زمین، جای ماندن نیست؛ جای ظهور اسماء الهی است و اگر غیر از این باشد، به فساد کشیده می‌شود. همان‌گونه که امروز می‌بینم این فساد سبب شده خلیفۀ کامل خدا در زمین حاکم نباشد. البته منظور از فساد، تنها دزدی و زنا و سایر گناهان نیست؛ بلکه هرکس، هراندازه اسماء الهی را در زندان امیال تن و حبّ و بغض‌های شخصی اسیر کرده و مانع از ظهور اسماء شده باشد، به همان اندازه در فساد و از خدا دور است؛ اگرچه او را دوست داشته و به او معتقد باشد.
پس بیایید از زندان تن و خواهش‌های نفس و دنیا رها شویم؛ حتی اگر دیوارهایش بتون‌آرمه شده باشد. اولین قدم هم این است که بفهمیم زندان، خانۀ ما نیست و ما برای زندانی شدن نیامده‌ایم. همین شناخت و پذیرش قلبی کافی است تا دیوارهای زندان با تیشۀ عمل و ایمان فرو ریزد. آن‌وقت روحمان از بند اسارت آزاد می‌شود و بی‌پرده خودنمایی میکند
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
