-

‌‌ خدا تو عنایتی کن. خوشی‌های ما، ناخوشی‌های ما، شادی‌های ما و رنج‌های ما هنوز طبیعی است... هنوز تجافی، پهلو تهی کردن، اثاث کشی کردن، بیرون رفتن از این خانه فریب و غرور را برای خودمان لازم نمی‌دانیم. احساس نمی‌کنیم که باید بیرون برویم. در مدار طبیعت‌ هایمان هستیم. هنوز از تحول ها که آیه‌های خدا هستند و از ضربه‌ها که علامت‌های محبت او هستند. نیاموخته‌ایم که باید از این خانه اثاث کشی کنیم. مدام تحول است و در این تحول‌ها، غرور‌ها و فریب‌های دنیا را به ما نشان می‌دهند تا بگویند... "‌ یک جرعه از کتاب " ‌

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

-

‌ و سلام بر تو به تعدادِ دخترانی که حیات بخشیدی .. عیدتون مبارک🤍😇

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

هدف از سفر؟ شرکت تو دوره اندیشه نوین. مسیر؟ معلومه خب باب اسفنجی😁 ¹⁴⁰⁴•⁰⁶•²²

حرم امنِ تو کافی‌ست هراسان شده را مثل شه راه بده آهوی گریان شده را .. 📍قم ¹⁴⁰⁴•⁰⁶•²²

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

[ غم بی پایان ] دل‌تنگی رخوت انداخته به جانم. انگار در هر قسمت از روز، تکه پازلی را گم کرده ام. انگار کسی در بالای صحنه‌ی وجودم ایستاده، و مدام طبل نبودن می‌کوبد. انگار یک لشکر آدم، هر روز از وجودم می‌رود و تا ابد باز نمی‌گردد. شده ام فرمانده‌ی سپاه تک نفره و گاهی حتی خود نیز به پای خود نمی‌مانم. صبح بیدار می‌شوم، نفس میکشم، زندگی می‌کنم و در تکاپوی انسان ماندن هستم، اما انگار در وسط تمام این اتفاقات، در پی دلیلی می‌گردم که همه چیز را رها کنم و به ناکجا آباد بروم. ناکجا آباد همان جایی‌ست که آدم ها خودشان را پیدا می‌کنند. همان جایی که آدم ها وقتی می‌روند، یک آدم دیگر می‌شوند و بازمیگردند و تا ابد سوال این که" پس فلانی چرا تغیر کرده" در ذهن عزیزانشان می‌ماند. انگار در جاده‌ی ناکجا آباد مانده ام. راه پیش رو بسیار دراز است و راه بازگشت بسیار مبهم. انگار واژه نیستم برای بیان، انگار خنده نیستم برای روی لب آمدن، انگار انسان نیستم برای بازگشتن. انگار غمم، یک غم بی پایان.

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا بَقِيَّهَ اللَّهِ فِي أَرْضِهِ.

آمدی و بهشت را با خود به دل این کویر آوردی🤍:) [ سالروز ورود حضرت معصومه"س" به قم ] ¹⁴⁰⁴•⁰⁶•²⁷