🔻فروچاله مدیریتی! ✍️ سپهر خلجی، رئیس شورای اطلاع رسانی دولت شهید رئیسی 🔹️ یکسال قبل را بخاطر بیاوریم. تا قبل از شهادت آیت الله رئیسی اولویتهای کشور چه بود و ما در کدام نقطه قرار داشتیم؟ 🔹️اولویتهای اساسی کشور؛ ساخت مسکن، کاهش نقدینگی، کنترل بازار با رعایت توان و حقوق مصرف‌کننده، کنترل تورم، راه‌اندازی روزانه پروژه‌های عمرانی، توجه ویژه به عرصه‌های فناورانه مانند فضایی و هوش مصنوعی، قطع ارتباط اقتصاد از موضوع مذاکره، عمق دادن به ارتباط دولت با مردم، مقابله با یکجانبه‌گرایی با تمرکز بر پیمانهای موثر بین‌المللی و ارتباطات راهبردی در منطقه، عزت‌آفرینی در مجامع دیپلماتیک و... 🔹️پس از افتادن کشور در «فروچاله مدیریتی»، امروز در کدام نقطه هستیم؟ 🔹️رشد پرسرعت نقدینگی، از دست رفتن کنترل تورم، فشار معیشتی به مردم، تعطیلی کشور، تنزل سرعت پروژه‌های عمرانی، بلاتکلیفی مسکن، طولانی‌تر شدن صف دریافت وام، گره زدن مجدد اقتصاد کشور به مذاکره، آویزان کردن کشور به اخم‌ و لبخند چند کشور غربی، آسیب‌دیدگی امنیت کشور، تحقیر ملی در مجامع دیپلماتیک، پمپاژ ناامیدی، به هم ریختن اولویتهای کشور، تقویت عامدانه بی‌عفتی و اباحه‌گری در فرهنگ و... اینکه فقط در عرض یکسال همه شاخصهای اقتصادی دچار افت و تنزل شده، در عرصه دیپلماسی با شکست و تحقیر پی‌درپی مواجه شده‌ایم و به‌لحاظ فرهنگی در حال تجربه جلوه‌های بی‌سابقه‌ای از بی‌حیایی هستیم آیا طبیعی است؟ 🔹️یقینا غیر طبیعی است. کشور در فروچاله مدیریتی افتاده است. @didebane_enghelab

بعد از ۲۲ سال مذاکره خسارت‌بار هنوز وقت خروج از NPT نرسیده است؟! 🔹سرانجام پس از دو دهه مذاکره‌های پرهزینه و بی‌ثمر، غرب و متحدانش پرده آخر سناریوی ضدایرانی خود را اجرا کردند. قطعنامه موسوم به «تداوم لغو تحریم‌ها» در شورای امنیت، با وتوی 3 کشور آمریکا، انگلیس، فرانسه و رای منفی 6 عضو غیر دائم شورای امنیت به بن‌بست خورد و به این ترتیب نه‌تنها برجام، بلکه قطعنامه ۲۲۳۱ نیز رسماً به تاریخ پیوست. به بیان دقیق‌تر، مرگ برجام و پایان کارساز نبودن قطعنامه ۲۲۳۱، سند شکست یک تجربه تلخ و پرهزینه به نام «اعتماد به غرب» را در برابر ملت ایران مهر و امضا کرد. 🔹از سال ۱۳۸۲ تاکنون، طی ۲۲ سال، مذاکره‌کنندگان مختلف ایرانی بارها و بارها با هدف رفع تحریم‌ها پای میز گفت‌وگو نشستند. ثمره این روند چیزی جز تحمیل محدودیت‌های هسته‌ای، از کار انداختن بخش مهمی از توان غنی‌سازی، توقف دستاوردهای فناورانه و در نهایت بازگشت دوباره همان تحریم‌ها نبود. دیروز با وتوی قطعنامه «تمدید لغو تحریم‌ها»، رسماً اعتراف شد که برجام نه برای لغو تحریم بلکه برای بستن دست ایران در حوزه هسته‌ای طراحی شده بود. 🔹در این میان تبلیغات رسانه‌ای غرب می‌کوشد از اصطلاح «ماشه» و بازگشت تحریم‌های شورای امنیت، ابزاری برای فشار روانی علیه ایران بسازد. اما واقعیت این است که تحریم‌های شورای امنیت در مقایسه با تحریم‌های ثانویه آمریکا چیزی جز یک پوسته توخالی نیست. 🔹امروز دیگر حتی خوش‌بین‌ترین جریان‌های داخلی هم نمی‌توانند مرگ برجام را انکار کنند. دشمن ماشه را کشید، اما در تفنگی که گلوله‌ای در خشاب ندارد. آنچه اکنون بیش از هر زمان ضروری است، تصمیمی شجاعانه و تاریخی است: خروج ایران از NPT و حرکت به سوی تقویت کامل بازدارندگی ملی. این تنها پاسخی است که می‌تواند محاسبات دشمن را بر هم بزند و هزینه هرگونه تهدید علیه ایران را برای همیشه غیرقابل تحمل کند. 🔹با این حال، آنچه خطرناک‌تر از مرگ برجام است، تلاش بوقچی‌های داخلی دشمن است که می‌خواهند بار دیگر مردم و سیاست کشور را گرفتار سراب «مذاکره» و «تعامل یک‌طرفه» سازند. اینجا باید هوشیار بود: خشاب اسنپ‌بک مدت‌هاست خالی شده، مبادا این جماعت بخواهند آن را پر کنند. سازوکار اسنپ‌بک در عمل چیزی را تغییر نمی‌دهد. چرا که تحریم‌های فعلی آمریکا به‌مراتب شدیدتر از قطعنامه‌های شورای امنیت است. به عبارت دیگر، خشاب دشمن پیش‌تر شلیک شده و چیزی باقی نمانده است. 🔹بنابراین باید این حقیقت را پذیرفت: اسنپ‌بک چیزی جز دفن رسمی برجام کاغذی نیست. برجامی که ده سال جز زیان و خسارت چیزی برای ملت ایران نداشت، اکنون حتی در سطح یک سند روی کاغذ هم از میان می‌رود. از این پس، دیگر نه از «فتح‌الفتوح» خبری خواهد بود و نه از «آفتاب تابان». تنها چیزی که باقی مانده، تجربه‌ای گران‌سنگ است که نشان می‌دهد راه پیشرفت کشور نه از مسیر اعتماد به غرب، بلکه از مسیر مقاومت فعال، اقتصاد درون‌زا و دیپلماسی متوازن با شرق و همسایگان می‌گذرد. @didebane_enghelab

