⚠️اشکال اول) وقتی سیوطی در خط پنجم، نبیّ را معنا، و احتمالات صرفی آن را بیان می نماید (که لطائفی دارد که از آن می گذریم)، می گوید: یا این کلمه از معنای رِفعة گرفته شده یا از معنای خبر، سپس می خواهد بگوید مطلق واژه نبیّ (اعمّ از اینکه آن نبیّ چه کسی باشد)، چه ارتباطی با این دو معنا دارد، لذا بیان می کند که نبیّ رفعت رتبه دارد بر خلق، یا نبیّ برای مردم، خبر از خداوند می آورد (البته مُخبَر هم می توان خواند بنابر وجهی دیگر). سپس بیان می کند که در این مقام با قرائن مشخصه، مراد از نبیّ، حضرت ختمی مرتبت است. پس: قبل از واژه "المراد"، اساساً نبیّ به معنای حضرت خاتم نیست که بعدش بگذاریم: صلّی الله علیه و آله!، بلکه به معنای مطلق هرکسی است که نبیّ بر او صادق است! ⚠️اشکال دوم) مصطفی، از ریشه صفو است و صفوة الشّیء، به معنای «خالص و خیر» هر چیز است، اما وقتی این ریشه به باب افتعال رفته است، به معنای اختیار است: الإصطفاء: الإختیار، إفتعالٌ من الصّفوة (العین، 7، 162). اما معنای اختیار داشتن، تنها با علم لغت اثبات نمی شود چون فراتر از معنای مادّه و موضوع له است و در عین ارتباط بین این دو، باید اثبات شود که اصطفاء به معنای اختیار در لسان شرع نیز بکار رفته است. حال سیوطی دو حدیث می آورد (که شوربختانه یکی از احادیث را حذف کرده اند!) که سیاق واحدی دارند، که در یکی از واژه اصطفاء استفاده شده و در حدیث دیگر از واژه اختیار، و سپس سیوطی می خواهد با استفاده از تفسیر روایت به روایت، اثبات کند که من به دلیل وجود این دو حدیث است که ادعا می کنم، اصطفاء به معنای اختیار است. بعد آقایان، یکی از احادیث را به توهم اینکه اضافی است، حذف کرده اند! 😭 ╭────────────╮ 📚 کانال میراث علمی سلف؛ 🆔 @mirath 🌐 https://mirath.blog.ir 📨 @hm1370 ╰────────────╯

🔺 اطلاع رسانی ✅ ادامه اصواتِ تدریس کتاب شرح انموذج از استاد نادعلی دام عزه در وبگاه میراث علمی سلف، قرار گرفت. 🌐http://mirath.blog.ir

فائده نتیجه و مطلوب حقیقی در قیاس اقترانی یا استثنائی، معقولا کان القیاس او ملفوظا، لزوم عقلی بین یا غیربین با مقدمتین یا مقدمات دارد نه لزوم لفظی، لذا تلفظ به نتیجه نیاز نیست. میرشریف در حاشیه بر شرح شمسیه چنین می گوید: التلفظ بالنتیجه غیرلازم للقیاس المعقول و لا للمسموع نیز تفتازانی در شرح شمسیه چنین می گوید: التلفظ بالنتیجه لا یلزم من التلفظ بالقضایا و لا من تعقل معانيها.

چندی پیش همایشی برگزار شد با موضوع تربیت جامع و متوازن طلاب. از اساتید مختلف تهذیبی مدارس علمیه، دعوت شده بود. محتوای کلی همایش این بود که طلاب را طوری تربیت کنیم که جامع علم و عمل بار بیایند. اما این همایش‌ها جز اتلاف وقت و انرژی، حاصلی ندارد‌ چرا که طلبه در گذشته با استاد خود زندگی می کرد و مستقیما رفتار و کردار استادش را با خانواده و همسایه و اهل محل مشاهده می کرد، به منزلش می رفت، ساده زیستی اش را به دیده عیان می دید، از ذخائر علمی کهن و با ارزش او توشه ها برمی گرفت و خواه ناخواه اثری عظیم در نفس خود می یافت و روحش بزرگ می شد. حتی گاه ناله ها و گریه های نیمه شبش را می شنید. الان چه؟ تمام اینها تعطیل شده و لذا برای جبران توهمی این گونه سنن صالحه، مجبورند همایش بگیرند و صندلی بچینند و فیلم بگیرند و تمام!

✅ تاریخ علم اصول 🔺تذکاری از جناب آقای محمد باقر ملکیان 📚 در تاريخ علم اصول فقه تا کنون چيز جامع و کاملی نوشته نشده است، و آنچه نوشته شده (عليرغم اين که تعدادش هم زياد نيست) تاريخ علمای اصولی است و رديف کردن کتاب‌های اصولی آنها بر اساس تاريخ، و نه تاريخ علم اصول. به هر حال، در تاريخ علم اصول اين امور بايد مورد توجه قرار گيرد: ۱. توجه به تطوّر مباحث علم اصول در دوره‌های مختلف مثلاً اين که در دوره‌ای بحث قياس و استحسان در کتب اصولی شيعه مطرح بوده، ولی بعدها اين مباحث کنار گذاشته شده است، و يا بالعکس در دوره‌ای استصحاب چندان مطرح نبوده، و بعداً در کتب علم اصول وارد شده است. اين امور (البته مباحث کلی وکليدی و الا با تمرکز روی مباحث جزئی، چيز چندانی دستگير ما نمی‌شود) بايد به دقت مورد کنکاش قرار گيرد. ۲. توجه به تطور و چينش مباحث علم اصول اگر فهرست موضوعات عدة الأصول و کتاب کفاية الأصول را با هم مقايسه کنيم می‌بينيم تغييرات زيادی در چينش مباحث علم اصول اتفاق افتاده است. برای بررسی تاريخ علم اصول بايد ديد اين تطورات در چه دوره‌هايی و چرا صورت گرفته است. ۳. توجه به تطورات استدلالات در مباحث علم اصول مثلاً در دوره‌ای استدلالات استصحاب، عقلی وعرفی است، اما در دوره‌های متأخّر، ادلّه روائی، مستند عمده قائلين به حجّيت استصحاب است. آيا اين تطور استدلال به خاطر نزاع با اخباری‌هاست که بی توجه به به مباحث اصولی بوده اند، و اصولی‌ها می‌خواستند با استدلال به روايات، اخباری‌ها را در مقابل اصول فقه به کرنش وادارند، يا چيز ديگری دخيل بوده است؟ طبيعتا برای هر بحث بايد کتب مهم و محوری و جريان سازهم معرفی شوند، و نيز اشخاص و جريان‌های فکری تأثير گذار بر تطور علم اصول (مثل جريان اخباری گری) به تفصيل مورد بررسی قرار گيرند. البته در اوضاع وشرايطی که نه عده شيخ طوسی مورد توجه است و نه الذريعه سيد مرتضی و نه مفاتيح الاصول سيد مجاهد و نه.... اميدی به نوشته‌ای چشمگير در تاريخ علم اصول نيست، مگر آن که فيض روح القدس مددی فرمايد؛ وبعونه تيسّر کلّ عسير. ╭────────────╮ 📚 کانال میراث علمی سلف؛ 🆔 @mirath 🌐 https://mirath.blog.ir 📨 @hm1370 ╰────────────╯