دردناکه دیدن اینکه زندگی درجریانه و همه چیز درحال "گذشتن و رفتن پیوسته" و من حتی نمیدونم کجا قرار گرفتم. گیجم و نمیدونم رفتار درست چیه، نمیدونم چیکار کنم که مورد قبول واقع بشم، من حتی نمیدونم رفتار درست چیه. تو این روزها مدام دنبال نجات دهنده‌ میگردم، توی هرجا و هر زمانی، ولی نجات دهنده حتی وجود هم نداره. "این چاهی که توش قرار گرفتی اونقدر کوتاهه که کافیه فقط از جات بلند شی و یه قدم بلند برداری" درسته این چاه خیلی کوتاهه، ولی بیرونش ترسناکه، من به چاه عادت کردم، من به سیاهی چاه عادت کردم، به همه غم های چاه، من همه دلتنگی چاه رو دوست دارم. حداقل توی چاه کسی نیست که بخوام کنارش دوست داشتنی به نظر بیام و تلاش بیخودی کنم. روی پیشونیم نوشته شده "به من بخند عزیزم"

"اصلا آیا روابط انسانی به دردش می‌ارزه؟"

"کی میشه وقت پرواز؟"

"یعنی پناه من کجای این خرابه‌ست؟"

The moon still waits for the stars every night meaning. پ.ن: خاطراتی که ایتا پاک کرد. */تابستون کوتاهه، ممکنه نتونی آهنگ مورد علاقت رو با دوستات داد بزنی و رو صورتشون نقاشی کنی. تابستون کوتاهه، ممکنه نتونی کتاب های مورد علاقت رو تموم کنی. تابستون کوتاهه، ممکنه هرچی منتظر بمونی نوتیفی که میخوای رو روی گوشیت نبینی. تابستون کوتاهه، اونقدر که حتی نمیتونی یک بار دیگه درآغوش بکشیش و دستات رو مشت نکنی. آره تابستون کوتاهه، و برای ما کوتاه تر. "تابستون‌کوتاهه زدبازی"

گوشه گوشه من داره خورد میشه و هیچکس نمیفهمه. و من میترسم راجبش حرف بزنم، میترسم محکوم به زیاده روی بشم. واقعا به سختی دارم دووم میارم، و هروقت به کسی اینو میگم بهم میگن که "وا چیزیت نیست که" و منم تایید میکنم چون حوصله توضیح دادن ندارم. بهم میگفت از آدمای ضعیف مثل تو بدم میاد همش میخوای زرتی بزنی زیر گریه و من فقط تونستم به جوک "بامزش" بخندم تا همونجا نزنم زیر گریه و ثابت کنم دقیقا اونی ام که فکر میکنه. از درونم متنفرم که انقدر من رو آزار میده و صداهای توی سرم که مدام جمله های آدما رو برام تکرار میکنن و میخوان بهم ثابت کنن تو کافی نبودی، هیچوقت. الان که فکرمیکنم خیلی دلم میخواد بازم راجبش گریه کنم ولی نمیخوام بیشتر از این دوسم نداشته باشی. "اصلا چند وقته اینجوریم؟ قول میدم آدم شم(الکی)"