من از ماجرای تمام کبوتر های جَلدِ خانه تو،
از قصه‌ی آن آهوی رمیده از صیاد،
از بی تابی سوت تمام قطارهای عازم تو
می فهمم
که پناه اول و آخرم تویی...
که امن ترین آغوش جهانم تویی....
که قرار آخرِ تمام بی قرار ها تویی.......
مشهد اگر نبود، گم شده ها کجا پیدا می شدند؟
حَرمت اگر نبود، این بغض ها کجا فریاد و اشک می شدند؟
گنبد طلایی تو نبود، کدام خورشید روشنمان می کرد؟؟
ما از همان کودکی، نان و نمک خورده ی مهربانی های توایم...
امام رئوفم! تو آمدی که سایه بالای سرمان باشی
آمدی که عزت کشورم باشی
و چه بارانی شدی بر دلِ این همه کویرِ لب تا لب
میلادت مبارک خورشید همیشه روشنِ شب های ایران......
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
