پروردگارا! در صبحی که به اذنت طلوع کرده و در روزی که به نامت آغاز می شود دوستانم را در پناه خود سلامت بدار و زندگی شان را از شادی و سعادت و برکت سرشار کن

✍️ همین یک دلیل کافیه برای مهم بودن پوشش

خدایا . . . ای مهربان پروردگارم . . . روزم را با نام و حضور تو آغاز میکنم حضوری که آشکار است : در درختان و در برگ‌هایشان در انوار نورانی خورشید در نوای زیبای پرندگان در هوای دلنواز پاییزی در نعمت های بیکرانت و در . . . الهــی شکر

⭕️⭕️جای تو بین ما خالیه اگر ....⭕️⭕️ اگر که خلاق، مسئولیت‌پذیر و مسلط به تولید محتوا هستی! داستان چیه؟!👇 به یک ادمین حرفه‌ای و آتش‌به‌اختیار برای مدیریت ایتا و اینستاگرام در تیم کلبه با حقوق مشخص نیاز داریم. اگر به تدوین ویدئو و مدیریت پیج مسلطی و می‌توانی بدون نیاز به راهنمایی مداوم، پیج رو رشد بدی و با مخاطبین ارتباط برقرار کنی ، منتظرت هستیم! ✅ مهارت‌های موردنیاز: • تولید محتوای خلاقانه و باکیفیت • آشنایی با نرم افزارهای تدوین ویدیو مانند Inshot • مدیریت فعالیت های اجرائی کانال و پیج • آشنایی با الگوریتم‌های اینستا و ایتا • روحیه‌ی انضباط، مسئولیت‌پذیری، کار تیمی، ایده‌پردازی و ارتباط با مخاطب • سکونت در مشهد ✍️ اولویت با افرادیست که سابقه ادمینی و یا دورهای ادمینی را گذرانده اند.... 📩 نمونه کارها و رزومه رو بفرست به این آیدی باهاتون تماس میگیریم : @poshtyban_R_ac

فقیر بودن فقط به نداشتن پول نیست، بعضی ها هم هستند که از نظر فرهنگی فقیرند.....

این کلیپ پیشنهاد میکنم ببینین 👌👌

این کلیپ ببینید یه نکته مهمی داره که می خوام در موردش با هاتون صحبت کنم

موفقیت برای کسانی است که قدرت اراده و موفقیت را دارند. برای تو یک صبح فوق‌العاده آرزو می کنم. صبحتون بخیر دوستان

ما و نزیسته هایمان (بخش اول) : ✍️نزیسته‌های ما شامل آن چیزهایی است که به دلایل مختلف نتوانستیم به دست بیاوریم. نزیسته‌ها صرفاً نداشتن یک کالا یا شیء مادی نیستند، بلکه می‌توانند نداشتن یک حال خوب، یک دوست دلخواه، والدینی مهربان یا حتی فرصت بیان خود در یک موقعیت مهم باشند. نزیسته‌ها، همان چیزهایی هستند که ما آن‌ها را می‌خواستیم یا به‌شدت به آن‌ها نیاز داشتیم، اما هیچ‌گاه به آن‌ها نرسیدیم. آن‌ها پیوند عمیقی با حسرت‌های ما دارند و این حسرت‌ها، اگر در دل ما انباشته شوند، می‌توانند تبدیل به حسادت شوند. حسادتی که فقط یک احساس زودگذر نیست، بلکه در بسیاری از مواقع، خشم‌های پنهان ما را نسبت به افراد، موقعیت‌ها، درآمدها، خانواده‌ها و داشته‌های دیگران نمایندگی می‌کند؛ چیزهایی که آن‌ها دارند و ما نداریم. اما حقیقت این است که حسادت و کینه‌توزی بیش از آنکه به دیگران آسیب بزند، مانند موریانه‌ای خاموش، از درون ما را تهی می‌کند. ما را ضعیف، بی‌رمق و آسیب‌پذیر می‌سازد، چرا که بخش زیادی از انرژی روانی‌مان صرف جنگی درونی می‌شود؛ جنگی با بخشی از وجودمان که مدام می‌پرسد: چرا فلانی این را دارد و من ندارم؟ چرا او آن جایگاه را دارد اما من ندارم؟ چرا او دیده می‌شود و من نه؟ این پرسش‌ها، اگرچه در ظاهر فقط بیانگر یک مقایسه ساده‌اند، اما در عمق وجود ما ریشه می‌دوانند و ما را از زیستن در اکنون بازمی‌دارند. ما آن‌قدر غرق در داشته‌های دیگران و نداشته‌های خود می‌شویم که لحظه‌ی حال را، با تمام ظرفیتش برای تجربه، رشد و تغییر، از دست می‌دهیم. نزیسته‌های ما اگر فهم نشوند، اگر به رسمیت شناخته نشوند و اگر برایشان سوگواری نکنیم، تبدیل به زخم‌های پنهانی می‌شوند که رفتارها، تصمیم‌ها و احساسات امروز ما را شکل می‌دهند، بدون آنکه بدانیم ریشه‌شان کجاست. آن‌ها در رفتارهایی ظاهر می‌شوند که از بیرون بی‌دلیل به نظر می‌رسند: حسادت، اضطراب، بی‌قراری، یا حتی احساس پوچی. اما این نزیسته‌ها زمانی آرام می‌گیرند که ما بتوانیم با شجاعت، گذشته‌مان را نگاه کنیم، مسئولیت اکنون‌مان را بپذیریم، و به جای انکار یا سرزنش خود، با نرمی و پذیرش، با خودمان مواجه شویم. #یاداشت_های_یک_روانشناس https://eitaa.com/kolbehh_ir/6299

