🔴 با سلام و آرزوی قبولی طاعات با عرض پوزش، امشب خاطرات مهدی طحانیان ارسال نخواهد شد .

 ✨✨✨ در طریق عشقبازی،  امن و آسایش بلاست ریش باد آن دل  که با یاد تو خواهد مَرهمی...  #حافظ  @defae_moghadas 🍂

🍂 💢 پل بعثت شاهکار مهندسی جنگ ۴ 🤔 مشخصات رودخانه پل بعثت بر روی رودخانه اروند احداث شده است. لازم بود برای شروع و پایان این عمل مطمئن باشیم و بتوانیم بر روی رودخانه ای که دارای ویژگی های جزر و مد بلندی با اختلاف 3/5متر است،این امر را محقق سازیم . برخی از کارهای طراحی مهندسی توسط مهندسین ستاد کربلا انجام شده بود ،ولی مشکل بستر رودخانه و مساله ایمنی طرح وجود داشت . در ابتدای شروع کار متوجه شدیم که پیشروی آب از قسمت ساحل است ، که این موضوع ابهامات فراوانی در برابر مان قرار داد. مردد بودیم که شمع کوبی کنیم و پشت شمع کوبی ها لوله ها را بیندازیم یا... همچنین مطمئن نبودیم که بتوانیم با شیوه ای توجه دشمن را منحرف کنیم که مزاحم کار ما نشود و البته مشکلات دیگری از نظر فنی پیش رو بود که پاسخ روشنی برایرآن ها نداشتیم . مشورت هایی با مسئولین ستاد کربلا انجام شد و قرار شد که روی سیستم شناوری کار کنیم .به جای این که لوله ها را به صورت خام در پشت شمع ها قرار دهیم ،لوله ها را شناور کنیم وبعد آن ها را غرق نماییم.اصل شناوری یک مساله بود که یک لوله به قطر 1/5متر و با وزن حدود 7 تن چگونه می توان آن را بر روی آب شناور نگه داشت در حالی که طوری سروته آن را ببندیم که به آسانی هم بار شود. @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان 0⃣8⃣ خاطرات جبهه محمد ابراهیم تا ساعت نه که قرارمون بود، باید منتظر می شدم .... به آقا جواد گفتم برنامه چیه؟ بعد از تلفن کجا می ریم؟ گفت یه راس می ریم گلزار شهدا . با این گندی که تو زدی شاید مجبور بشم بچه ها رو ببرم نهار کبابی .... ای بهزاد .....ای بهزاد .... ببین چی کار کردی تو ... خندیدم و گفتم ، یعنی بعد از این هم گشنگی و خوردن کتلت پلاستیکی و ساچمه پلو، یه کبابی بده به این جماعت دور از وطن آقا جواد جان ن ن . خدایی ببین دنده منده‌ها از گرسنگی زده بیرون . می خواهی ببینی .... آقا جواد گفت لا اله الا الله ..... خیلی خوب بابا .... بچه ها دونه دونه می آمدند سرِ قرار . تا من رو می دیدند برایم خط و نشان می کشیدند . از آقا جواد خجالت می کشیدند و گرنه تو همون خیابون دخلم رو می آوردند . بعضی از بچه ها از دو طرف شاکی بودند . اون از صبحانه ، اون هم از مخابرات ! موقع حرف زدن تعدادی از بچه ها ارتباط قطع شده بود . تو دلم گفتم خوب شد من به خونه تلفن نزدم ..... وقتی که همه برگشتند ، آقا جواد گفت ، خب ، تلفن زدید؟ دلتون آرام شد؟ بعضی از بچه ها گفتند نه بابا. درست موقعی که داشتیم حرف می زدیم ارتباط قطع شد. حالمون بدتر گرفته شده. آقا جواد گفت این دیگه دست ما نیست. امکانات کمه. اما همین که صدای خانواده‌تون رو شنیدید خودش خیلی خوبه. لااقل مادرتون از سلامتی‌تون مطمنئن شدند. خوب یه صلوات بفرستید . اما یواش . اینجا خیابونه .... با صلوات بچه ها حواس ها جمع شد. آقا جواد گفت الانه می ریم گلزار شهدا و یه زیارتی می کنیم. بعد هم نهار می ریم یه نان و کباب می خوریم. تلافی صبحانه در بیاد. منتها نصف پول نهار گردن بهزاد .... همگی با فرستادن صلواتِ بلند اعلام رضایت کردند ..... سوار وانت ها شدیم . من از ترس گیر دادنِ بچه ها ایستادم به سمت اتاق وانت . باد درست می خورد توی صورتم . سعی می کردم به متلک گویی بچه ها بی توجه باشم. وقتی رسیدیم با گلزار شهدا تا چشم کار می کرد قبر شهید بود و پرچم هایی که باد آنها را تکان می داد. قبرستان همیشه دلگیره اما قطعه شهدا ، یه طور دیگه است. آقا جواد این دفعه خودش شروع کرد زیارت وارث را خواند. توی زیارت وارث سلام به شهدا ی کربلا هم داده می شه. چه وجه اشتراکی ..... السلام علیک یا انصار ابی عبد الله ..... خیلی از شهدایی که به زیارتشان رفته بودیم، توی بمباران هوایی شهید شده بودند. بچه های شیر خوره، زن ، پیر مرد .... یه تعدای هم شهید عملیات ها بودند . حسرتشان را می خوردم. تو دلم می گفتم یعنی می شه یه روزی من هم شهید بشم! بعد از زیارت وارث آقا جواد از مظلومیت بچه های خرمشهر گفت. از خیانت بنی صدر که نگذاشته بود بچه های گردان نه سپاه به کمک بچه های خرمشهر بروند ... آقا جواد از ویرانی های خرمشهر گفت . همونجا بود که گفت ما قراره بریم توی خرمشهر سمت اسکله و جزیره مینو ، پدافند کنیم. دل تو دل بچه ها نبود . دلمون می خواست تا برگشتیم ما را ببرند خط مقدم . تا نزدیک ظهر گلزار شهدا بودیم . آقا جواد اعلام کرد یه راست می ریم اولین مسجدی که توی راه هست نماز ظهر و عصر را می خوانیم و بعد هم نهار . سوار شدیم و بعد از چند دقیقه رسیدیم مسجد . نماز را خواندیم . حالا پیش به سوی نهار . کباب با ریحون و سماق .... آدمی زاد حتی در بدترین شرایط هم از شکم غافل نمی شه . جایتان خالی. با خنده و سر خوشی گفتیم و خندیدیم و شکم چرانی کردیم . اما نمی دانستیم که تا چند وقت دیگه قراره چه اتفاقی برای یکی از بچه ها بیوفته.. ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 سید جواد هاشمی، سرپرست گروه

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 0⃣4⃣ خاطرات مهدی طحانیان از حال و هوای اردوگاه و رادیو فارسی عراق که مدام می گفت: «ایران جنگ طلب است» و همچنین رفتار بدی که سربازان عراقی با ما داشتند، می‌فهمیدیم ایران عملیات کرده است. یک شب که ساعت ها از آمار گرفتن شب گذشته بود و عراقی ها فقط در صورت احتمال مرگ کسی شاید در را باز می کردند، ناگهان دیدیم سرگرد محمودی به همراه تعداد زیادی سرباز وارد قاطع ما، بسیجی ها شد و از هر آسایشگاه تعدادی را انتخاب کرد و دستور داد به طرف دستشویی ها ببرند. نوبت به آسایشگاه ما رسید. سرگرد طبق معمول با آن دبدبه و کبکبه اش وارد آسایشگاه شد و فرمان داد: «یالا اصفهانی ها دست هایشان بالا!» تعدادی از بچه ها دست هایشان را بالا بردند از جمله من. این طور موقع‌ها سرگرد به دنبال آدم هایی می گشت که قد بلند و هیکل ورزیده داشته باشند، آنها را انتخاب می کرد. همه شان را برد بیرون و در را بستند. سریع پریدم پشت پنجره، دیدم آنها را هم می برند به طرف دستشویی ها. هنوز نیم ساعتی نگذشته بود که آنها را آوردند بیرون. همه شان را می دیدم. سرگرد با پنجه بوکس و ژست بوکسورها هنگام مشت زنی، افتاده بود به جان این بچه ها و مست و بی رحمانه ضربه هایش را حواله سر و صورت آنها می کرد. چیزهایی به زبان می راند که نمی شنیدم. وقتی بچه ها از جلوی پنجره رد می شدند که بروند داخل آسایشگاه هایشان، چهره بعضی شان به خاطر ضربه های سرگرد کبود شده بود. طوری که برایم قابل تشخیص نبودند، در حالی که همه شان از دوستانم بودند. بچه های آسایشگاه ما که آمدند به همین وضع بودند. از آنها پرسیدم: «چه شد؟» جواب دادند: «هیچی بابا خیلی دلش از اصفهانی ها پر بود، هی می‌گفت همه مشکلات ما از شما اصفهانی هاست! ما که با ایران نمی جنگیم، با اصفهان می جنگیم! هر عملیاتی می شود همه اش اصفهان اصفهان، و بعد هم گیر داد به اینکه چرا شما اصفهانی ها این شعر را ساختید: عرب در بیابان ملخ می خورد سگ اصفهان آب یخ می خورد و حالا نزن و کی بزن!» 👇👇👇

🍂 با انجام عملیات رمضان اردوگاه عنبر شلوغ شد. اسرای کم سن را معمولا در اردوگاه عنبر نگه می داشتند و سن بالاها و مجروحان را منتقل می کردند به اردوگاه رمادی. اردوگاه رمادی نزدیک اردوگاه عنبر بود. از محوطه اردوگاه خودمان از لابه لای سیم خاردارها، اردوگاه رمادی را می‌دیدیم. آسایشگاه ها و قاطع‌ها قابل تشخیص بود. حتی اگر دقت می کردی آمد و رفت اسیران ایرانی و نگهبانها هم قابل تشخیص بود. بعد از عملیات رمضان در تیرماه ۶۱ و محرم، عملیات والفجر مقدماتی انجام شد. یک روز چند اتوبوس آمد و تعداد زیادی اسیر را آورد. تقریبا همه این اسرا مجروح و داغان بودند. بعضی جراحت های عمیقی داشتند که باید ماه ها در بیمارستان مداوا و درمان می شدند. بیمارستان ما فقط یک آسایشگاه معمولی بود که به این کار اختصاص یافته بود و هیچ چیز دیگری که گواهی دهد آنجا یک بیمارستان است، وجود نداشت. دکترهای خودمان چند بخیه به دست و پا و شکم مجروحها می زدند و مرخص! پای بیشتر بچه ها شکسته بود. عراقی ها این شکستگی ها را گچ می گرفتند. بچه ها هم امیدوار بودند بعد از باز کردن گچ بتوانند راه بروند. ما که تجربه درمان عراقی ها را داشتیم و نوع درمان آنها دستمان آمده بود، می دانستیم عمدا دست و پا را کج جا می اندازند و گچ می کنند تا همه بچه ها ناقص بمانند. عراقی ها صراحتا می گفتند، مرده ما برای آنها بهتر و کم دردسرتر است! با سرازیر شدن آن همه مجروح به آسایشگاه ها، رفتارهایی از بچه ها می دیدم که شاید برادر در حق برادرش انجام ندهد. آنهایی که سالم بودند، مثل مادر به تیمار مریض ها می پرداختند. کسانی بودند که دستشان شکسته بود یا جفت دست ها یا پاهایشان قطع شده بود و نمی توانستند کارهای شخصی شان را انجام بدهند. بچه ها داوطلب می شدند آنها را حمام می کنند، لباس هایشان را بشویند، دستشویی ببرندشان، غذا دهانشان بگذارند. با وجود حجم کم غذا، خودشان سهم کمتری می خوردند و سعی می کردند غذای بیشتری به مجروحان بدهند تا زخم هایشان زودتر بهبود پیدا کند. روزها و هفته ها، سالها و تا نهایت اسارت این مراقبت ها ادامه داشت بدون اینکه کسی خم به ابرو بیاورد. کاری می کردند که فرد مجروح، درد اسارت و بی کسی را از یاد ببرد. ادامه در قسمت بعد @defae_moghadas 🍂