🔰موعظه های قرآنی ✅ نصیب انسان از دنیا 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا». در این‎که مفاد این جمله چیست، محتملاتی است. در مورد این قسمت از آیه باید از دو جهت بحث کرد. 1️⃣یکی این‎که به حسب تفسیر و استظهار از آیه‌ی مبارکه چه چیزی مقصود است. 2️⃣جهت دوم این است که مفاد آیه هر چه که می‎خواهد باشد، این جملات خودش موعظه‌آمیز است. بنده از جهت دوم آن‎ها را ذکر می‌کنم، نه از جهت اول که تفسیر آیه‌ی شریفه است. 🔷 احتمال اول این است که جمله‎ی «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» همانی است که در جمله‌ی قبل ذکر شد. جمله‌ی قبل این بود که ابتغاء کن بماآتاک‌الله الدارالآخرة. این یک موعظه‌ است. بعد برای اهتمام به آن می‌فرماید که آن را فراموش نکن! نصیب انسان از دنیا چیست؛ آن هم نصیب حقیقی‌اش؟ نصیب واقعی انسان ابتغاء بماآتاک‌الله فی الدنیا الدار الآخرة است. بعد تأکید می‎کند که آن را فراموش نکن. 🔶احتمال دوم «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» مقصود از آن، مایبتغی به‌الآخرة است، نه خود ابتغاء؛ یعنی بلکه مراد نعمت‎هایی است که ما با آن‎ها می‌توانیم ابتغاء آخرت کنیم و این‎ها در واقع نصیب واقعی ما از دنیا است. 🔷احتمال سوم اینکه مرحوم علامه طباطبایی و غیر ایشان از مفسران فرموده‌اند که مقصود از «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» یک دفع دخل مقدر است؛ یعنی کسی ممکن است بگوید که اگر من امکانات و دارایی‎هایم را خرج خیرات و مبرات کنم، برای آینده‎ام چیزی نمی‎ماند. یادم می‌آید کسی که قریب به حال احتضار بود و شخص ثروتمندی هم بود، بعضی از اهل خیر رفته بودند که حالا که داری می‌روی، خدمت و کارهای خیر انجام بده، گفته بود که بچه‌های من را می‌خواهید به خاک سیاه بنشانید. ترس داشت که من اگر بخواهم با این ابتغاء دار آخرت کنم، فرزندانم بیچاره‌ و فقیر می‌شوند، لذا این یک دفع دخل مقدر است که می‌گوید «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا»؛، فراموش نکن که تو برای زندگی دنیا متاع قلیلی لازم داری و آنچه که تو در دنیا به آن نیاز داری، خیلی نیست که بترسی و نخواهی با آن آخرتت را آباد کنی و کار خیر انجام ندهی و از دیگران دستگیری نکنی. اگر این باشد، مطلب جدیدی است. بنابراین، اگر با مازاد امکاناتت، آخرتت را آباد نکنی، برای دیگران می‌ماند. این هم احتمالی است که مرحوم علامه طباطبایی فرموده‌اند و احتمال خوبی هم است. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 31 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #نصیب_انسان_از_دنیا #احتمال_سوم #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅یکی از مظاهر عدم توکل به خدای متعال 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": حالا مراد آیه این باشد یا نباشد، ولی از نظر اتعاظ و موعظه مطلب درستی است. امروز یکی از مظاهر عدم توکل به خدای متعال، نمی‌شود و نداریم است که بر جامعه‌ی ما تأثیر گذاشته است. جامعه‌ی تشیع در اثر این القائات از نظر تولید نسل و بچه‌دار شدن خیلی مراعات می‌کنند که از ترس است و این برای ما آثار سیاسی هم دارد؛ مخصوصاً الآن که ما در معرض خطریم. معنای اخیری که عرض می‌کنم، ولو معانی دیگری هم برای این جمله گفته می‎شود، این است که باز خود این مسأله‌ی أخیر هم مهم است. «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» یعنی چه؟ یعنی درست است که ما گفتیم «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ الله»، ولی یک وقت خیال نکن معنایش این است که در دنیا رهبانیت را انتخاب کنی و دیگر دنبال دنیا نروی. این باز جلوگیری از یک برداشت ناصواب است. مثل بعضی‌ها که در صدر اسلام این چنین برداشت بدی را کرده بودند و همه‌ چیز را به سبب آیات زهد و مطالب این‎چنینی که به گوششان رسیده بود، کنار گذاشته بودند. این‎ها را رسول اکرم «صلی الله علیه و آله» منع می‌کردند. درست است که باید وجهه‌ی اهمّ کار را آخرت قرار داد، اما نصیب خویش از دنیا را هم متحدداً به حدودی که در شریعت بیان شده است، از نظر احکام الزامیه و احکام غیر الزامیه نباید فراموش کرد. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 32-31 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #یکی_از_مظاهر_عدم_توکل_به_خدای_متعال #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅حکایتی از درس اخلاق آیت الله قاضی «قدّس سرّه» 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": نقل است مرحوم آقای قاضی «قدّس سرّه» وقتی نصیحت می کردند، خیلی افراد تحت تأثیر واقع می‌شدند؛ مخصوصاً وقتی که راجع به دنیا و بی‎ارزشی دنیا که صحبت می‌کردند، انقلابی در افراد ایجاد می‌شد. مرحوم استاد می‌فرمودند که باجناق مرحوم آیت‌الله العظمی شاهرودی در درس مرحوم آقای قاضی شرکت می کرده و خلاصه مرحوم آقای قاضی هم راجع به دنیا و بی‌اعتباری دنیا و این مسائل صحبت می‌کرد‌ند؛ این آقا به حدّی تحت تأثیر واقع شده بود که می‌آید منزل و به خانواده‌اش می‌گوید که حاضری با طلاق توافقی از یکدیگر جدا شویم. خانمش خیلی ناراحت می‎شود و می‌رود پیش آقای شاهرودی و گلایه می‌کند که شوهرم چنین حرف‌هایی می‌زند. آقای شاهرودی با ذکاوتی که داشتند، متوجه می‎شوند و می‌دانستند که منشا آن از کجاست. به باجناق خود می‌فرمایند: شما من را مجتهد می‌دانی یا نه؟ می‌گوید بله. می‌فرمایند: بنده حکم می‌کنم که بر شما حرام است که درس آقای قاضی شرکت کنید. ایشان هم متشرع بودند و خلاصه این فتوای ایشان را گوش می‌دهند و دیگر نمی‌روند و کار به طلاق نمی‌انجامد. بنابراین، معنای دیگری که برای «وَ لاتَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا» محتمل هست، این است که می‌گوییم در کنار توجه به «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ»، بگوییم که «وَ لا تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا»؛ یعنی نصیب خودت را به مقداری که در شریعت گفته شده است، فراموش نکن. خدای متعال ان‎شاءالله همه‌ی ما را موفق به اتعاظ به این مواعظ حسنه بفرماید. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 33-32 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #حکایتی_از_درس_اخلاق_آیت_الله_قاضی #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما در مورد این موعظه‌ی قرآنی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده است: «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا‎تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لاتَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لايُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». این نصیحت قرآنی که «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»، نصیحت بسیار مهمی است. احسان چیست ؟ آثار احسان چیست؟ این آثار نصیب چه کسی می‌شود؟ چگونه می‌توان احسان نمود؟ مفهوم احسان نمودن چیست؟ معمولاً وقتی می‌گویند احسان کن، به ذهن می‌آید که یعنی به دیگران نیکویی کن، انفاق کن، کمک کن، بخشش کن، دستگیری کن و امثال این‎گونه موارد که مسلماً از مصادیق احسان شمرده می‌شود. اما از بعضی روایات استفاده می‎شود که احسان عبارت است از این‎که انسان کاری را که انجام می‌دهد، درست انجام دهد. این روایت را مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از کتاب محاسن برقی نقل می‌کنند: «عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‌ إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ وقتی مؤمن عملش را نیکو قرار داد، خدای متعال آن عمل را مضاعف می‌فرماید؛ به این شکل که برای هر عمل خوب، هفتصد برابر جزا و ثواب عنایت می‌فرماید و این همان مفاد فرموده‎ی خدای متعال است که فرموده: «وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ آن اعمالی را که شما به داعی رسیدن به ثواب الهی انجام می‌دهید، آن‎ها را نیکو به جای بیاورید. به عبارت دیگر، هر عملی پاداش و ثواب الهی بر آن مترتب نمی‌شود؛ عملی را که برای رسیدن به ثواب خدای متعال انجام می‌دهید، آن را به نحو احسن انجام دهید. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 36-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه های قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما در مورد این موعظه‌ی قرآنی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده است: «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا‎تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لاتَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لايُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». این نصیحت قرآنی که «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»، نصیحت بسیار مهمی است. احسان چیست ؟ آثار احسان چیست؟ این آثار نصیب چه کسی می‌شود؟ چگونه می‌توان احسان نمود؟ مفهوم احسان نمودن چیست؟ معمولاً وقتی می‌گویند احسان کن، به ذهن می‌آید که یعنی به دیگران نیکویی کن، انفاق کن، کمک کن، بخشش کن، دستگیری کن و امثال این‎گونه موارد که مسلماً از مصادیق احسان شمرده می‌شود. اما از بعضی روایات استفاده می‎شود که احسان عبارت است از این‎که انسان کاری را که انجام می‌دهد، درست انجام دهد. این روایت را مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از کتاب محاسن برقی نقل می‌کنند: «عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‌ إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ وقتی مؤمن عملش را نیکو قرار داد، خدای متعال آن عمل را مضاعف می‌فرماید؛ به این شکل که برای هر عمل خوب، هفتصد برابر جزا و ثواب عنایت می‌فرماید و این همان مفاد فرموده‎ی خدای متعال است که فرموده: «وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ آن اعمالی را که شما به داعی رسیدن به ثواب الهی انجام می‌دهید، آن‎ها را نیکو به جای بیاورید. به عبارت دیگر، هر عملی پاداش و ثواب الهی بر آن مترتب نمی‌شود؛ عملی را که برای رسیدن به ثواب خدای متعال انجام می‌دهید، آن را به نحو احسن انجام دهید. «فَقُلْتُ لَهُ وَ مَا الْإِحْسَانُ قَالَ فَقَالَ إِذَا صَلَّيْتَ فَأَحْسِنْ رُكُوعَكَ وَ سُجُودَكَ»؛ وقتی نماز می‌خوانی، رکوع و سجودت را به نحو صحیح و احسن انجام بده. این جمله به تنهایی دلالت نمی‌کند بر این‎که مقصود این است که صحیح انجام بده. ممکن است مراد این باشد که با خضوع و خشوع و همراه با مستحبات باشد، به طور عجله‌ای نباشد. اما آن جمله‌ای که بعد هست، ممکن است قرینه باشد بر این‎که مقصود از احسن انجام دادن در اینجا، همان صحیح انجام دادن است، یا لااقل این هم جزء مراد است. بعد فرمود: «وَ إِذَا صُمْتَ فَتَوَقَّ كُلَّ مَا فِيهِ فَسَادُ صَوْمِكَ»؛ وقتی هم که روزه می‌گیری، پرهیز کن از