✍️ ما و نزیسته هایمان (بخش دوم) : برای این کار، در وهله‌ی اول باید نزیسته‌هایمان را بشناسیم. چه چیزهایی را آرزو داشتیم و هیچ‌گاه به دست نیاوردیم؟ چه تجربه‌هایی بوده که در ما زنده نشده و همچنان در گوشه‌ای از روان ما در حال زمزمه‌اند؟ پاسخ به این پرسش‌ها گاهی می‌تواند با نوشتن یا گفت‌وگو با کسی که احساس امنیت ایجاد می‌کند، آغاز شود. در گام بعد، باید اجازه دهیم برای نزیسته‌هایمان سوگواری کنیم؛ آن‌گونه که برای یک فقدان واقعی سوگواری می‌کنیم. اشک ریختن برای آنچه نبوده، نه نشانه‌ی ضعف که نشانه‌ی پذیرش عمق تجربه‌ی انسانی‌ ماست. تا زمانی که این اندوه سرکوب شود، انرژی روانی ما در گذشته حبس خواهد ماند. سپس، باید تلاش کنیم برای برخی از این نزیسته‌ها، جایگزین‌هایی معنادار بسازیم. ممکن است دیگر نتوانیم گذشته را تغییر دهیم، اما می‌توانیم معنایی تازه برای آن بسازیم. کسی که کودکیِ امنی نداشته، شاید امروز بتواند مراقبت از کودک درونش را آغاز کند یا برای کودکی دیگر پناه باشد. کسی که فرصت عشق را از دست داده، می‌تواند امروز عشق را با آگاهی و مسئولیت تجربه کند. معنا دادن به دردها، شاید رنج را حذف نکند، اما آن را قابل ‌تحمل‌تر، سازنده‌تر و زایاتر می‌کند. در این مسیر، لازم است خود را از دام مقایسه‌های مزمن با دیگران نجات دهیم. مقایسه‌هایی که اغلب بر پایه‌ی تصاویری ناتمام از دیگران شکل گرفته‌اند. هر بار که حس حسادت در ما شعله‌ور شد، به جای انکار یا خجالت، از خود بپرسیم: این حسادت از کدام نزیسته‌ی من خبر می‌دهد؟ چه نیازی در من بی‌پاسخ مانده؟ این پرسش می‌تواند به جای دشمنی با دیگران، ما را به مراقبت عمیق‌تری از خودمان دعوت کند. و در نهایت، شاید هنوز هم برخی از نزیسته‌ها، فرصت زیستن دوباره داشته باشند؛ شاید با شکل و کیفیتی متفاوت، اما همچنان ممکن. شاید هنوز بتوان رؤیایی قدیمی را بازآفرینی کرد، مهارتی آموخت، عشقی ساخت، یا رابطه‌ای ترمیم کرد. برخی از نزیسته‌ها پایان نیستند؛ دعوتی‌اند برای نوزیستن. برای زیستن دوباره، با آگاهی، با عشق، و با پذیرش. زندگی شاید همیشه آن‌طور که می‌خواستیم پیش نرفته باشد، اما هنوز فرصتی هست برای ساختن آن‌طور که می‌توانیم. اینجا، همین اکنون، جایی است که نزیسته‌ها اگر به آغوش کشیده شوند، می‌توانند تبدیل شوند به بخشی از زیسته‌های ما؛ بخشی صادق، عمیق و انسانی. #یادداشت_های_یک_روانشناس https://eitaa.com/kolbehh_ir/6301

ما يَفْتَحِ اللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلا مُمْسِکَ لَها وَ ما يُمْسِکْ فَلا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ وَ هُوَ الْعَزيزُ الْحَکيمُ (فاطر : ۲) هر رحمتى را که خداوند براى مردم بگشايد (رحمت‏هاى معنوى و مادى) هرگز آن را بازدارنده ‏اى نيست، و هر چه را بازدارد هرگز آن را پس از او گشاينده ‏اى نباشد و اوست مقتدر غالب و حکيم. صبح‌تان بخیر و شادی