زمانی شیفتۀ پدر و مادر و خانواده‌مان بودیم؛ دوست داشتیم آن‌ها هم ما را دوست بدارند.
بزرگ‌تر که شدیم، حس کردیم محبت آن‌ها سیرابمان نمی‌کند؛ سراغ هم‌سن و سال‌هایمان رفتیم و با آن‌ها طرح دوستی ریختیم.
پس از مدتی، نیرویی درونی، ما را متوجه جنس مخالف و جلب محبت او کرد؛ ازدواج کردیم و بچه‌دار شدیم. محبت فرزند چنان قلبمان را تسخیر کرد که گمان کردیم محبوب را یافته‌ایم.
اما مگر این دل، آرام می‌گرفت؟ هرچه داشتیم، ازدست‌رفتنی بود و نگرانیِ از دست دادن محبوب‌ها رهایمان نمی‌کرد.
باید می‌فهمیدیم دل، در پی محبوب حقیقی است و تا او را نیابد، آرام و قرار ندارد؛ محبوبی که از جنس خودش باشد؛ لطیف، پر از ضربان عشق و حیات؛ محبوبی که هرگز نابود نشود و هرلحظه و هرجا، دست‌یافتنی باشد؛ محبوبی تکرارناشدنی به نام خدا
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
