_بافتایِ پاییزه چه گرون شده ، محبوبم دقیقا کدوم گوری هستی ؟

_محبوبم اگه بودی ، الان میرفتیم وسط آزادی بساط میکردیم و به اشتغال‌زایی میپرداختیم .

*مغزم الان به شدت داره به نشانه تاسف واسم سرتکون میده و یِ خاك‌توسرخرت حواله‌م میکنه .

یهو وسط مهمونی یهو روحیات درونگراییم ظاهر میشه و بهم میگه تو اصلا دوس نداری اینجا بمونی باید بری تنها بشینی و با گوشیت بازی کنی.

_میشه بیای مُحکم بگیریم توبغلت و بگی [ اشکالی نداره ، مهم نیست ]

_

_ولی اتفاقات اخیر حداقل‌ باعث شد همه بهشون یِ تلنگری وارد بشه که بفهمن قدرت رسانه‌‌ واقناع‌ ِافکار‌عمومی‌مون افتضاحه و عملکرد وزیرساخت هایِ آموزش و پرورش ریدمانی .

_حل و فصل کردن مسائل به مراتب راحت‌تر و منطقی تر از کشیدنِ جوراسترس و مجهول و ناکام موندن اون مسئله‌ست ؛ حیف که تا الان ترس از نتیجه پایانی اجازه رسیدگی و به آسودگیِ خیالِ رسیدن نمیداد.

_آهنگایِ کوفتیِ فلان‌بند‌ و‌ فلانی تو مسیر مدرسه بنده رو بقدری مستفیض میکنه ، که حاضرم تن به‌خستگی‌و‌کوفتگی اتوبوس بدم ولی دیگه گوشم مجبور به گوش دادنِ این صدایِ زاقارت اونم شیش‌صُب نشه .

[ بله امروز بلاخره رسالت خودم رو به پایان رسوندم ، شایع گزاشتم ]

_اگه قدرت قلم و حوصله‌شو داشتم ؛ این روزا مینشستم به نوشتنِ اتفاقات ، شایعات ، افکار عمومی و هرچی دستم میومد ، همه رو میوردم رو کاغذ ، همه رو . درنهایت ولش میکردم تا سال دیگه ؛ اون موقع یادداشت هایِ قبلی رو با اسناد وروایت هایی که تو اون برهه زمانی نبود و به مرور اضافه و پخش شد تلفیق میکردم و میشستم پایِ نوشتن ، نبش قبر خاطرات ، ضعف ها و نقات قوت ها ، جنایاتی که خاموش موند و اونا که بولد شد ، همه‌وهمه . اما حیف که نه قلمشو دارم نه جنمشو و نه حوصله‌شو *البته که قطعا حداد پور قراره بیشمار به این مسئله بپردازه .