اغلب خودمان را فردی خیرخواه و به دور از حسادت می‌دانیم؛ اما سربزنگاه، که نعمت مادی یا معنوی خاصی به دیگران می‌رسد، خودمان را لایق‌تر از آن‌ها به آن نعمت احساس می‌کنیم!
یا از دوستی خدا و پیغمبر و امام(علیهم‌السلام) دم می‌زنیم، اما همین که از نظر مالی به مشکل حاد برمی‌خوریم یا گرفتار بیماری می‌شویم، به همان خدا و امامی که دوستشان داریم، به شدت اعتراض می‌کنیم و خودمان را طلبکار امداد غیبی آن‌ها می‌دانیم!
تا زمانی که آزمونی در کار نیست، اینکه میلمان به دنیاست یا عقبی و اینکه عمق دلمان کدام سویی است، پنهان می‌ماند. بدون امتحان هرگز نخواهیم فهمید که نعمت‌ها را دوست داریم یا مُنعم را؟
این از محبت الهی است که با آزمون‌ها، ما را به خودمان می‌شناساند.
خدای مهربانم سپاس!
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
