✡ سیر شوان از اسلام تا «دین خالده» (١)
📚 مریمیه: از شوان تا سیدحسین نصر (١٠)
1⃣ از اواخر دههٔ ١٩٧٠، مقارن با #انقلاب_اسلامی در ایران، شوان و بخشی از پیروانش از #اسلام فاصله گرفتند و به‌نوعی #یونیورسالیسم (دین جامع و فراتر از ادیان مرسوم) گرایش یافتند که در آن تأکید اصلی بر شخص شوان بود.
2⃣ #فریتیوف_شوان از رؤیایی در سال ١٩٧٣ خبر داده و می‌نویسد: «این آگاهی بر من غالب شد که مانند سایر انسان‌ها نیستم.» سجویک می‌نویسد: شاید شوان خود را در این مرحله #ایلیاء_نبی می‌دید که در آخرالزمان ظهور کرده یا تجلّی #الهه_کالی هندوها.
3⃣ #سیدحسین_نصر نیز از «نقش الیاسی شوان» سخن گفته است:
👈 «شوان به من گفت که پیش‌ترها... مواجهه‌ای با #خضر داشته؛ نبی سبز که با #الیاس مطابقت دارد... این مواجهه تنها با #نقش_الیاسی خود شوان قابل قیاس است.»
4⃣ منطبق کردن خضر یا الیاس (نماد جاودانگی و زندگی و راهنمای خردمند) با موجودی ترسناک و نفرت‌انگیز چون الهه کالی هم از کج‌سلیقگی شوان و شوانی‌ها است و هم بیان‌گر شیوهٔ نگرش آن‌ها که می‌کوشند میان #اسلام با #بت‌پرستی هندو یا بومیان آمریکا انطباق ایجاد کنند و حتی فراتر از آن #هندوئیسم یا #آئین‌های_سرخپوستی را جلوه‌ای اصیل از #دین_خالده بنمایانند!
✍️ استاد عبدالله شهبازی
✅ اندیشکده مطالعات یهود:
👉 @jscenter
🕎 اهمیت عدد ۴۹ در فرهنگ‌ها و اسطوره‌های ملل مختلف و یهودیت
1⃣ عدد ۴۹ در بسیاری از فرهنگ‌ها و اسطوره‌های جهان، چه در شرق و چه در غرب، از اهمیت نمادین و آیینی برخوردار است.
2⃣ این عدد گاه به‌عنوان نماد کمال، دوره‌های زمانی مقدس، یا گذار از یک مرحله به مرحله‌ای دیگر در نظر گرفته می‌شود.
3⃣ در این یادداشت، به بررسی جایگاه عدد ۴۹ در اساطیر، ادیان و فرهنگ‌های مختلف و سپس کاربرد آن در یهودیت پرداخته می‌شود.
🔸۱. عدد ۴۹ در فرهنگ‌های شرقی
🔹الف) آیین بودایی و هندوئیسم
1⃣ در سنّت‌های هندی و بودایی، اعداد نقش مهمی در مراقبه و چرخه‌های روحانی دارند. در برخی متون بودایی، ۴۹ روز پس از مرگ به‌عنوان دوره‌ای حیاتی برای گذار روح (آنترابه‌اوا Antarabhava) در نظر گرفته می‌شود.
2⃣ بر اساس باورهای تبتی، روح در این مدت در حال گذار است و در روز چهل‌ونهم به تولد دوباره می‌رسد (1).
3⃣ در #هندوئیسم نیز دوره‌های ۴۹ روزه در برخی مناسک سوگواری دیده می‌شود. به‌عنوان مثال، در آیین‌های Shraddha (مراسم یادبود درگذشتگان)، گاهی چرخه‌های ۴۹ روزه برای آزادی روح اهمیت دارند.
🔹ب) فرهنگ چینی و ژاپنی
1⃣ در چین، عدد ۷ (که مضربی از آن به ۴۹ می‌رسد) مقدّس شمرده می‌شود. در آیین #تائوئیسم، دوره‌های ۴۹ روزه گاهی در تمرینات روحانی موسوم به کیمیاگری درونی (Neidan) استفاده می‌شود.
