آن چیزهایی که ما معمولاً در محاوراتمان «ظلم» می‌نامیم، در حقیقت ظلم نیستند. ظلم واقعی و ریشۀ ظلم‌ها، ظلمی است که در حقّ نفسمان اعمال می‌کنیم و خواسته‌های فطری و کمالی خود را در قالب ماده و بدن محدود می‌کنیم. همانگونه که وقتی آدم و حوا(علیهمالسلام) به درخت منهیه نزدیک شدند و به زمین هبوط کردند، به خداوند عرضه داشتند: "قَالاَ رَبَّنَا ظَلَمْنَا أنفُسَنَا وَإن لَّمْ‌تَغْفِرْ لَنَا وَ تَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ".
اگر ما بتوانیم نگاهمان را به نفسمان درست نماییم و بین دو بُعد بدن و روح خود تعادل برقرار کنیم، نه ظالم می‌شویم و نه ظلمی را می‌پذیریم. مگر امام حسین(علیه‌السلام) ظلم را پذیرفت؟! او مظلوم شد؛ اما منظلم نشد. یعنی اجازه نداد فشارها و ناملایمات، کمترین خدشه‌ای به روح الهی‌اش وارد کنند
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
