#حاج‌مجتبی‌رمضانی 『 دنیای منی حسین ...🌱•』

کۍ دیده کهـ، رزمنده با قنداقه‌اَش آید؛ گویۍ کفن پوش استـ روۍ دستـِ بابایش❪•.

هُوَالمُصَوِّر قنداقه‌ای سفید... رویی سفید... گلویی سفید... انگار دانه برفی در دل شب باریده... دو چشمانش دو دُرّ سیاه... آنقدر معصوم که پشت نگاهش انگار... زهرای بتول به تماشا نشسته... عطر گلویش؛ یک گلستان یاس در خود نهان داشت... لبهایش از عطش، کویر سوزان را داد می‌زند... یار و یاور دین خدا غریب و تنها... نه یاری نه یاوری... مثل امام زمان عج! اباعبدالله اولین نذری ظهور را به همراه خود به کربلا آورده... آورده تا بگوید: غنچه من نذر گل افشانی آمدنت... غنچه‌ی یاس من قربانی گل نرگس... اما این غنچه در این دشت سوزان پژمرده از عطش... در آغوش پدر... میرود سوی میدان این پسر! نه رجز میخواند... نه زره دارد... به قصد جنگ نیامده... با معصومیت خود بهر شفاعت آمده... آمده برای جرعه آبی! جرعه آبی از دست قاتلان سقا برای کودکان العطش گوی منتظر به راه عمو... اما انگار عطش کشتن با تیر سه پر، بیشتر در این شغال بی حیا نمایان است!!! چه تیری... چه گلویی... لالایی میخواند پدر... اللهم عجل لولیک الفرج بدم المظلوم کربلا علیه السلام رکعت نشین✨! پاتوق همه کربلا نرفته ها🌱'

#حاج‌محمودکریمی 『نماهنگ؛ لالایی ...🌱'』

『هنوزگوشھ‌ۍمشکت‌رطوبتۍباقیستـ؛ رباب‌روۍهمان‌هم‌حساب‌کردھ‌بیا...'』

کودکی که چه آب بدهی، چه‌ندهی، میمیرد؛ تیر زدن نداشت...😭

کَربَلا هَنُوز شَبْ‌نَشُدِه ...

ما نمی‌توانیم؛ بفهمیم در کربلا چه گذشته‌؛ اگر می‌فهمیدیم می‌مردیم...💔

اربعین؛ تکلیف ما دهه شصتیا که واکسن نزدیم چیه؟!

مشایه‌اربعین🏴

.•🌱'