یه دروغی که ناخودآگاهم خیلی بهش معتقده اینه که تهش اصلا مهم نیست، مهم گریه و خنده های الانه.

کاش فقیهی از فقهای عرب بودم، تا برایت کتابی ازجنس کتاب های آسمانی مینوشتم و هرفعلش را بر وزن _انا للمعشوق و انا الیه راجعون_ صرف میکردم و هرسحرگاه بر روی بلندی فریاد _هل من ناصرینصرنی_ سرمیدادم تا بدانم چه کسی میتواند در پرستش تو مرا یاری دهد، و آنگاه است که همه‌کس ازاین فعل عاجزند. که خدای خالق تو الله لاینتهی است و تو خدای من.

_

این روزها همه‌گی برایم یادآور صحنه هایی‌ست که درپشت پلک قاب شدند. و من هنوزهستم، اون پشت‌مشتا، قایمکی، دور از چشم خودم و خودت و بقیه، یه‌گوشه نشستم و بالبخند بدرقه‌ت میکنم.

نمیدونم چرا هرچی میخوابم باز خوابم میاد تموم نمیشه، فقط بیشتر و بیشتر میشه.

خیلی دارم خودمو کنترل میکنم که وقتی آدم ناراحت میبینم بغلش نکنم.

میزان هیجان درونیم خیلی نامیزونه یه لحظه زیرصفر یه لحظه بالای صد. پر از دوگانگی شخصیتی شدم و نمیدونم کدومش واقعا منم.

اینکه انگاری متعلق به هیچ‌جا نیستم خیلی عذابه. فک کن هیچ جایی برای _خودت بودن_ نداشته باشی.

شاید دیگه دلم برات تنگ نشه‌ها، ولی تا ابد برای گل‌های نرگست، چشمات، نوشته‌هات و آن روزهای بارانی دل‌تنگ میمونم.