خوشحال، غمگین، هیجان‌زده، بدخلق، پایدار و… اینها گزینه‌هایی هستند که هر روز صبح در اختیار شما قرار می‌گیرند. شما فقط باید یک انتخاب درست انجام بدهید!

خشم دوست داشتنی.... (بخش اول) یکی از کارهایی که ناامیدی با روان ما می‌کند، این است که خشم را در درون‌مان می‌کُشد. برخلاف آنچه اغلب به ما آموخته‌اند، خشم لزوماً نشانه‌ی خشونت یا ضعف نیست. خشم، در حالت سالم خود، یکی از بنیادی‌ترین نیروهای روان ماست؛ نیرویی که به ما می‌گوید: «چیزی درست نیست. مرزهایت در خطر است. حقت نادیده گرفته شده. باید برخیزی و کاری کنی.» خشم، صدای درونیِ عزت نفس ماست. وقتی به درستی درک و هدایت شود، به جای اینکه ویران کند، ما را به حرکت درمی‌آورد، از ما محافظت می‌کند، و انگیزه‌ای برای تغییر می‌شود. اما ناامیدی، این صدا را خاموش می‌کند. وقتی ناامیدی به جان آدم می‌افتد، انگار دستی نامرئی سیم صوتیِ روان را قطع می‌کند. دیگر صدایی برای اعتراض نمی‌ماند. دیگر خونی برای جنبش نیست. در چنین وضعیتی، انسان ناامید شبیه پادشاهی شکست‌خورده است؛ نشسته بر تختی بی‌قدرت، خیره به خرابیِ قلمرویی که روزی داشت، و تنها کاری که می‌کند، تماشا کردن است. نه فرمان دفاعی صادر می‌شود، نه ارتشی بسیج می‌گردد. فقط تماشاست و سکوت و فروپاشی. انسان ناامید نه چون نمی‌خواهد، بلکه چون باور کرده که نمی‌تواند، دست از خشم می‌کشد. و همین‌جاست که روان، از حالت فعال و زنده، به حالت انجماد و فرسایش درمی‌آید. خشم سرکوب‌شده، اگر رها نشود، یا به سمت خود فرد برمی‌گردد و خودش را در قالب افسردگی، بی‌انگیزگی، احساس بی‌ارزشی و حتی بیماری‌های روان‌تنی نشان می‌دهد، یا به‌صورت انفجاری و ناسالم به بیرون می‌پاشد و رابطه‌ها را ویران می‌کند. اما این پایان راه نیست. هنوز می‌توان به بازگرداندن خشم، نه در هیئت طغیان، بلکه در قامت بیداری امید بست. برای این کار، باید از همان نقطه‌ای شروع کرد که ناامیدی ما را ساکت کرده: شنیدن صدای خود. اولین گام این است که به خودمان اجازه دهیم احساس خشم را بی‌قضاوت بشنویم. به‌جای آنکه آن را سرکوب یا از خود دور کنیم، از آن بپرسیم: «چه چیزی در من نادیده گرفته شده؟ چه مرزی زیر پا گذاشته شده؟ چه خواسته‌ای دفن شده؟» #یادداشت_های_یک_روانشناس https://eitaa.com/kolbehh_ir/6313

خشم دوست داشتنی.... (بخش دوم) نوشتنِ خشم می‌تواند شکلی امن و مؤثر برای شنیدن این صدا باشد. با قلم، راهی برای خشمت باز کن. بنویس از چه دلگیری، کجا احساس نادیده‌گرفته‌شدن داری، چه چیزهایی سال‌هاست به زبان نیامده‌اند. وقتی خشم دیده شود، دیگر نیازی به فریاد ندارد. در گام بعد، گذشته‌ات را مرور کن. لحظاتی را به یاد آور که توانسته‌ای برخیزی، مقاومت کنی، از خودت دفاع کنی. حتی اگر کوچک بودند، آن لحظه‌ها گواه این‌اند که تو همیشه شکست‌خورده نبوده‌ای. این بازخوانی، خشم را از نقش قربانی به نیروی کنشگر برمی‌گرداند. بدنت را فراموش نکن. بدن، حافظه‌ی هیجانات ماست. وقتی ناامیدی و خشم در هم گره می‌خورند، عضلات منقبض می‌شوند، تنفس سطحی می‌شود، و تن، میدان جنگ خاموشی می‌شود. با حرکت دادن بدن، حتی در ساده‌ترین شکلش مثل پیاده‌روی تند، کوبیدن به بالش، به خشم اجازه‌ی خروج بده. خشم اگر فقط در ذهن بماند، می‌پوسد. کم‌کم، باید شروع به بازسازی مرزهایت کنی. یاد بگیر به‌جای فرار یا انفجار، با قاطعیت "نه" بگویی. آدم‌هایی را که امید را از تو می‌گیرند، به رسم ادب اما با شفافیت، از مرزهایت آگاه کن. خشم سالم، یعنی توانایی ایستادن به‌وقتِ لازم، بی‌آنکه آسیب بزنی. و اگر دیدی نمی‌توانی، اگر احساس کردی که هنوز صدای خشم گم است یا زخمش عمیق‌تر از آن است که با چند گام ترمیم شود، از کسی کمک بگیر که بتواند با تو این صدا را بازیابد. روان‌درمانگرها، همراهان مسیرند؛ نه برای اینکه به تو بگویند چه بکنی، بلکه برای آنکه دستت را بگیرند وقتی خودت نمی‌توانی صدایت را بشنوی. خشمِ سالم، چراغی‌ست که اگر به آن مجال داده شود، می‌تواند تاریکی ناامیدی را بشکافد. خشم را دشمن ندان. اگر راه را به آن نشان دهی، می‌تواند نجات‌بخشت باشد؛ صدایی که سال‌ها خاموش بوده، اما هنوز زنده است. #یادداشت_های_یک_روانشناس https://eitaa.com/kolbehh_ir/6314

در این کلیپ به نکته خیلی دقیقی اشاره میشه...تا انتها ببینید ..