2⃣ در ژاپن نیز برخی از متون #بودایی ذن به دوره‌های ۴۹ روزه اشاره دارند که روح قبل از #تناسخ طی می‌کند.
🔸۲. عدد ۴۹ در فرهنگ‌های غربی و اسطوره‌شناسی
🔹الف) اساطیر یونانی و مسیحیت
1⃣ در سنّت مسیحی، عدد ۴۹ (۷×۷) به‌عنوان نماد #کمال و تمامیّت در نظر گرفته می‌شود.
2⃣ در مسیحیت به تبعیت از عهد قدیم، دورهٔ #یوبیل (Jubilee) پس از ۷ دورهٔ هفت‌ساله (۴۹ سال) آغاز می‌شد و سال پنجاهم به‌عنوان سال آزادی و رستگاری شناخته می‌شد.
3⃣ در اساطیر یونانی نیز اعداد مرکب از ۷ (مانند ۴۹) گاهی در طلسم‌ها و دوره‌های جادویی به کار می‌رفتند.
🔹ب) فرهنگ سلتی و نورسی
1⃣ در افسانه‌های سلتیک، عدد ۷ و مضارب آن در طلسم‌ها و دوره‌های پیشگویی کاربرد داشت.
2⃣ برخی محققان اشاره کرده‌اند که دوره‌های ۴۹ روزه ممکن است در تقویم‌های کهن اقوام نورس نیز وجود داشته باشد (2).
🔸۳. عدد ۴۹ در یهودیت
1⃣ در #یهودیت، عدد ۴۹ از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است و بیشتر در آیین #عومر (Omer) دیده می‌شود.
🔹شمارش عومر (Sefirat HaOmer):
2⃣ از دومین شب پس از #عید_پسح (Pesach) تا عید #شاووعوت (Shavuot)، یهودیان هر شب به مدت ۴۹ روز (۷ هفته) اقدام به شمارش عومر می‌کنند.
3⃣ این دوره نماد گذار از بردگی در مصر به دریافت تورات در کوه سینا است. هر روز از این شمارش، به‌عنوان مرحله‌ای از پالایش روحانی در نظر گرفته می‌شود (3).
🔹نمادین‌بودن ۴۹ در عرفان یهودی (کابالا)
4⃣ در آموزه‌های کابالایی، ۴۹ روز عومر به ۴۹ #دروازه_فهم (שערי בינה Sha’arei Binah) مرتبط است که فرد باید از آن‌ها عبور کند تا به کمال روحانی برسد.
5⃣ هم‌چنین، هر یک از این روزها ترکیبی از ۷ صفت الهی (Sefirot) را نشان می‌دهد (4).
🔹سال یوبیل در یهودیت:
6⃣ در تورات اشاره شده که پس از ۷ دورهٔ هفت‌ساله (۴۹ سال)، سال پنجاهم به‌عنوان #یوبیل (Jubilee) شناخته می‌شود که سال آزادی بردگان و بازگشت زمین به مالکان اصلی است (5).
💥 نتیجه‌گیری
1⃣ عدد ۴۹ در فرهنگ‌ها و اسطوره‌های ملل مختلف، از شرق تا غرب، به‌عنوان نمادی از دوره‌های گذار، کمال روحانی و چرخه‌های مقدس شناخته می‌شود.
2⃣ در یهودیت، این عدد در شمارش عومر و مفاهیم کابالایی جایگاه ویژه‌ای دارد و نشان‌دهندهٔ سیر تکامل انسان به‌سوی دریافت وحی الهی است.
📚 منابع:
🔸1. Evans-Wentz, W.Y. (1927). The Tibetan Book of the Dead. Oxford University Press.
🔸2. Davidson, H.R. Ellis (1988). Myths and Symbols in Pagan Europe. Manchester University Press.
🔸3. Schauss, Hayyim (1938). The Jewish Festivals: History and Observance. Union of American Hebrew Congregations.
🔸4. Gikatilla, Joseph. Gates of Light: Sha’are Orah. Translated by Avi Weinstein, AltaMira Press, 1994.
🔸5. The Bible, Leviticus 25:8-10.
✅ اندیشکدهٔ مطالعات یهود:
🇮🇷👉 @jscenter