بزرگترین مشکل مغز من اینه که مکالمات فرضیش با آدما رو وارد داده هایی که راجب اون آدم دارم میکنه و من کلی تصورات غیر واقعی نسبت به افراد خواه ناخواه پیدا میکنم.
هر دفعه برق تو چشماشو میبینم دلم میخواد بهش بگم پیس پیس بیا تا آخر این لبخند هاتو واست اسپویل کنم ولی آخه کی دلش میاد؟
نمیدانم باید حزن شما را در آغوش گرفت و مقدس داشت یا کفر گویم و از جانی که میسوزد گله کنم.