صوت یهویی😁🤔

وقتی دائم بگویی گرفتارم، هیچ وقت آزاد نمی شوی وقتی دائم بگویی وقت ندارم، هیچوقت زمان پیدا نمی کنی وقتی دائم بگویی فردا انجامش می دهم، آن فردا هیچوقت نمی آید! “افلاطون”

✅✅✅✅✅ ❇️ *فابینگ چیست و چگونه روابط اجتماعی و شخصی ما را تهدید می‌کند؟* وقتی از سرکار خسته به منزل بر می گردید و سر میز یا سفره شام همسر یا فرزند شما سرش را در گوشی تلفن همراهش کرده و با کلمات مبهم به شما پاسخ می دهد گرفتار فابینگ هستید. وقتی در مهمانی ها و دورهمی های دوستانه یا فامیلی بعد از سلام و احوالپرسی اولیه هر کس به گوشی همراهش مشغول می شود گرفتار فابینگ هستید. وقتی که در روابط عاطفی و زناشویی با شریک یا همسر خود به کافه ای رفته اید یا در منزل نشسته اید و یکی از شما مدام گوشی تلفنش را چک می کند گرفتار "فابینگ" شده اید. یک مطالعه نشان داد که بیش از 17 درصد افراد حداقل چهار بار در روز در حضور دیگران و به هنگام صحبت با آنها دزدکی تلفن‌شان را چک می‌کنند. تقریباً 32 درصد افراد نیز  دو تا سه بار در روز فابینگ می‌كنند. اگرچه شاید این رفتار چیز مهمی به نظر نرسد، اما تحقیقات نشان می‌دهد که فابینگ می‌تواند به روابط و سلامت روان شما آسیب برساند.  🔺 فابینگ (Phubbing) چیست؟ عمل نادیده گرفتن کسی که با شما صحبت می کند با توجه و نگاه کردن به تلفن همراه خود یا به عبارت ساده تر: بی‌اعتنایی به دیگران با نگاه کردن به تلفن همراه. 🔺 *نیروی محرک این احساسات چیست؟* فابینگ 4 نیاز اساسی انسان را تهدید می کند این نیازهای اصلی عبارتند از: احساس تعلق داشتن اعتماد به نفس زندگی معنا دار احساس کنترل داشتن وقتی کسی پیش شما با تلفنش مشغول می‌شود، شما ممکن است احساس طردشدن و محروم شدن از مصاحبت او را بکنید. این می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر سلامت روان شما داشته باشد. تحقیقات همچنین نشان می دهد افرادی که دچار فابینگ هستند تمایل زیادی دارند تا تلفن‌شان همیشه در دسترس باشد تا با شبکه رسانه‌های اجتماعی ارتباط برقرار کنند و به این وسیله خلاء ارتباط حضوری یا رودررو را پر کنند. این شروع یک چرخه معیوب است. 🔺 *سه نشانه دچار بودن به فابینگ به این شرح است:* 1⃣ همزمان دو مکالمه دارید، یکی از طریق تلفن و و یکی با شخص روبرویتان. شما به احتمال زیاد هیچکدام از این دو مکالمه را با موفقیت انجام نمی دهید و مطمئناً فیوب "Phub" (دچار فابینگ) هستید. 2⃣ سرمیز یا سفره غذا یا دیگر موقعیت‌های اجتماعی با تلفن خود مشغول می‌شوید. قرار دادن تلفن کنار بشقاب غذا علامت هشداری است که نشان می دهد به زودی ارتباطات خانوادگی تان دچار اختلال خواهد شد. 3⃣ یادتان باشد، حتی لازم نیست تلفن خود را در حین مکالمه لمس کنید تا روی رابطه شما تأثیر منفی بگذارد. یک مطالعه نشان داده است که تنها وجود تلفن در دستان یا کنار شما باعث می‌شود همسر، فرزند، خانواده یا دوستان و همکارانتان کمتر با شما ارتباط برقرار کنند.  بدون چک کردن تلفن نمی توانید شام، نهار یا صبحانه تان را تمام کنید. این نشانه‌ای از دلهره و ترسی واقعی در شماست.  ترسِ از دست دادن تماس، پیام یا پست جدیدی در شبکه های اجتماعی.  🔺 *سه راه برای جلوگیری از فابینگ شدن:* ۱- غذایتان را بدون تلفن بخورید. ۲- تلفن را از دسترس خود دور کنید. ۳- خود را به چالش بکشید. منبع :انجمن آسیب شناسی ایران

ببینید وقتی عزت نفس نداریم چه اتفاقی برامون میفته

یک فنجان آرامش

نکته جالب و قابل تاملی بود....

شروع صبحگاه با قرآن کریم 🌹🌹