🍂 🔻 #در_قلمرو_خوبان 2⃣9⃣ خاطرات جبهه محمد ابراهیم از شاویسی خواستیم تا خاطرات خرمشهر خود را تعریف کند. با اینکه خیلی خسته بود اما قبول کرد و گفت بچه ها، اولش که عراقی ها شهر رو با توپ و خمپاره می کوبیدند ، کسی باورش نمی شد که اصلا جنگ شده. خیلی ها می گفتند بابا دو سه روزه ایران دمار عراقی ها رو درمیاره. اما واقعیت چیز دیگه ای بود. هر روز محاصره تنگ تر می شد . بیشتر زن و بچه های تو هفته اول و دوم کوچ کردن و از شهر رفتند. بدبختی، روستایی ها بودند که هیچ رقم حاضر نمی شدند بیان بیرون و جونشون رو نجات بدن . اول با نصیحت و خوشرویی می گفتیم بیایید برید یه شهر دیگه. اما بعدا مجبور شدیم با دعوا و تهدید از شهر بیرونشون کنیم . نیرو کم بود. غذا کم بود دارو محدود بود. مهمات نداشتیم. هر روز هم شهید و مجروح می دادیم . شاویسی خیلی با غصه حرف می زد . اما یه جا لحنش عوض شد ...با غرور گفت ، بچه ها تو خرمشهر قبل از انقلاب یه نفر بود که خیلی خوش قد و بالا بود. کشتی گیر بود و جیگر دار . اسمش ایاد بود ایاد هندی زاده ... برا خودش بی کله ای بود . وقتی خرمشهر افتاد دست عراقی ها ، ایاد شبها گم و گور می شد. تنهایی می زد بیرون و دم دمای صبح سر کله اش پیدا می شد. اما با یه گونی. حالا بگو تو گونی چی بود ! چند تا سرِ عراقی .... کارش شده بود نفله کردن عراقی ها. چشمان بچه ها از تعجب گرد شده بود. آب دهانمان توی گلو گیر کرد بود . یعنی واقعا می شه ..... نه می شد باور کنیم نه شاویسی اهل چاخان بود . خلاصه اون شب ماجرای ایاد هندی زاده با اون شکل و شمایل و پخ پخ کردن عراقی ها غم های ما رو تبدیل به غرور کرد. خدا وکیلی هم بعد از گذشت سی هشت نه سال ماجرای پهلوان خرمشهری برایم معماست. ایاد هندی زاده .... دلم می خواست شاویسی تا صبح از خاطراتش می گفت ، اما یکی آمد دنبالش و اون هم گفت باقی خاطرات باشه یه وقت دیگه . خدا حافظی کرد و رفت . بچه ها هر کدام رفتند بخوابند . هر کسی باید سر وقتِ خودش دم در نگهبانی می داد . من هم پست آخر بودم . خیلی زود خوابم برد . قبل از اینکه بیام جبهه خیلی که زود بلند می شدم برای نماز صبح نیم ساعت بعد از اذان بود . اما حال و هوای جبهه و معنویتی که توی پادگان آموزشی و بزرگتر های ما که خیلی قبل از اذان صبح بیدار می شدند و نماز شب می خواندند ، به من هم اثر کرده بود. گاهی خود بخود قبل از اذان صبح بیدار می شدم . دیدن آسمان پر ستاره حال آدم رو خوش می کرد . خواب و خوراکم ، لباسهای خاکی ام ، سر وقت نماز خواندن و دعا و زیارت عاشورا خواندن ، از من یه آدم دیگه ای ساخته بود . همون چیزی که قبل از آمدن آرزوی آن را داشتم . شهر کجا ....جبهه کجا ! دعای توی سنگر خواندن کجا .... سه روز توی مقر بودیم و استراحت می کردیم . البته نگهبانی سر جای خودش بود . روز چهارم نوبت تیم ما بود که بریم سمت جزیره مینو .... خطی که آرام و قرار نداشت ... ادامه دارد @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 #معجزه_انقلاب 2⃣5⃣ خاطرات مهدی طحانیان جلسه تمام شد و دستور دادند به سمت آسایشگاه برگردیم. سرگرد پشت سرم می آمد و یکریز تهدید می کرد: «هان مهدی! امروز دیگه مطمئن شدم تو آدم بشو نیستی، تو دیگه منو خسته کردی، بهت قول می دهم تو را ناقص کنم، تو را فلج می کنم، از مردن بدتر. کاری باهات می کنم که بلبلی کردن یادت برود. در آن چند ماه سرگرد را شناخته بودم. می دانستم دلش عقده کرده و حتما کارم را یک جوری تلافی خواهد کرد و رفتار مرا بی جواب نخواهد گذاشت. به همین دلیل آن شب نمازم را