‌ وقت ادای نماز آیات ماه گرفتگی از هنگام شروع گرفتگی تا زمان شروع باز شدن آن است و احتیاط ترک نشود که قبل از آنکه شروع به بازشدن نماید، به انجام نماز بشتابد، و اگر از آن وقت تأخیر انداخت، باید نماز را با نیت قربة الی اللّه بخواند و نمی ‌تواند نیّت اداء و یا قضا داشته باشد. "باید به خدا و اهل بیتش پناه برد" خوب است صدقه داد و به ذکر مشغول بود. ‌

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

-

‌‌ خدا تو عنایتی کن. خوشی‌های ما، ناخوشی‌های ما، شادی‌های ما و رنج‌های ما هنوز طبیعی است... هنوز تجافی، پهلو تهی کردن، اثاث کشی کردن، بیرون رفتن از این خانه فریب و غرور را برای خودمان لازم نمی‌دانیم. احساس نمی‌کنیم که باید بیرون برویم. در مدار طبیعت‌ هایمان هستیم. هنوز از تحول ها که آیه‌های خدا هستند و از ضربه‌ها که علامت‌های محبت او هستند. نیاموخته‌ایم که باید از این خانه اثاث کشی کنیم. مدام تحول است و در این تحول‌ها، غرور‌ها و فریب‌های دنیا را به ما نشان می‌دهند تا بگویند... "‌ یک جرعه از کتاب " ‌

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

-

‌ و سلام بر تو به تعدادِ دخترانی که حیات بخشیدی .. عیدتون مبارک🤍😇

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

هدف از سفر؟ شرکت تو دوره اندیشه نوین. مسیر؟ معلومه خب باب اسفنجی😁 ¹⁴⁰⁴•⁰⁶•²²

حرم امنِ تو کافی‌ست هراسان شده را مثل شه راه بده آهوی گریان شده را .. 📍قم ¹⁴⁰⁴•⁰⁶•²²

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

[ غم بی پایان ] دل‌تنگی رخوت انداخته به جانم. انگار در هر قسمت از روز، تکه پازلی را گم کرده ام. انگار کسی در بالای صحنه‌ی وجودم ایستاده، و مدام طبل نبودن می‌کوبد. انگار یک لشکر آدم، هر روز از وجودم می‌رود و تا ابد باز نمی‌گردد. شده ام فرمانده‌ی سپاه تک نفره و گاهی حتی خود نیز به پای خود نمی‌مانم. صبح بیدار می‌شوم، نفس میکشم، زندگی می‌کنم و در تکاپوی انسان ماندن هستم، اما انگار در وسط تمام این اتفاقات، در پی دلیلی می‌گردم که همه چیز را رها کنم و به ناکجا آباد بروم. ناکجا آباد همان جایی‌ست که آدم ها خودشان را پیدا می‌کنند. همان جایی که آدم ها وقتی می‌روند، یک آدم دیگر می‌شوند و بازمیگردند و تا ابد سوال این که" پس فلانی چرا تغیر کرده" در ذهن عزیزانشان می‌ماند. انگار در جاده‌ی ناکجا آباد مانده ام. راه پیش رو بسیار دراز است و راه بازگشت بسیار مبهم. انگار واژه نیستم برای بیان، انگار خنده نیستم برای روی لب آمدن، انگار انسان نیستم برای بازگشتن. انگار غمم، یک غم بی پایان.