در احاديث، بعد از شرک به خدا که بزرگ‌ترين گناه است، يأس از رحمت خدا، دومين گناه بزرگ محسوب می‌شود.
نقطۀ مقابل يأس، اميد و انتظار است. انسان وقتی گناه کبيرۀ نااميدی را نداشته باشد، برای حركت و صعود خود تلاش می‌کند و منتظر است تلاشش به جایی برسد؛ اما اگر نااميد باشد، ديگر تلاشی ندارد.
مریضی را تصور کنید که بیماری سختی دارد و برای درمان بیماری‌اش تلاش می‌کند. او قطعاً هر کاری پزشک می‌گوید انجام می‌دهد تا رو به بهبود حرکت کند. حال اگر پزشک بگوید بیماری شما لاعلاج است؛ ناامیدی او را از تلاش بازمی‌دارد و روزنۀ امید او برای حیات کور می‌شود. به همین دلیل گفته‌اند یأس و ناامیدی گناه کبیره است و انتظار همراه با ناامیدی، انتظاری دروغین است.
در انتظار راستین، فرد اگر چه سخت بيمار است، ولی پيوسته سراغ پزشك می‌رود و دنبال پرهيز و درمان و تقويت خود است، تا وجودش از کار نيفتد؛ چون می‌خواهد روزی سالم شود و سلامت خود را هم فقط و فقط در ظهور مولايش می‌بيند. لذا هر چه اميدش به او بيشتر باشد، تلاشش هم بيشتر می‌شود
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
