⛔️ سایت عرضه آثار حدادپور جهرمی ارسال و تحویل درب منزل Www.haddadpour.ir

✔️ امیدوارم خدا حواسش شیش‌دنگ بهتون باشه. نزاره کاریو اشتباه انجام بدین، آدمیو غلط انتخاب کنین، مسیریو عوضی طی کنین، روحتونو خسته کنین و خدای نکرده جایی بلغزید، امیدوارم همیشه خدا نگاه‌ِش شیش دنگ رو به شما باشه.

✔️ بیا که آمدنت مرهمیست بر زخمی که سال ها غم دنیا بر آن نمک پاشید! #اللهم_عجل_لولیک_الفرج

این کتاب👆را نمی‌دونم قبلا معرفی کردم یا نه؟ اما چون الان در لابلای کارام دوباره دوس دارم تورقش کنم، گفتم به شما هم معرفیش کنم. دنیای سوفی یک رمان فلسفی اثر یوستین گردر نویسنده نروژی است که چاپ اوّل آن در سال ۱۹۹۱ میلادی در نروژ منتشر شد. این اثر داستانی است که تاریخ فلسفه را به زبان ساده برای نوجوانان تشریح می‌کند. به درد عموم نمیخوره اما برای بزرگسالانی که دوست دارند از تاریخ فلسفه سردربیارن، خیلی خوبه. #کتاب_بخوانیم @Mohamadrezahadadpour

پیش‌بینی ضرغامی(وزیر گردشگری) از روند تایید صلاحیت‌ها در انتخابات آتی: به نظر می‌رسد راهبرد «اصالت برائت» جایگزین رویه‌ی پرانتقاد «عدم احراز» خواهد شد. 👈 به احتمال زیاد، همین میشه. @Mohamadrezahadadpour https://virasty.com/Jahromi/1703847258703293749

موسیقی متن رمان #نه

بسم الله الرحمن الرحیم 🔥 #نه 🔥 ✍️نویسنده: محمدرضا حدادپور جهرمی 💥 قسمت هفتم 💥 🔺یا می‌فهمم یا می‌میرم! آخرین کسی بودم که خوابیدم و تا ساعت¬ها بعداز آن ماجرا خوابم نمی¬برد. داشت چشمهایم گرم می¬شد که آن دو بیچاره را آوردند. وقتی صدای در آمد و می¬خواستند آن دو نفر را داخل بیندازند، فهمیدم که آن سه تا دختر هم تکان خوردند، معلوم بود بیدار هستند. کمی سرم را بلند کردم تا آن دو نفر را ببینم که ماهدخت خیلی آرام در گوشم گفت: «بخواب دختر! نگاشون نکن، بذار به درد خودشون بسوزن! بخواب.» بگذریم. ما فقط از روی ساعت¬هایی که مثل سگ¬های وحشـی داخل سلّول¬ها می¬ریختند و جدایمان می¬کردند و کتک، شکنجه، بی‌حرمتی‌، آزار و اذیت ضداخلاقی و این چیزها بود می¬فهمیدیم که یک روز دیگر شده است و ما هنوز زنده¬ایم. زنده که نه، مرده متحرّک شده¬ایم. تا اینکه یک روز که خیلی خسته بودیم و داشتیم دانه¬های سیاهی که وارد بدن و موهایمان شده بود و نمی¬دانستیم چه هست را از خودمان جدا می¬کردیم، تحمّلم تمام شد و به ماهدخت گفتم: «من هنوز نمی¬دونم به چه جرم و گناهی اینجا هستم. اصلاً چرا باید ما اینجا باشیم؟ ما حق داریم که اعتراض کنیم! به شما گفتن چرا اینجا هستین؟» هایده که آن روز خیلی اذیّتش کرده بودند، گفت: «ما هم نمی¬دونیم چرا اینجا هستیم. اصلاً نمی¬دونیم اینجا کجاست، می¬گن یه جزیره دور افتاده¬ست.» لیلما که از چهره و لبانش معلوم بود که تلاش می¬کند چیزی را بگوید، گفت: «میگن حدّاقل دو سه طبقه زیر زمین هستیم... بخاطر همین هوا ردّ و بدل نمی¬شه و دونه دونه دارن می¬میرن و اگه هم نمیرن، خوراک موش و کک و جک و جونورای اینجا می¬شن!» با بغض و داد و صدای گرفته و جیغ گفتم: «اینا جواب من نیست! چرا باید منو بدزدن و بیهوش بکنن؟ چرا وقتی به هوش میام، باید ببینم منو چال کردن؟ چرا باید منو دفن و چال بکنن؟ اصلاً نمی¬تونم هضم بکنم! دارم دیوونه می¬شم. مگه من چیکار کردم؟ من اینجا چی می¬خوام؟ من داشتم راحت زندگیمو می-کردم. من تحصیل کرده هستم و اهل مطالعه‌ام! من که خرابکار و تروریست و این حرفا نبودم. من باید برم بیرون!» بلند شدم و با سرعت به دم درِ سلّول رفتم. با دو تا مشت به درِ فولادی سلّولمان ¬زدم و با صدای بلند داد زدم: «منو بیارین بیرون! کثافتا! مگه من چیکار کردم؟ شما کی هستین؟» در حال خودم بودم و مدام از دست ماهدخت، هایده و لیلما که می¬خواستند مرا آرام کنند، فرار می¬کردم. ناگهان دیدم دریچه کوچک بالای درِ سلّولمان باز شد. شخصی با صورت پوشیده که فقط دو تا چشم گِرد و خشن او مشخّص بود به من اشاره کرد: «بیا بیرون!» دلم ریخت. آب دهانم را قورت دادم. ماهدخت گفت: «آخه دختر مگه مغز خر خوردی که این‌جوری خودتو گرفتار می¬کنی؟! خوبه حالا ببرنت و لاشه برگردی؟» با حالتی که از خشم و ناراحتی دندان¬هایم را روی هم فشار می‌دادم، با داد گفتم: «مهم نیست. یا می¬میرم یا می¬فهمم که چرا اینجام!» در باز شد. قلب من هم داشت میزد بیرون. حالتی از خشم و ترس داشتم. دو نفر آمدند داخل. به‌محض ورود آن‌ها، دخترها از دور‌و‌برم کنار رفتند. پس افتادند، دلشان نمی¬خواست آن‌ها را هم ببرند. حق داشتند. آن دو نفر به من اشاره کردند که برو بیرون! رفتم. دستم را جلو آوردم، دستنبد زدند، امّا روی سرم کیسه نینداختند. یک نفرشان جلو و دیگری هم پشت‌سرم بود. همین‌طور که جلو می‌رفتیم، اطرافم را می‌دیدم. می‌دیدم که در بقیّه سلّول‌ها یا جیغ و ناله می‌زنند یا مأمورهای نقاب‌دار مشغول آزار خانم¬ها هستند. #نه ادامه...👇