خواندم، دعاهایی را که دوست داشتم خواندم و منتظر شدم بیایند. ساعت نزدیک دوازده شد. بچه ها گفتند: «تا حالا اگر می خواستند بیایند، آمده بودند.» بچه ها یکی یکی خوابیدند. کتونی هایم را پوشیدم و بندهایش را محکم دور مچ پاهایم بستم و رفتم کنار در، روی موزاییکها دراز کشیدم. هر لحظه منتظر بودم بیایند. ساعت نزدیک دو و نیم شب، درست وقتی داشتم پیش بینی می کردم که دیگر نخواهند آمد، یکدفعه عراقی ها ریختند داخل محوطه. دست همه کابل و چوب بود. آمدند پشت پنجره ها و شروع کردند به میله ها کوبیدن و هوار کشیدن. داد می زدند: «یالا بلند شوید!» درها را باز کردند. بچه ها پابرهنه و خواب آلود بودند. سربازها جلوی در ایستاده بودند و همه را می دواندند به طرف حمامها. طبق معمول محل تخلیه فاضلاب را بسته بودند. دوش های آب سرد باز بود و کف حمام و دستشویی ها آب جمع شده بود. ما را فرستادند زیر دوش آب و بعد با پشت پا می زدند به ما تا بیفتیم روی زمین پر از آب. آن وقت شروع می کردند کابل زدن. چنان وحشیانه می زدند انگار ما که کتک می خوریم آدم نیستیما برایشان مهم نبود آن ضربه های کابل که به چشم، به گوش یا به نخاعمان می خورد، ممکن است چه بلایی سرمان بیاورد. 👇👇

🍂 سربازها فریاد می کشیدند و کابل میزدند که یک دفعه سرگرد محمودی وارد حمام شد و داد کشید: «یالا شعار بدهید» و خودش شروع کرد: «توپ، تانک، مسلسل.. مصرع بعدی را هم خودش ساخته بود که خیلی رکیک بود و به حالت جنون آمیزی فریاد میزد: مگر کر هستید؟ یالا این شعار را تکرار کنید.» همگی کتک می خوردیم. یک ربعی به این وضع گذشت که دیدم سرگرد رفت بیرون، به طرف حمام های انفرادی که بین دو قاطع، از بلوک ساخته شده بود. چند دقیقه بعد چهار سرباز که خوب می شناختمشان به اسم های یاسین، توفيق، فرشته عذاب (عبدالرحمن) و خمیس آمدند و دست و پای مرا گرفتند و بین زمین و آسمان بردنم به طرف حمام های انفرادی همین طور که مرا بلند کرده بودند و می بردند، یاسین و فرشته عذاب به بدنم سونده میزدند. هر چه سعی می کردم خودم را از دستشان خلاص کنم، فایده ای نداشت. سرگرد در راهروی حمام ها ایستاده بود و چهار سرباز مرا جلوی او ول کردند روی زمین. سرگرد آمد جلو و از زمین بلندم کرد و چسباند به دیوار. به چشم هایم خیره شد. از نگاهش معلوم بود که شوخی ندارد. بلکه می خواهد عقده های دلش را باز کند. با کف دست به پیشانی ام زد و مرا محکم کوبید به دیوار. گفت: «چقدر بهت گفتم آدم بشو مهدی. دست از این کارهایت بردار؟ فایده نداشت، تو بدتر کردی. من همه را آدم کردم، سر جایشان نشاندم، الا تو یک الف بچه را. ولی دیگر تمام شد مهدی. حالا دیگر برای عذرخواهی و پشیمانی دیر شده، فرصت ها را از دست دادی. امشب تو را فلج می کنم....) او پشت هم حرف می زد. دهنش بوی الکل می داد. از حالتها و رفتارهایش معلوم بود مشروب خورده است. سربازان و درجه دارهای دیگر حق نداشتند در اردوگاه مشروب بخورند. آن شب مطمئن بودم کارم تمام است. اشهدم را خواندم. احساس کردم سرگرد انتظار دارد گریه کنم، التماس کنم، به پایش بیفتم و طلب بخشش کنم. اما از روز اولی که این جنگ را با او شروع کرده بودم، چنین روزی را میدیدم. بنابراین، ناخواسته و نادانسته وارد این جنگ نشده بودم که حالا بخواهم تسلیم شوم. اگر غیر از این می کردم باید ذلیل و خوار و یا خائن می‌شدم. به همین دلیل سعی کردم محکم و قوی باشم و خودم را به خدا بسپارم. در آن لحظات می دانستم از دست آن مست دیوانه رهایی نخواهم داشت، مگر اینکه نظر حق متوجهم شود. ادامه در قسمت بعد.. @defae_moghadas 🍂