تا وقتی قالیباف رئیس مجلس است این مجلس دیگر در راس امور نیست قالیباف با وفاقش نقش مجلس را از بین برده است. دیگر مجلس در راس امور کشور نیست مجلس تبدیل شده به یک پارلمان خصوصی و غیرانتفاعی برای دولت این مجلس شده ادم دولت دیگر تورم و گرانی و بی کفایتی مسئولین دولت برایش مهم نیست. دیگر معیشت مردم برایشان اهمیتی ندارد. دیگر اقتدار کشور برایش مهم نیست. دیگر فقط سلیقه ای هر طرحی که باب میلش باشد به صحن علنی می آید. حالا در بدترین شرایط کشور، مجلس را یکماه تعطیل میکنند تا نمایندگان منتقد نتوانند حرف بزنند. این مجلس تا زمانی که قالیباف رئیسش باشد دیگر در راس امور نیست @didebane_enghelab

🔻«عبرت شد؟»؛ واکنش روزنامه عصرایرانیان به تصمیم شورای امنیت سازمان ملل برای فعال‌سازی #مکانیسم_ماشه @didebane_enghelab

🔻جریان اصلاحات از برد کشتی گیران ایران غم‌زده است. 🔸پیشتر گفته بودیم این ها ایرانی نیستند و در آرزوی باخت ایران و چهره های ارزشی کشور و زمین خوردن آنها در تمامی عرصه ها هستند. 🔹 مشتی وطن فروش یواشکی و مزدورهای مخفی غرب در ایران که امیال و آرزوهای آنها را حمل می کنند.. @didebane_enghelab

🔻سیاست ایران بازیچه دست چنین شارلاتان هایی شده است که برای تضمین امنیت کشور نسخه دست دادن پزشکیان با ترامپ را تجویز می کنند. 🔸این ابله های بالفطره را حتی موشک های اسرائیلی و بمب افکن های آمریکایی هم از خواب بیدار نمی کند. 🔹ایران مردم عجیبی دارد. این سطح از حماقت طبیعی نیست. اینها با بوسیدن باسن ترامپ هم آرام نمیشوند. @didebane_enghelab

وطنم پاره تنم چو ایران نباشد تن من مباد

🚫چرا چین و روسیه دیروز نتوانستند از حق وتو استفاده کنند؟ ❗️شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌ای را که خواستار لغو دائمی تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران بود، رد کرد. ❗️نکتۀ اساسی اینجاست که چرا چین و روسیه که ۲ کشور دارای حق وتو در سازمان ملل هستند نتوانستند در برابر ادامۀ تحریم ایران کاری کنند؟ ❗️موضوع به سازوکار پذیرفته شده از سوی تیم مذاکره‌کنندۀ ایرانی در زمان برجام باز می‌گردد. ❗️با پذیرش تیم مذاکره‌کنندۀ وقت، سازوکار طوری چیده شد که رای‌گیری مخالفان و موافقان تحریم ایران معکوس شود. ❗️یعنی مخالفان تحریم ایران به‌جای اینکه با قطعنامۀ ادامۀ تحریم‌ها مخالفت کنند، باید قطعنامۀ رفع تحریم‌ها رای موافق می‌دادند از همین جهت کاربرد وتو که رای مخالف است در اینجا بی‌معنی شده و در واقع حذف شده است. ❗️همان‌طور که علی‌اکبر صالحی نقل کرده، روسیه همان زمان نسبت به این سازوکار هشدار داده بود و تأکید داشت که این بند زیرکانه طراحی شده تا حق وتو را بی‌اثر کند. ❗️بی‌توجهی تیم ایرانی به این هشدار و اصرار بر نهایی‌کردن توافق، امروز به شکلی عینی منجر به آغاز روند بازگشت تحریم‌ها شد. #خیانت_اصلاحات #محاکمه_روحانی_و_ظریف