چیز‎هایی که موجب فساد صوم می شود. حالا این فساد صوم اگر از نظر فقهی باشد، چیزی جز ارتکاب مفطّرات نیست و اگر اعم از فقهی، یعنی فقه اکبر و اصغر باشد، که در فقه اکبر گفته می‎شود غیبت هم موجب فساد صوم است، و گناهان دیگری که غیر مفطّرات است، موجب فساد صوم است. «لفساد العبادة مراتب». یک مرتبه‌اش این است که باطل است و اصلاً انجام وظیفه و اسقاط تکلیف نشده و عمل باطل است ولی یک مرتبه‎اش این‎گونه نیست که عمل باطل شده باشد، بلکه اسقاط تکلیف شده است؛ به طوری که اگر دو مرتبه بخواهی عمل را انجام بدهی، تشریع است. کسی نمازی خوانده که مثلاً با حال نبوده و حالا بخواهد دو مرتبه آن را تکرار کند و بخواهد نماز با حال بخواند. مثلاً هنگام نماز در فکرهای دیگری بوده و توجه تام و کامل نداشته، ولی از نظر رساله‌ای درست خوانده، اما با حال نبوده است. اینجا تکرار نماز مشروع نیست. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 37-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

📣 | #صوت 🏴السلام علیکم یا اهل بیت النبوه ⚫️ سخنرانی حضرت #آیت_الله_شب_زنده_دار «دام ظله» به مناسبت رحلت جانسوز پیامبر گرامی اسلام «صلی الله علیه و آله» و شهادت حضرت امام حسن مجتبی «علیه السلام» در حرم مطهر #حضرت_فاطمه_معصومه «سلام الله علیها» 🗓 تاریخ : 1400/07/12 #پندهای_سعادت #بیانات 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": بحث ما در مورد این موعظه‌ی قرآنی بود که در آیه‌ی 77 سوره‌ی مبارکه‎ی قصص ذکر شده است: «وَ ابْتَغِ فيما آتاكَ اللَّهُ الدَّارَ الْآخِرَةَ وَ لا‎تَنْسَ نَصيبَكَ مِنَ الدُّنْيا وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ وَ لاتَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ إِنَّ اللَّهَ لايُحِبُّ الْمُفْسِدينَ». این نصیحت قرآنی که «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»، نصیحت بسیار مهمی است. احسان چیست ؟ آثار احسان چیست؟ این آثار نصیب چه کسی می‌شود؟ چگونه می‌توان احسان نمود؟ مفهوم احسان نمودن چیست؟ معمولاً وقتی می‌گویند احسان کن، به ذهن می‌آید که یعنی به دیگران نیکویی کن، انفاق کن، کمک کن، بخشش کن، دستگیری کن و امثال این‎گونه موارد که مسلماً از مصادیق احسان شمرده می‌شود. اما از بعضی روایات استفاده می‎شود که احسان عبارت است از این‎که انسان کاری را که انجام می‌دهد، درست انجام دهد. این روایت را مرحوم علامه مجلسی در بحارالانوار از کتاب محاسن برقی نقل می‌کنند: «عَنِ ابْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عُمَرَ بْنِ يَزِيدَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام يَقُولُ‌ إِذَا أَحْسَنَ الْمُؤْمِنُ عَمَلَهُ ضَاعَفَ اللَّهُ عَمَلَهُ لِكُلِّ حَسَنَةٍ سَبْعَمِائَةٍ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ وقتی مؤمن عملش را نیکو قرار داد، خدای متعال آن عمل را مضاعف می‌فرماید؛ به این شکل که برای هر عمل خوب، هفتصد برابر جزا و ثواب عنایت می‌فرماید و این همان مفاد فرموده‎ی خدای متعال است که فرموده: «وَ اللّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ فَأَحْسِنُوا أَعْمَالَكُمُ الَّتِي تَعْمَلُونَهَا لِثَوَابِ اللَّهِ»؛ آن اعمالی را که شما به داعی رسیدن به ثواب الهی انجام می‌دهید، آن‎ها را نیکو به جای بیاورید. به عبارت دیگر، هر عملی پاداش و ثواب الهی بر آن مترتب نمی‌شود؛ عملی را که برای رسیدن به ثواب خدای متعال انجام می‌دهید، آن را به نحو احسن انجام دهید. «فَقُلْتُ لَهُ وَ مَا الْإِحْسَانُ قَالَ فَقَالَ إِذَا صَلَّيْتَ فَأَحْسِنْ رُكُوعَكَ وَ سُجُودَكَ»؛ وقتی نماز می‌خوانی، رکوع و سجودت را به نحو صحیح و احسن انجام بده. این جمله به تنهایی دلالت نمی‌کند بر این‎که مقصود این است که صحیح انجام بده. ممکن است مراد این باشد که با خضوع و خشوع و همراه با مستحبات باشد، به طور عجله‌ای نباشد. اما آن جمله‌ای که بعد هست، ممکن است قرینه باشد بر این‎که مقصود از احسن انجام دادن در اینجا، همان صحیح انجام دادن است، یا لااقل این هم جزء مراد است. بعد فرمود: «وَ إِذَا صُمْتَ فَتَوَقَّ كُلَّ مَا فِيهِ فَسَادُ صَوْمِكَ»؛ وقتی هم که روزه می‌گیری، پرهیز کن از چیز‎هایی که موجب فساد صوم می شود. حالا این فساد صوم اگر از نظر فقهی باشد، چیزی جز ارتکاب مفطّرات نیست و اگر اعم از فقهی، یعنی فقه اکبر و اصغر باشد، که در فقه اکبر گفته می‎شود غیبت هم موجب فساد صوم است، و گناهان دیگری که غیر مفطّرات است، موجب فساد صوم است. «لفساد العبادة مراتب». یک مرتبه‌اش این است که باطل است و اصلاً انجام وظیفه و اسقاط تکلیف نشده و عمل باطل است ولی یک مرتبه‎اش این‎گونه نیست که عمل باطل شده باشد، بلکه اسقاط تکلیف شده است؛ به طوری که اگر دو مرتبه بخواهی عمل را انجام بدهی، تشریع است. کسی نمازی خوانده که مثلاً با حال نبوده و حالا بخواهد دو مرتبه آن را تکرار کند و بخواهد نماز با حال بخواند. مثلاً هنگام نماز در فکرهای دیگری بوده و توجه تام و کامل نداشته، ولی از نظر رساله‌ای درست خوانده، اما با حال نبوده است. اینجا تکرار نماز مشروع نیست. «وَ إِذَا حَجَجْتَ فَتَوَقَّ مَا يَحْرُمُ عَلَيْكَ فِي حَجِّكَ وَ عُمْرَتِكَ»؛ و وقتی حج به جای می‌آوری، آنچه را که بر حاجی در حج و معتمر در عمره‌ حرام است، ترک کن. بعد فرمود: «قَالَ وَ كُلُّ عَمَلٍ تَعْمَلُهُ لِلَّهِ فَلْيَكُنْ نَقِيّاً مِنَ الدَّنَسِ»؛‌ هر کاری را که انجام می‌دهی، از دنس و آلودگی پاک و پاکیزه باشد. هر عملی وقتی پاک و پاکیزه بود، احسان می‌شود. حالا در اینجا که فرمود «وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ»؛ یعنی همان‎گونه که خدای متعال به نحو شایسته به تو احسان کرده و خلقت تو را جوری قرار داده است که به فرموده خدای متعال «فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِين»، در کمال اتقان و حکمت این احسان را انجام داده است. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 37-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat

✅ ادب بندگی؛ در کلام امام رضا علیه السلام 🔰حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": در این جلسه از رهنمود امام رضا(ع) استفاده می‌کنیم. «وَ عَنْ دِعْبِلِ بْنِ عَلِيٍ‏ أَنَّهُ دَخَلَ عَلَى الرِّضَا (ع) فَأَمَرَ لَهُ بِشَيْ‏ءٍ فَأَخَذَهُ وَ لَمْ يَحْمَدِ اللَّهَ». دعبل بن علی خدمت حضرت رضا(ع) رسید؛ حضرت(ع) دستور دادند چیزی به ایشان اعطا کنند. هدیه را گرفت، ولی شکر خداوند را به جای نیاورد. «فَقَالَ لَهُ لِمَ لَمْ تَحْمَدِ اللَّهَ»؛ حضرت(ع) فرمودند: چرا شکر و حمد خدا را در برابر این نعمت به جای نیاوردی؟ خب این تذکری بود که حضرت رضا(سلام‌الله‎علیه) به دعبل بن علی دادند و این درس بسیار بزرگی است که انسان همواره باید توجه داشته باشد که هر نعمتی برای او محقق می‎شود، بداند که این نعمت از کیست و شکر خدای متعال را به جای بیاورد. این غفلت و عدم توجه، مذموم است و خلاف ادب بندگی است. «قَالَ ثُمَّ دَخَلْتُ بَعْدَهُ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ». دعبل بن علی می‎گوید: بعد از این جریان و در یک واقعه‌ی دیگری خدمت حضرت جواد علیه السلام رسیدم. «فَأَمَرَ لَهُ بِشَيْ‏ءٍ فَقُلْتُ الْحَمْدُ لِلَّهِ فَقَالَ‏ تَأَدَّبْتَ»؛ حضرت علیه السلام امر کردند که چیزی برای من به عنوان هدیه آوردند. «فَقُلْتُ الْحَمْدُ لِلَّهِ»؛ آنجا حمد خدا را به جای آوردم. «فَقَالَ‏ تَأَدَّبْتَ»؛ امام جواد(ع) هم فرمودند: تَأَدَّبْتَ. این مطلب مهمی است که ما تأدّب پیدا کنیم به این‎که نعمت‌ها را توجه داشته باشیم که نعمت‌ها از جانب خداست. «اللَّهُمَّ مَا بِنَا مِنْ نِعْمَةٍ فَمِنْكَ»؛ وقتی انسان به این مسأله توجه داشت که همه‌ی نعمت‌ها از اوست، خود به‎خود در مقابل خدای متعال خاضع و خاشع می‎شود و طبق فطرت پاکی که خدای متعال به همه‌ی انسآن‎ها داده، قلب و زبانش شاکر نعمت‌های خدای متعال می‎شود و این ادب بندگی است. #پندهای_سعادت #بیانات #ادب_بندگی #امام_رضا_علیه_السلام 🔗 @pand_saadat

🔰موعظه قرآنی ✅تعریف صحیح احسان 💠 حضرت استاد #شب_زنده_دار"دام ظله": 🔶در جمله‎ی« كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ» دو احتمال وجود دارد: 1️⃣یکی در حقیقت بیان کیفیت احسان است؛ یعنی به همان نحوی که به شما احسان کرده است، آن را سرمشق و الگوی احسان خودت قرار بده و همان‎طور احسان کن. احسان خدای متعال به من غیراستحقاق است. خدای متعال «إبتَدئاً بِالنّعمة» است؛ یعنی بدون این‎که کسی استحقاقی داشته باشد، تفضّل ابتدایی کرده است؛ اگر‎چه به حسب وعده‎هایی که داده، در مقابل اعمال هم جزا خواهد داد، آن جزاهایی که به حساب خودمان می‌گوییم طلبکاریم، به‎سبب وعده‌های خدای متعال است و این‎که خدای متعال خلف وعده نمی‌کند و به وعده‌های خودش عمل می‎نماید، و الا عبد با انجام دادن اعمال هم استحقاق پیدا نمی‌کند. لذا در محل خودش فرموده‌اند که تمام ثواب‌ها تفضل الهی است، والّا استحقاقی پیدا نمی‌شود، چون نقش عبد در اعمالی که انجام می‌دهد، فقط به اندازه‌ی این است که عمل اختیاری است، و الا چه نقشی دارد؟ همه‌ی سرمایه‌هایی که به وسیله‌ی آن انسان عمل را انجام می‌دهد، از جانب خداوند متعال است. انسان چه دارد؟ بله؛ به اندازه‌ای که نسبتی به او داده شود و عمل، عمل او باشد، به این اندازه است؛ والا چه دارد و چه کار کرده است؟ این به مثابه‎ی این است که پدری به فرزندش خانه‎ای داده و بعد تمام وسایل زندگی را هم به او داده است و هر ماه هم موؤنه‎ی‌ او را می‌پردازد و همه‌ی این کارها را پدر انجام داده و او چیزی از خودش ندارد، حالا مثلاً یک ناهار پدرش را دعوت کرده؛ به کجا دعوت کرده است؟ به خانه‎ای که مال پدر است و اسباب و اثاثیه‌ای که مال پدر است؛ این فرزند نقش یک دعوت کننده دارد. لذا گفته‌اند استحقاق برای عبد پیدا نمی‌شود؛ اگر‎چه عبد در اثر وعده‌ای که خدای متعال داده، خلف وعده نمی‌کند. این احسانی که خدای متعال به بندگانش دارد، یک احسان ابتدایی و بدون استحقاق محسن‌الیه است. اگر کسی آمد به شما خدمتی کرد، شما هم به ایشان احسان کردی، این خوب است، ولی آنچه که خیلی مهم‌تر است و این نصیحت قرآنی هم آن را تذکر می‌دهد، این است که همان‌گونه که خداوند متعال بادی به احسان است، بدون این‎که شخص استحقاق داشته و کاری کرده باشد؛ حتی به عباد عاصی و آثم و مجرم و آن‎هایی که نسبت به او بی‌ادبی و طغیان کرده‌اند، باز هم احسان می‌کند. این یکی از تربیت‌های الهی و معنوی است که انسان باید داشته باشد، و آن، احسان و عنایت و دستگیری و ارشاد مردم است. این‎ها خیلی صفات برجسته‌ای است که واقعاً در زندگی بسیاری از علما وجود داشته است. ▫️منبع: کتاب پندهای سعادت جلد یک ص 39-35 #پندهای_سعادت #بیانات #موعظه_های_قرآنی #تعریف_صحیح_احسان #ادامه_دارد ... 🔗 @pand_saadat