🍂 🔻 عهدى با شهدا کاروانی از خواهران دانشجوی زاهدان وارد مناطق عملیاتی خوزستان شده بود. من مأمور شدم تا آنها را در چند نقطه، به عنوان راوی همراهی کنم. ابتدا به دشت عباس رفتیم، بعد در تنگه ‌ی چزابه توقف کردیم. کاروان حال و هوای عجیبی داشت. وقتی از حماسه ‌ها و مظلومیت‌ های شهدای چزابه برایشان تعریف می‌ کردم، صدای گریه و زاریشان طوری بود که انگار با چشم خود شهادت عزیزانشان را می‌ بینند. صحبت هایم که تمام شد، گوشه‌ ای رفتم. حال و هوای آنها روی من هم تأثیر گذاشت. احساس می‌ کردم من هم تازه به این سرزمین پا گذاشته ‌ام، برایم تاز‌گی داشت. در فکر بودم که یکی از خواهران دانشجو آمد و در حالی که سعی می‌ کرد متوجه اشک هایش نشوم گفت: «حاج آقا من اشتباه کردم پایم را اینجا گذاشتم.» گفتم: «چطور؟ اتوبوس را اشتباه سوار شدید؟» با صدای لرزانش حرفم را برید و گفت: «آخر من ارمنی مذهب هستم.» تازه منظورش را فهمیدم. خندیدم، گفتم: «دخترم اشتباه می‌ کنی. شهدا متعلق به همه هستند. این سرزمین هم برای تمام انسان‌ های آزاده جا دارد.» دختر کمی مکث کرد و گفت: «من با راه و رسم شهدا خیلی فاصله دارم. دوست دارم شیعه شوم، اما می‌ ترسم که خانواده من را بیرون کنند. برای همین من با شهدای چزابه عهد بستم که در دل به ولایت امیرمؤمنان (ع) ایمان بیاورم و اعمال شیعیان را مخفیانه انجام دهم. از آنها خواستم در این راه کمکم کنند.» نمی‌ دانم حرف‌ هایش را تمام کرد یا نه، گفتم: «دخترم توکلتان را از خداوند قطع نکنید. ان شاء‌الله شهدا نیز کمکتان خواهند کرد. سعی کنید همیشه به یاد شهدا باشید.» مدتی گذشت.... یک روز در اتاق خود مشغول کار بودم که نامه ‌ای را برایم آوردند. وقتی آن را باز کردم، دیدم از همان دختر خانم بلوچستانی است. نوشته بود: «حاج آقا! به برکت شهدا، رفتار من باعث شد تا خانواده ‌ام نیز شیعه شوند.» راوی: محمدامین پوررکنی @defae_moghadas 🍂

چقدر فاصله داریم ... از اینجایی که ما هستیم ... تا آنجایی که شما رسیدید ...!!! شبتون‌ شهدایی👋🌺 @defae_moghadas

🔴 سلام مدتی تو فکر بودم حال و هوای کانال رو عوض کنم و در کنار ادبیات سنگین نگارشی و رسمی، یک کمی راحت تر مطلب بزنیم و برای مدتی هم اینطوری پیش بریم تا اینکه امروز به دوست دست بقلم رو پیدا کردم که مدتی فضای مجازی رو طلاق داده بود و الان دوباره پشیمون شده برگشته و چیزای جدیدی می نویسه. علیرضا کوهگرد رو می گم، از برو و بچه های با حال جنگه که بعد از اون سابقه جنگی، حالا داستان نویسی رو انتخاب کرده و پر تلاش داره کار می کنه که ان شاءالله از ایشون مطالب بیشتری خواهیم زد. فعلاً این خاطره شو 👇 که مربوط به دو سال پیشه داشته باشید تا بعد که حسابی بتکونیمش و خاطرات بلندتری ازش بگیریم.

🍂 🔻 یادش بخیر. ..... روز اول جنگ بود. اهواز در تب و تاب عجیبی فرو رفته بود. همه دنبال کارهای خود بودند و به نوعی آماده تخلیه شهر و صدای رادیو اهواز هم فقط قرآن پخش می کرد. هیچ پیام خاصی یا اطلاعاتی به مردم داده نمی شد. سرکوچه نشسته بودم. نگاهی به انتهای کوچه انداختم. سعید با همان وقار خود آرام آرام به طرف من می آمد. کنارم نشست و گفت : - علی چکار کنیم؟! - چی چکار کنیم. باید بریم خرمشهر - کی؟ - الان میریم مچد و ثبت نام می کنیم - بلن شو یاعلی توی دلم حس و حال عجیبی داشتم. ولی چون با رفیق ام بودم، همین برایم آرامش و راحتی بود. چون تا به امروز از کودکی تا الان که شانزده هفده ساله هستیم با هم بودیم و با هم ثبت نام کردیم. وقتی به ما گفتند صبح ساعت 5 بیایید سپاه اهواز آن شب از ترس اینکه خوابمان برود و جابمانیم توی خیابان و پشت یک وانت مزدایی که کنار کوچه توی خیابان زند پارک بود خوابیدیم. صبح با صدای سگانی که دور ما را احاطه کرده بودند بیدار شدیم. به طرف سپاه براه افتادیم. بیاد شهید سعید پاپی ترابی علیرضا کوهگرد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 خاطرات طنزجبهه ایام رجب المرجب بود و هر روز دعای «یا من ارجوه لکل خیر» را می خواندیم. حاج آقا قبل از مراسم برای آن دسته از دوستان که مثل ما توجیه نبودند، توضیح می داد که وقتی به عبارت "یا ذوالجلال و الاکرام "رسیدید، که در ادامه آن جمله "حرّم شیبتی علی النار " می آید، با دست چپ محاسن خود را بگیرید و انگشت سبابه دست دیگر را به چپ و راست تکان دهید. هنوز حرف حاجی تمام نشده ، یک بچه های بسیجی از انتهای مجلس برخاست و گفت: اگر کسی محاسن نداشت ،چه کار کند؟ برادر روحانی هم که اصولا در جواب نمی ماند گفت: محاسن بغل دستی اش را بگیرد . چاره ای نیست، فعلا دوتایی استفاده کنند تا بعد!😆😆😆😆 @defae_moghadas 🍂