🔴 آیا موشک ایرانی بدون سوخت کار میکند ؟😳😳 @didebane_enghelab

🎥مشکل ما کورتکس کوچک نیست،مشکل حقارت بعضی مغزهاست که افتخارو نمی‌بینه...😒 @didebane_enghelab

هر وقت این اصلاح طلبای احمق اومدن فقط دنبال به باد دادن کشور هستن

افزایش چشمگیر دستمزد کارگران ساختمانی در پی سیاست‌های مهاجرتی در سال‌های اخیر، بازار کار ایران شاهد تغییرات قابل توجهی در سطوح دستمزد بوده است، به ویژه در بخش ساختمانی که تحت تأثیر سیاست‌های اخراج نیروی کار خارجی، به خصوص کارگران افغانی، قرار گرفته است. این تغییرات نه تنها بر ساختار اقتصادی بخش‌های مختلف تأثیر گذاشته، بلکه نابرابری‌های درآمدی میان گروه‌های شغلی را برجسته کرده است. بر اساس گزارش‌های میدانی و مشاهدات کارشناسان، دستمزد روزانه استادکاران بنا از حدود یک میلیون و پانصد هزار تومان به #پنج میلیون تومان افزایش یافته، که این رقم نشان‌دهنده فشارهای ناشی از کمبود نیروی کار ماهر است. در جزئیات این تحولات، استادکاران بنا اکنون علاوه بر دستمزد بالا، شرایط کاری خاصی را مطالبه می‌کنند. برای مثال، کارفرمایان ملزم به تأمین وسیله نقلیه برای رفت‌وآمد، صبحانه، ناهار، میان‌وعده و چای هستند. ساعات کاری نیز به طور دقیق از ساعت هشت صبح تا پنج بعدازظهر تعیین شده و حتی یک دقیقه اضافه‌کاری پذیرفته نمی‌شود. این شرایط، که پیش از این کمتر دیده می‌شد، نتیجه مستقیم کاهش نیروی کار خارجی است که بخش قابل توجهی از نیازهای بازار ساختمانی را تأمین می‌کرد. در همین حال، دستمزد کارگران ساده ساختمانی نیز رشد چشمگیری داشته و از هفتصد هزار تومان به یک میلیون و هشتصد هزار تومان در روز رسیده است. این افزایش، هرچند مثبت برای نیروی کار داخلی به نظر می‌رسد، اما چالش‌هایی را برای کارفرمایان و پروژه‌های ساختمانی ایجاد کرده است. با این وجود، این رشد دستمزد در بخش ساختمانی با سطوح درآمدی سایر گروه‌های شغلی همخوانی ندارد و نابرابری‌های فاحشی را آشکار می‌سازد. برای نمونه، کارگران کارخانه‌ها و شرکت‌ها معمولاً با دستمزد روزانه حدود پانصد هزار تومان فعالیت می‌کنند، در حالی که کارمندان اداری با حداقل حقوق روزانه چهارصد و پنجاه هزار تومان دست و پنجه نرم می‌کنند. حتی کارمندانی با مدرک لیسانس و بیش از سی سال سابقه کاری، اغلب درآمدی کمتر از هشتصد هزار تومان در روز دریافت می‌کنند. این وضعیت در میان کارمندان دولت و نیروهای نظامی نیز مشابه است، جایی که حقوق روزانه به سختی به پانصد هزار تومان می‌رسد. در مقابل، مشاغل خدماتی مرتبط با حمل‌ونقل و تحویل، درآمدهای به مراتب بالاتری را تجربه می‌کنند. پیک‌های موتوری می‌توانند روزانه بین دو تا سه میلیون تومان درآمد داشته باشند، در حالی که رانندگان اسنپ معمولاً یک تا دو میلیون تومان در روز کسب می‌کنند. این تفاوت‌ها، که ریشه در تقاضای بازار و آزادی عمل بیشتر در این بخش‌ها دارد، سؤالاتی را در مورد عدالت درآمدی و سیاست‌های حمایتی دولت مطرح می‌کند. کارشناسان اقتصادی معتقدند که این نابرابری‌ها می‌تواند به مهاجرت نیروی کار از بخش‌های رسمی به مشاغل آزاد منجر شود و بر بهره‌وری کلی اقتصاد تأثیر منفی بگذارد. پیشنهاد می‌شود دولت با اتخاذ سیاست‌های تعدیل‌کننده، مانند آموزش نیروی کار داخلی و تنظیم حداقل دستمزد در بخش‌های مختلف، به تعادل بازار کار کمک کند. در نهایت، این تغییرات نشان‌دهنده نیاز به بررسی جامع‌تر سیاست‌های مهاجرتی و تأثیر آن بر اقتصاد داخلی است تا از پایداری و عدالت در بازار کار اطمینان حاصل شود. @didebane_enghelab