امشب؟ اشك هایِ لب‌مشك .

_ بیست دو و پنجاه و هفت دقیقه؟ سوراخ سمبه هایِ وجودم از غم پرشده، عقربه هایِ ساعت باهم مسابقه گزاشتن، قلبمم روبه انفجاره .

_نفس هایِ حق عایِ‌سلحشور و انجوی، رفت بدونِ قرار قبلی، دلتنگی .

_صد پویانفر درخون بغلتد گم نگردد پورکاوه‌ای .

_تا دیروز این موقعا هرشب چفیه‌‌خاکیمو مینداختم سرم روونه مجلس روضه میشدم و امشب نبودش بدجوری داره میسوزونه جیگرمو، آقایِ اباعبدلله چی داره این مجلس روضت که انقدر آدمو نمک گیر میکنه ؟ این سینه زنیا چی داره که انقدر آدمو وابستت میکنه ؟

_اینکه من ممکنه یه حرفی بشنوم ناراحت شم، ضعف منه، نه ضعف اون کلام . اون کلام سرجاشه، ارزش خودشو داره؛ ممکنه این کلام برایِ دهن بزرگ باشه ولی حرف درسته، و حتی ممکنه من ازین حرف یه درصدی هم نتیجه گرفته باشما ولی چون پذیرش این حرف درمن نمیگنجیده حس ناراحتی به وجود اومده، چون با آرمانهام نمیخونده تلاش برایِ نفی کردنش شده، پس دلیل بر اشتباه بودن کلام نیست این دلخوریا . [دستاورد هایِ سه‌شب اعتکاف1/2]

_ما آدما رفتارامون خیلی کوچیکه، خیلی خیلی؛ دسته اول یه مشت آدم که فکر میکنن اهمیت بهشون داده نشده، و دسته دوم یه مشت آدم که فکر میکنن خیلی آدم مهمی هستن و لایق اهمیت؛ و هرجفتشونم رسما تعطیلن، تعطیل . اصلا سیستم دنیایِ مادی طوری طراحی نشده که اهمیت توش معنا پیدا کنه، چه اونی که میگه به من اهمیت ندادن، چه اونی که میگه اهمیت دادن و من مهمم؛ موندیم تو این گیرو دارایِ الکی و مُضحک، موندیم . [دستاورد هایِ سه‌شب اعتکاف2/2]

_