_یه چیزی که خیلی آزاردهندست اینه که غمهات مورد قضاوت قراربگیرن، تمسخر بشن، کوچک دیده بشن به طورخلاصه مقایسه بشن. آقا نکنید، مشکلات و غمهای آدمارو باهم مقایسه نکنید. مشکلات آدمارو با بزرگی دنیا و خورشید و فلان مقایسه نکنید. مشکلات بقیه شاید برای شما ذره ای ارزش نداشته باشه و چرت به‌حساب بیاد اما برای خود فرد وقتی تبدیل شده به یه معضل بزرگ قطعا بار روانی خیلی سنگینی داره براش و آزاردهندست.

_انگاری خدا دید غرق غمم، از بالا یه سفر مشهد انداخت تو بغلم، که هجمه غم‌ها رو لااقل توحرم خالی‌کنم، نزارم دردش کشنده‌شه. اما آقا جدی خیلی زوده برای برگشت، من هنوز کلی بغض وسط گلوم خشک شده، من هنوز کلی اشك تو پلکامه، کلی درددل دارم که هنوزنگفتم، یعنی چی که امشب شب آخره؟ [چایخونه حرم/جمعه‌شب]

_فقط منم که وقتی از یکی تشکر میکنم تا دوساعت بعدش استرس میکشم که اگه نشنیده باشه چی؟

_ولی عطرای آشنا خیلی بی‌رحمن. مخصوصا وقتی دلتنگی. کلا چند ثانیه وقت داره ریه‌هاتو تا خرخره پر کنی. تادوباره خاطرات حمله ور‌شن بهت. ولی خودمونیما چجوری انقدر عطروجودش مست کنندست؟

_آخرین بارها همیشه انقدرسخته؟ از فردا مآیی دیگه نیست. هنوز اونقدری گیج هستم که نفهمم چیشده. هنوز اونقدری گیج هستم که ندونم باید بخندم یا گریه کنم، اصلا باید دلم تنگ شه یا نه؟ هنوز هیچی رو باور نکردم. فقط خیلی حسرت لحظه هایی که نبودم رودلمه. فرصت هایی که ازدست دادم و خاطره هایی که نساختم. غمهایی که فریاد نزدم و تنهایی که به تن نکشیدم و احساساتی که گم شدن و دربین اولویت بندی ها خاموش. امشب شب سوگواری هست و یادگاریش انواع و اقسام تعلق ها و من هیچ چیزی برای گفتن ندارم، حتی کلمات روهم گم کردم و بیزارم از این حالی که قابل بیان نیست. از الان فقط منتظر تموم شدن این روند طولانی و بی‌رحمانه ازدست دادن هستم. تا تموم بشه و ببینم چه خاکی میتونم به‌سرم بریزم، اصلا فاطمه ای باقی میمونه؟ *از فردا ماییم و دنیای بی‌هم، خروارها حسرت و دلتنگی، ته‌مانده وجود خودمان درهم.

_حالم بهم میخوره از اینکه تا میام عصبانیتم رو نشون بدم از چشمهام سرازیر میشن.

_آدمای غمگینی که یهویی میان سرشونو میزارن رو شونم تا ابد تو قلبم جا دارن.

_داشتم فکرمیکردم که چه فعل و انفعالاتی تو مغز آدما رخ میده که انقدر خوشحال میشن از همیشه رواعصاب ملت راه رفتن؛ اینکه همیشه درحال دورپنداری‌خودشون از بقیه و ذره ای حس همدردی نداشتن و با حالت تهاجمی برخورد کردنشون خیلی عجیبه. بابا خب دو دیقه این حالت تهاجمیت رو بزار کنار، دشمن فرضی نساز و دست از به‌مسخره گرفتن بردار نمیمیری که. باور کن بقیه هم آدم‌‌هستن نه یه‌مشت پشه مزاحم!

_ما جماعت زنده محکومیم به تن‌ها، به تعلق ها، به این حال نامعلوم؛ و روزها و شب‌ها باده را سرمیکشیم و سرمست خیره میشویم به جام هایی که پروخالی میشوند، تنفس میکنیم و میگذرانیم به امید رهایی از تن، میگذرانیم به امید دیدار دوباره او. به امید او.

_صفحه های کتابام اونقدری غرق نوشته های نامربوط شده که تا میام درس بخونم تالاپی میفتم تو یه دنیای دیگه، چه وضعشه آخه؟