☆☆☆
خداوند پیش از ظهور انسان، تمام اسماء خود را ظهور داد و همهٔ موجودات آفریده شدند. اما هیچ‌کدام به تنهایی، توان انس با ذات خدا را نداشتند و وقتی امانت الهی به آن‌ها عرضه شد، عقب کشیدند. خدا را می‌دیدند و می‌شناختند؛ عبد او بودند و تخلف هم نکردند. فقط ضعف خود را یافتند که هرکدام تنها یک یا چند یا اسم الهی را ظهور داده‌اند و توان روبه‌رویی با ذات جامع اسماء را ندارند.
اینجا بود که انسان آفریده شد؛ موجودی که همهٔ مراتب را پذیرفت و توانست با ذات حق‌تعالی مأنوس شود. موجودی که تک‌تک اسماء الهی، جان او را سیراب نمی‌کرد و به کمال نمی‌رساند؛ بلکه سر و کارش با اسم جامع الله بود و «ألا بِذِکْرِ اللهِ تَطْمَئنُّ الْقُلُوب».
این همان کرامتی است که خدا آن را مختص انسان قرار داده و به نحوهٔ بودن و نوع وجود انسان برمی‌گردد، نه به ظاهر و افعال او.
حال در خود بگردیم؛ به هر رتبه‌ای از وجود مایل باشیم، در همان رتبه خدا را ملاقات خواهیم کرد. چه میلمان به دنیا باشد، چه به بهشت، چه عفو الهی و چه ترس از جهنم. اما بدانیم تا زمانی که خود خدا را نخواهیم، به آرامش نمی‌رسیم و کرامت انسانی‌مان ظهور پیدا نمی‌کند.
@nabkotah110 کانال نکته های ناب
