یا رئوف
چند شبی است دلم یک دل سیر، زیارت می‌خواهد.
زیارت که به رفتن نیست.
گاهی به آمدن است؛
آمدن به قصدِ رسیدن به آستان نگاه شما.
زیارت که به رفتن نیست، به طلب کردن است؛
طلب کردن یک سبُک‌دلیِ محض.
دلم یک دل سیر، اجابت می‌خواهد.
اجابت که به برآورده شدن آرزوهای دنیایی نیست.
طلب کردن آستان اندیشۀ شما خودِ اجابت است.
خسته‌ام از این ایمانِ خانه‌به‌دوش و دوره‌گرد و گذری.
ببین کبوترها را... راهی سفرۀ تو شده‌اند، با ذکرِ: «أَتَيْتُكَ بِأَبِي وَ أُمِّي زَائِراً عَارِفاً بِحَقِّكَ مُوَالِياً لِأَوْلِيَائِكَ مُعَادِياً لِأَعْدَائِكَ فَاشْفَعْ لِي عِنْدَ رَبِّكَ»
راهی شده‌اند بی هیچ تردیدی.
حالا در خنکی نسیم صحن، آزادی‌شان را نفس می‌کشند و سلام می‌دهند: «السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا وَلِيَّ اللَّهِ وَ ابْنَ وَلِيِّهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا حُجَّةَ اللَّهِ وَ ابْنَ حُجَّتِهِ السَّلاَمُ عَلَيْكَ يَا...»
بیا راهی شویم برای اجابت شدن
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
