اما میترسم چون همیشه دو سه پله از اهدافم عقبتر میفتم

ینی اگه هدفم این باشه که بدتر از اینی که هستم نشم... واااااای خدا به دادم برسه

یادش بخیر دوس داشتم بهجت بشم بعدش دیدم سخته، گفتم فاطمی نیا هم بشم بسه دیدم اونم خیلی زحمت داره، گفتم همین ....... و ....... دیدم بالاخره اونام یه جورایی ... آخرش اینی شدم که هستم

ینی حرص آدم شدن و بهجت و اینا شدن که گذاشتم کنار، هیچی بلکه الان حس میکنم یه چیزیم طلبکارم ینی اینقدر گاهی داغونما

جسارتا زهر مار خنده داره؟

یادته یه شب برات میگفتم که یه روز با خودم کشتی گرفتم و از خودم شکست خوردم؟ الان همون حسیّم

امشب بد زدم زمین خیلی بد با صورت زدم زمین و کشیده شد رو آسفالتا عوضی حتی نکرد یه کم یواشتر بزنه چنان زد که انگار یه عمره من اغفالش کردم!

من از اولشم که تازه طلبه شده بودم و معمولا سالهای اول، طلبه ها احساس مرجع تقلید و قطب عالم عرفان بودن دارند، خیلی معنی کلمه شیطان و شیطان رجیم نمیفهمیدم الان که دیگه بدترم من همیشه از خودم خوردم از نفسم

بیا امشبم مثل همیشه تقصیر بندازیم گردن این و اون تا با خیال راحت بریم بکَپیم

از اولش تقصیر بقیه است بقیه ینی همه منهای خودم اگه یکی پیدا شده بود که بهم بگه هدف، این و اون شدن نیست ، شاید به جای نشستن سر جای بقیه، میرفتم سر جای خودم پیدا میکردم و حالی به هولی امان از جوّ

آخیش راحت شدم امشبم خوشبختانه تونستم بقیه را مقصر کنم دیگه میتونم وجدان درد نداشته باشم

دیگه به زور باز نگهش داشتم خواب کربلا ببینی یاعلی