دنیل هندلر (Daniel Handler) رمان نویس آمریکایی می‌گوید: صبح زمان مهمی از روز است، زیرا نحوه سپری کردن صبحتان اغلب می‌تواند به شما بگوید که قرار است چه روزی داشته باشید

هر چیزی اگر در روان ما از تعادل خارج شود به ما آسیب خواهد زد....

☝️☝️ این صوت خیلی مهمه حتما حتما تا انتها گوش کنید برای دوستانتون هم بفرستید ...🌹

صبح به ما می آموزد ، که باور داشته باشیم روشنایی با تاریکی معنا میابد ؛ و خوشبختی با عبور از سختی زیباست …! سلام صبح بخیر

یک تکنیک فوق العاده جهت کاهش اضطراب....

#قاطی_پاتی در مورد غیرت مردای ایرانی، هم چی یجور نایس میگه insecure (بی اعتمادی) که ما مثلا بگیم واااااو چقد نایس چقد مدرنیته 🤩 نه عمووو جووون ما تو ایران انسانی بهش میگیم سیب زمینی😂 پس لطفاً potato نباشیم😎 و شما اگر عرضه دارین سقط جنین های خیابونی تون رو جمع کنین... ⚠️ سرت کلاه نره، این 👆خط مهمیه! اگر غیرت بره خانواده میره، خانواده بره کشور می‌ره و این جماعت اینو می خوان دانلود کیفیت بالا #سیدکاظم_روحبخش https://eitaa.com/joinchat/2334982163C65bbc6af0d

خوشحال، غمگین، هیجان‌زده، بدخلق، پایدار و… اینها گزینه‌هایی هستند که هر روز صبح در اختیار شما قرار می‌گیرند. شما فقط باید یک انتخاب درست انجام بدهید!

خشم دوست داشتنی.... (بخش اول) یکی از کارهایی که ناامیدی با روان ما می‌کند، این است که خشم را در درون‌مان می‌کُشد. برخلاف آنچه اغلب به ما آموخته‌اند، خشم لزوماً نشانه‌ی خشونت یا ضعف نیست. خشم، در حالت سالم خود، یکی از بنیادی‌ترین نیروهای روان ماست؛ نیرویی که به ما می‌گوید: «چیزی درست نیست. مرزهایت در خطر است. حقت نادیده گرفته شده. باید برخیزی و کاری کنی.» خشم، صدای درونیِ عزت نفس ماست. وقتی به درستی درک و هدایت شود، به جای اینکه ویران کند، ما را به حرکت درمی‌آورد، از ما محافظت می‌کند، و انگیزه‌ای برای تغییر می‌شود. اما ناامیدی، این صدا را خاموش می‌کند. وقتی ناامیدی به جان آدم می‌افتد، انگار دستی نامرئی سیم صوتیِ روان را قطع می‌کند. دیگر صدایی برای اعتراض نمی‌ماند. دیگر خونی برای جنبش نیست. در چنین وضعیتی، انسان ناامید شبیه پادشاهی شکست‌خورده است؛ نشسته بر تختی بی‌قدرت، خیره به خرابیِ قلمرویی که روزی داشت، و تنها کاری که می‌کند، تماشا کردن است. نه فرمان دفاعی صادر می‌شود، نه ارتشی بسیج می‌گردد. فقط تماشاست و سکوت و فروپاشی. انسان ناامید نه چون نمی‌خواهد، بلکه چون باور کرده که نمی‌تواند، دست از خشم می‌کشد. و همین‌جاست که روان، از حالت فعال و زنده، به حالت انجماد و فرسایش درمی‌آید. خشم سرکوب‌شده، اگر رها نشود، یا به سمت خود فرد برمی‌گردد و خودش را در قالب افسردگی، بی‌انگیزگی، احساس بی‌ارزشی و حتی بیماری‌های روان‌تنی نشان می‌دهد، یا به‌صورت انفجاری و ناسالم به بیرون می‌پاشد و رابطه‌ها را ویران می‌کند. اما این پایان راه نیست. هنوز می‌توان به بازگرداندن خشم، نه در هیئت طغیان، بلکه در قامت بیداری امید بست. برای این کار، باید از همان نقطه‌ای شروع کرد که ناامیدی ما را ساکت کرده: شنیدن صدای خود. اولین گام این است که به خودمان اجازه دهیم احساس خشم را بی‌قضاوت بشنویم. به‌جای آنکه آن را سرکوب یا از خود دور کنیم، از آن بپرسیم: «چه چیزی در من نادیده گرفته شده؟ چه مرزی زیر پا گذاشته شده؟ چه خواسته‌ای دفن شده؟» #یادداشت_های_یک_روانشناس https://eitaa.com/kolbehh_ir/6313

خشم دوست داشتنی.... (بخش دوم) نوشتنِ خشم می‌تواند شکلی امن و مؤثر برای شنیدن این صدا باشد. با قلم، راهی برای خشمت باز کن. بنویس از چه دلگیری، کجا احساس نادیده‌گرفته‌شدن داری، چه چیزهایی سال‌هاست به زبان نیامده‌اند. وقتی خشم دیده شود، دیگر نیازی به فریاد ندارد. در گام بعد، گذشته‌ات را مرور کن. لحظاتی را به یاد آور که توانسته‌ای برخیزی، مقاومت کنی، از خودت دفاع کنی. حتی اگر کوچک بودند، آن لحظه‌ها گواه این‌اند که تو همیشه شکست‌خورده نبوده‌ای. این بازخوانی، خشم را از نقش قربانی به نیروی کنشگر برمی‌گرداند. بدنت را فراموش نکن. بدن، حافظه‌ی هیجانات ماست. وقتی ناامیدی و خشم در هم گره می‌خورند، عضلات منقبض می‌شوند، تنفس سطحی می‌شود، و تن، میدان جنگ خاموشی می‌شود. با حرکت دادن بدن، حتی در ساده‌ترین شکلش مثل پیاده‌روی تند، کوبیدن به بالش، به خشم اجازه‌ی خروج بده. خشم اگر فقط در ذهن بماند، می‌پوسد. کم‌کم، باید شروع به بازسازی مرزهایت کنی. یاد بگیر به‌جای فرار یا انفجار، با قاطعیت "نه" بگویی. آدم‌هایی را که امید را از تو می‌گیرند، به رسم ادب اما با شفافیت، از مرزهایت آگاه کن. خشم سالم، یعنی توانایی ایستادن به‌وقتِ لازم، بی‌آنکه آسیب بزنی. و اگر دیدی نمی‌توانی، اگر احساس کردی که هنوز صدای خشم گم است یا زخمش عمیق‌تر از آن است که با چند گام ترمیم شود، از کسی کمک بگیر که بتواند با تو این صدا را بازیابد. روان‌درمانگرها، همراهان مسیرند؛ نه برای اینکه به تو بگویند چه بکنی، بلکه برای آنکه دستت را بگیرند وقتی خودت نمی‌توانی صدایت را بشنوی. خشمِ سالم، چراغی‌ست که اگر به آن مجال داده شود، می‌تواند تاریکی ناامیدی را بشکافد. خشم را دشمن ندان. اگر راه را به آن نشان دهی، می‌تواند نجات‌بخشت باشد؛ صدایی که سال‌ها خاموش بوده، اما هنوز زنده است. #یادداشت_های_یک_روانشناس https://eitaa.com/kolbehh_ir/6314

در این کلیپ به نکته خیلی دقیقی اشاره میشه...تا انتها ببینید ..