حالم داشت به هم می¬خورد. پیش چشمانم سیاهی می¬رفت. کف آن سالن، پر از خون و کثافت بود. برگشتم پشت‌سرم را نگاه کردم. می¬خواستم تا قبل‌از اینکه غش بکنم، بدانم چند تا سلّول در آن طبقه هست و کلّاً شلوغیم یا نه! دیدم حدّاقل 100 تا سلّول، شاید هم بیش‌تر در آن سالن بود. ظاهراً همه سلّول¬ها هم پر بود، چون از همۀ آن‌ها داد‌و‌بیداد شنیده می¬شد. با خودم فکر می¬کردم که اگر مثلاً اینجا پنج طبقه باشد، در هر طبقه هم 100 تا سلّول، در هر سلّول هم حدّاقل پنج شش نفر باشند... وای خدای من! پناه بر خدا! یعنی حدّاقل 3000 نفر دارند در آن وضعیّت با مرگ و زندگی دست و پنجه نرم می¬کنند! 3000 نفر، شاید هم بیش‌تر بودند؛ چون وقتی به طبقه پایین رفتیم، وسط سالن هم کلّی سیاه¬پوست اعمّ از زن و مرد در آنجا بودند که هنوز تکلیفشان روشن نشده بود و تقسیم نشده بودند. بلکه در حال خُرد و خاکشیر شدن بودند. کم‌کم داشتم بیهوش می¬شدم. از بس مظلومیّت انسان‌های بی پناه را دیده و صدایش را شنیده بودم. تا اینکه بالاخره به جایی شبیه دفتر کار رسیدیم، امّا... یادم که می¬آید، نفسم بالا نمی¬آید. ظاهرش شبیه دفتر کار بود، امّا اتاق کناری¬اش، شبیه حمّام¬های قدیم بود. وقتی داخل رفتم، دیدم همان مردی که چند روز پیش دیده بودم و کلاه کوچک و ریش بلند و... داشت، در حال مطالعه کتابی بود و خودش را تند‌تند به جلو و عقب تکان می¬داد. بالاخره کمی داشتم متوجّه اطرافم می‌شدم. رمان #نه ادامه دارد... @Mohamadrezahadadpour