو به عنوان همسر دوم انتخاب کنه.
🔻 تو هم حسابی خوشحال شدی و وقتی از جماران به خونه می اومدی این رو می خوندی:
به سوی گلشن حسینی می روم
به فرمان امام خمینی می روم
🔻 در عجب بودم از استعداد این ملا عبدالرضا که چطور این داستان رو سر هم کرده و بدون دست زدن به اصل نوحه برای آن طنز درست کرده بود.
🔻 بعدها که آقای حسینی را دیدم به ایشان گفتم آقای حسینی راضی باش این دوستان یه هم چین جوکی درست کردن. ایشان هم خندید و گفت: واله من گلشن ندارم. اگه داشتم تقدیم می کردم.
کانال حماسه جنوب
@defae_moghadas
🍂
🍂
🔻 شهید نادر مهدوی
و داستان انهدام بزرگترین اسکورت دریایی تاریخ
در سال ۶۶ و پایانی جنگ، خلیج فارس برای ایران بسیار ناامن شده بود؛ عراق خیلی راحت کشتی ها و سکوهای نفتی ایران را می زد.
.
کویت بخشی از سرزمین، و عربستان، آسمانش را در اختیار صدّام قرار داده بودند.
فرماندهان عالی رتبه سپاه، جریان عبور آزاد و متکبّرانه ناوهای جنگی آمریکا و نیز سایر کشتی ها و شناورهای تحت حمایت این کشور را به عرض امام (ره) رسانده بودند.
حضرت امام (رض) فرموده بود: «اگر من بودم، می زدم.»
.
همین حرف امام، برای سردار شهید مهدوی و جانشینش سردار شهید بیژن گرد و نیز همرزمان آنها کافی بود تا خود را برای انجام یک عملیات مقابله به مثل و اثبات این موضوع که با همّت و رشادت دلیرمردان ایران اسلامی، خلیج فارس، چندان هم برای آمریکایی ها و نوکرانشان امن نیست، آماده سازند.
.
اولین کاروان از نفتکش های کویتی آن هم با پرچم آمریکا و اسکورت کامل نظامی توسّط ناوگان جنگی این کشور در تیرماه سال ۱۳۶۶ به راه افتادند.
در این بین، دولت آمریکا عملیات سنگینی را در ابعاد روانی، تبلیغی، سیاسی، نظامی و اطّلاعاتی جهت انجام موفّقیت آمیز این اقدام انجام داده بود. در این کاروان، نفتکش کویتی «اَلرَّخاء» با نام مبدّل «بریجتون» حضور داشت که در بین یک ستون نظامی، به طور کامل، اسکورت می شد.
.
این نفتکش، در فاصله ۱۳ مایلی غرب جزیره فارسی، در اثر برخورد با مین های کار گذاشته شده توسّط سردار شهید مهدوی و یارانش، منفجر شد به طوریکه حفره ای به بزرگی ۴۳ متر مربّع در بدنه آن ایجاد گردید و در درگیری با نیروهای دریایی آمریکا پیروز شدند
در پی این حماسه مرحوم حاج سید احمد خمینی به شهید مهدوی می گوید که دل امام را شاد کردید
شهید نادر مهدوی جوانی برومند از بوشهر بود که به همراه گروه هفت نفره خود کابوسی در خلیج فارس برای آمریکایی ها بود و نهایت بد از درگيري مجدد در خلیج فارس او به همراه اندک یارانش توسط آمریکایی ها به شهادت رسیدند.
🔴 سلام و عرض ارادت
سال گذشته بود که یکی از همرزمان ما بخاطر مشکل ریوی و عوارض شیمیایی در بیمارستان بقایی اهواز بستری شد.
دو سه روزی از بستری او نگذشته بود که تماس گرفت و خبر داد که "چه نشستی که یک سوژه ناب برات پیدا کردم".
از هم اتاقی خود می گفت. کسی که جزو تیم هفت نفره شهید مهدوی در برخورد با نفتکش کویتی و آمریکایی هایی که اسکرتش می کردند بوده.
وقت را غنیمت شمردم و ضبط به دست سراغش رفتم و شروع به پرسش و پاسخ کردم. پرسش نیاز نداشت و خود داستان آن روزها را تعریف می کرد و از شهید مهدوی و ارادتش نسبت به او می گفت.
از اسارت یک ماهه شان در ناو آمریکایی و شکنجه‌هایی که متحمل می شدند. از وان پر از وایتکس و خوابیدن در آن، از لگد پرانی ها و میخ کوبیدن در دست وپایشان و زندانی کردن در یک دستشویی و خوردن یک قرص کوچک بجای آب و غذا و....
جالب اینکه هر جایی از بدن را که شکنجه شده بود مستند می کرد و نشان میداد. یک فرو رفتگی در پهلو، یک جای میخ در پا و سرفه هایی که بدلیل ضایعه بزرگ ریوی او را از نفس انداخته بود.
نامش علی لویمی بود و هر چند چیزی بروز نمیداد ولی از اوضاع بد مالی و پایین بودن درصد جانبازی و عدم حقوق کافی بازنشستگی رنج می برد و خدا را شاکر بود...
روز اول هفته دفاع مقدس بود و رژه پرشکوه یگان ها و به نمایش گذاشتن سرمایه های دفاع مقدس، سرمایه هایی چون علی آقای لویمی و منجزي و....
او هم در رژه شرکت کرده بود تا با همه مشکلات شخصی باز هم بگوید با انقلاب و رهبری هستم و هرگز از راهی که تا سر حد جان برایش تلاش کرده ام، پشیمان نیستم و باز هم ایستاده ام.
وقتی لیست شهدا را نگاهی کردم، نامش بخاطرم نیامد و از آن گذشتم، ولی یادآوری همرزممان و دیدن عکس او، آتش از نهادم بلند کرد و به یاد روز مصاحبه افتادم.
او به ما یاد داده بود که راه هیچ‌کدام ما به پایان نرسیده، و اینکه برای حفظ انقلاب تمام قد ایستاده ایم، هر چند که عوامل روی کار آمده ما را فراموش کنند و همه تصور کنند که ما از کیسه انقلاب متنعمیم
ولی آخر کار ما این است و بس 👇